အတန္းပိုင္ဆရာစနစ္

Arc 1 《2》

စိတၱဇလူသတ္သမားကို ကယ္တင္ျခင္း
________________________

လူေတြ ဒဏ္ရာရေနခ်ိန္မွာ ဆူညံသံကို ခံနိုင္ရည္ရွိမႈက အၿမဲဆိုးဝါးလွတယ္။ ထိုေအာ္သံကိုၾကားၿပီးေနာက္မွာ ရမ္က်ဴး အလြန္စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္သြားတယ္။ သူ႕ဒဏ္ရာေတြကို <အတန္းပိုင္ဆရာ၏ ခ်စ္ခင္ထိေတြ႕မႈ> နဲ႕နည္းနည္းကုသထားတာေၾကာင့္မဟုတ္ရင္ ထိုအသံလွိုင္းတိုက္ခိုက္မႈေၾကာင့္ ေျမေပၚလဲက်သြားနိုင္တယ္လို႔ ခံစားလိုက္ရတယ္။

သူ႕စိတ္ထဲ အျမန္ရွာလိုက္ေတာ့ ဒီလူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ရယ္၊ သူတို႔နဲ႕ဆက္စပ္ေနတဲ့ အခ်က္အလက္အခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ရမ္က်ဴး သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စုဝိုင္းလိုက္ၿပီး “ဆရာ(မ)လီလီ၊ ေအာ္ဟစ္ေနမဲ့အစား ကြၽန္ေတာ္ ေဆး႐ုံသြားဖို႔ လူနာတင္ကား ဒါမွမဟုတ္ တကၠစီတစ္စီး ေခၚေပးဖို႔လိုမယ္ ထင္တယ္”

သူ(မ)နာမည္ကို ၾကည္လင္တဲ့ အသံနဲ႕ ေခၚတာၾကားေတာ့ ဆရာ(မ)က ခ်က္ခ်င္း ပါးစပ္ပိတ္လိုက္ၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္ “ရွင္ေျပာတာ မွန္တယ္၊ ကြၽန္မ ရွင့္အတြက္ လူနာတင္ကားေခၚေပးမယ္!”

သူ(မ)ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း ဖုန္းထုတ္လိုက္တယ္။ ၾကည့္ရတာ *120 ကိုေခၚမည့္ပုံပင္။

¶ 120 : တ႐ုတ္အေရးေပၚဖုန္းနံပါတ္ ¶

ရမ္က်ဴး သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကို ပင့္လိုက္ၿပီး “တကၠစီပဲေခၚေပးပါ၊ ကြၽန္ေတာ္ အခုအဆင္ေျပပါတယ္၊ အေရးေပၚ ကုသမႈ မလိုပါဘူး၊ နဖူးက ေသြးထြက္ေန႐ုံေလာက္ပါ”

ရမ္က်ဴး စကားကိုၾကားေတာ့ ေဘးမွာရပ္ေနတဲ့ ကိုလူေခ်ာက ေလွာင္ေျပာင္တဲ့အၾကည့္နဲ႕ မ်က္ခုံးပင့္ျပလိုက္တယ္။ လြဲမွားေနတာေတြရွိပုံရတယ္။ အတန္းအားလုံးမွာ အားနည္းဆုံးလို႔ ဆိုနိုင္တဲ့ ဒီဆရာက တကယ္ကို ေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္ေနပုံပင္။

“အာ ဒါပဲလား? ဒါေပမဲ့ ရွင့္မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ေသြးေတြနဲ႕ ျပည့္လုနီးပါးပဲ၊ လူနာတင္ကားေခၚဖို႔ တကယ္မလိုအပ္ဘူးလား?”

လီလီ စိုးရိမ္တႀကီး ေမးလိုက္တယ္။ ရမ္က်ဴး ေခါင္းညိတ္ျပတာ ျမင္ၿပီးေနာက္ သူမ သက္ျပင္းခ်ၿပီး တကၠစီေျပာင္းေခၚလိုက္တယ္ “ဆရာရမ္၊ အရင္က ကြၽန္မတို႔မေျပာခဲ့ဖူးလား? ရွင္အတန္းနည္းနည္းကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သင္ေပး႐ုံပဲ၊ အတန္းထဲက ကေလးေတြကို ဂ႐ုစိုက္ေပးဖို႔ မလိုဘူး၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးအမ်ားစုမွာ သူတို႔ကို ပံ့ပိုးေပးမဲ့သူေတြရွိတယ္၊ ဘာမွမသင္ရရင္ေတာင္ သူတို႔မွာ ေတာက္ပတဲ့ အနာဂတ္ရွိတယ္၊ သူတို႔ေက်ာင္းလာတာက သူငယ္ခ်င္းဖြဲ႕ၿပီး ေဆာ့ကစားဖို႔ လာၾကတာ၊ သူတို႔ ဆိုးဝါးတဲ့အရာဘာပဲလုပ္လုပ္ ရွင္နဲ႕မဆိုင္ပါဘူး၊ သူတို႔ရဲ႕ အတန္းေဖာ္အေပၚ တစ္ခါတစ္ရံ ဗိုလ္က်မိတာပါ၊ ဘာလို႔ ၾကားဝင္ေႏွာင့္ယွက္ရတာလဲ? အခုရွင္လည္း အဲဒီကေလးေတြရဲ႕ ပစ္မွတ္ျဖစ္သြားရၿပီ”