Leerling van De Dood

13.1 Een fluistering naar duisternis

Avi

'Cause the devil's got my arms.'

Ik kon niet tot rust komen de laatste dagen. Het was alsof ik in een permanente staat van stress beland was. Het was allesbehalve leuk. Nerveus trok ik wat aan de mouwen van mijn hoodie waar ik bijna in verzonk. 

Het was een veilige plek en het zorgde dat ik rustiger was dan als ik er geen aan had. Ik was er niet klaar voor merkte ik nu ik de laatste beetjes bloed aan het verzamelen was. Nick zei dat ik me niet zoveel zorgen moest maken, dat het goed zou komen, maar mijn hoofd dacht er duidelijk anders over. Mijn lichaam, met alle nerveuze tikken die ik had, ook. 

Ik merkte dat ik het niet leuk vond dat ik niet wist wat ik verwachten moest. Zelf na iedereen er naar te vragen die ik tegenkwam, leek er niks overeen te komen. Het was een ervaring anders voor iedereen, maar ik wilde gewoon dat dat niet zo was. Stel dat er iets mis ging, maar niemand dat door had omdat het misschien zou moeten zijn. Het gaf me rillingen, maar ik hield op erover te praten. Ik wist dat ik er niet meer antwoorden ging krijgen, hoe graag ik het ook wilde.

'Dit is de laatste druppel,' zei ik uitgeput en Nick gaf me een glimlach.

'Netjes,' zei hij terwijl hij de ton oppakte. 'En zeer goed gevuld zo te voelen.'

'Dood Hein zei dat als deze vol was, ik genoeg zou hebben,' zei ik en hij knikte.

'Dat is goed om te horen.' Zijn ogen gingen even naar het raam van de ziekenhuiskamer waar we instonden. 'Zo te zien is het morgen volle maan.'

'Is dat goed?'

'Voor demonen oproepen zeker.' Ik keek naar de oude vrouw in het ziekenhuisbed. Oude mensen zagen er vaak al gerimpeld uit, maar zonder bloed gaf het een andere betekenis.

'Het lijkt bijna papier,' zei ik.

'Wat?' vroeg Nick wat verward en keek nu ook naar de oude vrouw. 'Dat is ook een manier om er naar te kijken. Al is het niet heel respectvol tegenover je ouderen.' Ik rolde met mijn ogen en hij lachte.

'Wie weet is het voor mij wel heel respectvol om die vergelijking te maken.' Nick keek me niet gelovend aan en ik gaf hem een vermoeide grijns. 'Kunnen we dan nu terug naar de kerkers voor de dokters eraan komen?'

'Omdat je het zo lief vraagt,' zei hij en liet mij weer mijn ogen rollen.

De spanning die even weg was, kwam snel weer terug mijn lijf in toen we door de donkere gangen van de kerkers liepen. Elke stap, elke seconde kwam het dichterbij. Was ik er echt klaar voor? Ik wilde het geloven. Ik probeerde me het zelf te laten geloven, maar de standvastigheid die ik een week geleden had, leek verdwenen zijn. 

Ja, ik wilde meer nut hebben tijdens de missies, maar het leek plots een zwakke reden. Ik was niet per se op zoek naar meer kracht, ik was op zoek naar- Dat was het probleem, ik wist niet helemaal waarom ik een contract aanging, waarom ik in eerste instantie dacht dat het een goed idee zou zijn. Misschien had in nog wat jaren moeten wachten hiermee. Alleen zou Lewis- Nee, daar moest ik niet aan denken. 

Als ik dan toch probeerde een reden te vinden waarom ik een contract aan moest gaan, was het misschien om mezelf te kunnen beschermen. Maar of een demon gelijk stond aan eigen bescherming? Wilde ik niet juist andere kunnen beschermen, zoals Lewis? Een bekend scheurend gevoel trok bij me naar boven, maar het lukte me niet het weg te drukken.

'Avi? Wat is er?' vroeg Nick geschrokken bij het zien van de tranen die ik zo snel mogelijk weg probeerde te vegen.

'Het is niks,' zei ik. 'Gewoon een herinnering.'

'Ah.' Ik hoopte dat Nick het snapte, hij leek het tenminste de helft van de tijd te snappen. Het was niet de eerste keer dat ik bij hem tranen over mijn wangen had laten rollen. Hij wist waarschijnlijk dat de tranen voor Lewis waren, zoals ze altijd waren. 'Wil je anders zo naar de baden toe? Even tot rust komen?' Ik knikte.