Genesis

Een duivels voorstel

'God?' Onbegrip borrelt zich op diep in mijn maag en een misselijk gevoel overvalt me. Adam komt dichterbij en stelt op zijn beurt een vraag. 'Heeft hij ons... Geschapen?' De slang kijkt ons ongeduldig aan en maakt een instemmend gesis. Er valt een ongemakkelijke stilte waarbij de slang ons onderzoekend aankijkt.

'Is er soms iets?' Zijn gele ogen blijven me aanstaren, maar een moment zie ik een korte aarzeling schitteren. 'Gaan jullie die appels nog opeten of niet?!' De honger groeit verder in mijn maag en uit zich door een luid gebrul. Hoe erg ik ook verlang naar die glanzende rode vruchten, iets weerhoudt me ervan ze te plukken. Ik draai me om naar Adam en fluister hem toe: 'Ik vertrouw dat serpent niet.'

'Dat hoorde ik.' Met een soepele draai keer ik me weer naar hem. Ik kruis mijn armen en kijk hem uitdagend aan. 'Wat wil je daarmee zeggen?'
'Niets mijn ssschat. Ik verwonder me er gewoon over dat je nog sssteeds niet van die heerlijke appelsss geproefd hebt.'
'Misschien moet jij iets aan je sssspraakgebrek doen.' De blik die de slang me toewerpt verandert van verbazing in een emotie die ik niet kan benoemen. 'Het meisssssje heeft pit. Dat had ik niet verwacht... Ik kan jullie ook een ander voorsssstel doen.'
'O, welk voorstel?' Ik geef Adam snel een elleboogstoot in de maag, voor hij nog een domme vraag aan dit schepsel kan stellen. Of erger, toehapt.

'Jullie kunnen de plaats van jullie ssschepper innemen...' Even aarzel ik over zijn voorstel, maar dan antwoord ik, 'Ach ja, wat hebben we te verliezen?'
'Isss dat een ja?' Een angstig gevoel overvalt me en wanneer ik Adams gezicht zie, bemerk ik dat ook hij er moeite mee heeft. Maar een kort geknik van zijn kant, laat me weten dat hij akkoord gaat met het plan van de slang. En zoals ik al zei, veel hebben we niet te verliezen.

'Wat moeten we daarvoor doen?' Het feit dat ik de slang nog steeds niet vertrouw, helpt me niet om mijn beslissing te nemen. 'God vermoorden natuurlijk!' Adam slaakt een kreetje van afschuw en neemt angstig mijn hand vast. 'En wat krijgen we in de plaats?' De slang negeert Adams kinderlijke gedrag en geeft in de plaats antwoord op mijn vraag. 'Eeuwige macht.' Hij spreekt het zo verleidelijk uit dat ik maar moeilijk kan weigeren. 'Nee Eva, doe het niet.' Smekend valt Adam aan mijn voeten. Ik sla hem van me af - weer een gilletje - en wend me weer tot Seth (die naam past wel bij hem). 'Ja.' Seth kijkt me tevreden aan en doet teken dat ik dichterbij moet komen. 'Dit verbond moet je bezegelen met je bloed, lief kind.' De doorn die ik in mijn hand prik voel ik amper en ik vraag me af wat er vervolgens gaat gebeuren. 'Hij moet ook zijn bloed geven.' Even draai ik me om en zie Adam op de grond liggen en zacht kermend heen en weer rollen.

'Dat kan ik niet van hem vragen.'
'Een klein prikje volsssstaat.' Aarzelend stap ik naar Adam toe en hurk ik langs hem neer. Ik veeg het donkerbruine haar uit zijn betraande gezicht en probeer zijn aandacht te trekken. Wanneer ik merk dat hij mijn ogen ontwijkt, besef ik dat er weinig mee te beginnen valt. Zijn gedrag ergert me. Ik sla hem in zijn gezicht, wat naderhand nog een slimme zet blijkt te zijn. Bloed gutst uit zijn neus en hij begint weeral luid te schreeuwen. Zucht. Voordat hij me terug kan slaan, neem ik snel een paar druppels en overhandig ze aan de slang.

'Wat nu?'
'Nu komt het leukste deel.'