Fifteenth | Nth Series

Rise

A heavy traffic for today, huh?

After my meeting with my investors, I immediately drove my car and rushed to my destination. Pero kung minamalas ka nga naman. Kailan pa nagkatraffic nang ganito dito sa Marinduque.

I texted the organizer of the event and informed her that Iʼll be late for about 30 minutes.

I rome my gaze above.

May mga banderitas na nakasabit. Kaya pala traffic. Nag-uumpisa na pala ang fiesta rito. Panigurado maraming turista na naman ang darating. This is my favorite part of the year. Maliit lang ang Marinduque pero masaya. At ʼyon ang pinaka nagustuhan ko rito. Tahimik, ngunit ʼdi mo mararamdaman ang pangungulila.

Sa Maynila ako lumaki. Manila is a trap, they said. Well, kinda agree. Maraming tao, maingay, mausok at magulo. Hindi mo malaman kung saang lugar ang ligtas at hindi. Nasanay ako sa ganoong lagay sa pag-aakalang normal lamang ʼyon.

Kahit laking maynila, hindi ko pa naranasan ang ginagawa ng mga karaniwang kaedad ko. Lumaki akong inaabot ang kagustuhan ng aking mga magulang. School, bahay, school, bahay. Ganyan lamang ang siklo ng aking buhay. Walang araw na hindi hawak ang libro. Mas malabo pa sa puting uwak na makitang nasa labas ako ng aming tahanan. Ganiyan ako ilarawan ng aking pamilya. Sabi nilaʼy wala akong kalayaan. Little did my family know, tahimik lang ako sa bahay pero sa labas at tuwing kasama ko ang aking mga kaibigan ay daig ko pa ang sirena ng mga bumbero sa sobrang ingay. Ngunit sa kabila ng ugali kong ganoʼn ay alam ko naman ang tama at mali, at kung hanggang saan ang aking limitasyon dahil na rin siguro sa aking mga magulang. Kaya kahit istrikto ang mga magulang ko, nagpapasalamat pa rin ako at hindi naging pariwara ang aking buhay. Iʼm family oriented despite of our situation. Iʼm living for their satisfactions but it doesn't change the fact that I love them.

Ngunit may mga bagay talaga na kusang nababago sa atin. Pagkatapos kong mag-aral ay napagdesisyunan kong lumipat dito sa Marinduque at dito na manirahan. Tahimik, ngunit ʼdi mo mararamdaman ang pangungulila. Ang kaso, malayo ako sa aking pamilya ngunit ayos lang. Kada buwan ay dumadalaw ako sa aming bahay para bisitahin sila. Sapat na siguro ʼyon. At isa pa, hindi sa lahat ng oras ay nandyan sila kaya dapat ay sanayin ko ang aking sarili na wala sa piling nila.

Nang humupa ang traffic ay dali-dali akong tumuloy sa aking patutunguhan. Maraming nang nasa labas at nakikipaghalubilo na may kasamang mga ngiti sa kanilang mga labi. Napangiti na lamang din ako sa tanawin na nakikita ko. Malayo man ako sa aking tunay na pamilya, ibang pamilya naman ang nahanap ko rito.

Nang madaanan ko ang simbahan ay nakita ko agad ang mga tindera ng kandila at sampaguita sa harap ng simbahan. Binaba ko ang salamin ng aking kotse para bumati.

“Ina, magandang umaga ho. Kumusta po?”, bati ko sa isang ginang na nagbebenta ng sampaguita. Nasa early 80ʼs na siguro siya. Kulubot na ang balat at medyo malabo na ang paningin but she can still manage to work at nandiyan din naman ang kaniyang apo para umalalay. Ina ang tawag sa kaniya ng mga taga rito dahil siya ang pinakamatandang nagtitinda rito sa bayan ng Buenavista.

“Ay, Madam Nadie. Magandang umaga rin.”, she keeps on calling me madam kahit sinabi kong wag na. Pagbibigay galang na rin daw sa aking estado.

“Iyong dati pa rin po ba?”, tanong niya. Kada daraan kasi ako rito ay palagi akong bumili sa kanila ng sampaguita at kandila. Inilalagay ko iyon sa maliit na altar sa aking bahay.

“Opo.”, sabay bigay sa akin ng kaniyang apo ng sampung sampaguita at limang kandila. Nagpasalamat at nagpaalam na ako sa kanila bago umalis.

Colegio de El Éxito de Buena Vista

Basa ko sa malaking pangalan ng eskwelahan na nasa harapan ko. Pinark ko muna ang kotse ko saka lumabas at nilibot ang aking paningin. Napangiti ako nang makita kung gaano katagumpay ang lugar na ito. Hindi kalakihan ang paaralan na ito, ngunit sakto lang para sa bilang ng populasyon sa lugar na ito at sa bilang ng antas at kurso na kailangan. Kulay abo ang apat na building dito na may tig-aapat na palapag. From Grade school until College ay mayroon dito. Ito ay isang pribadong paaralan ngunit abot-kaya naman ang tuition.

Sa tabi ng school ay may dalawang fast-food chain na maaaring apply-an  kung sakali mang magipit sa pantustos sa pag-aaral ang estudyante. Tumatanggap din sila ng mga menor de edad at wala pang experience ngunit gusto o kailangan nang magtrabaho.

Sinalubong ako ng ilang mga babaeng guro at ginayak sa kanilang hall. Karamihan sa mga guro rito ay fresh graduates pa lamang. Isa ʼyon sa rason kung bakit naitayo ang eskwelahan na ito. Upang hindi na makipagsapalaran sa Maynila ang ibang nais magkapagtrabaho rito sa murang edad.

Nasa tapat na kami ng malaking pinto ng kanilang hall. Rinig na ang event sa loob kaya alam kong nagsimula na sila.

“At ito na nga ang ating pinakahihintay.”

Nanlalamig ang mga kamay ko dahil sa kaba.

“Graduated BS Engineering at De La Salle University Manila as a Suma Cum Laude. Finished Law School at San Beda University College of Law with a Salutatorian Deanʼs Award.”

I didn't expect Iʼll reach that high when all I want to do is to be praised by my parents. Sometimes I wish I can turn back the time when I didn't rank first on my kindergarten. I wish I was just an average student.

“Ranked top 2 at the Bar Exam. Very known at Fashion Industry as the owner of the brand “F Reign”

I want to fulfill all my dreams. Thereʼs a part of me that is thirsty by achievement. I wonʼt stop working hard until I reach the maximum capability of me.

“And manage to build a very successful college school at the age of 28. Let's give our very warm welcome to the owner and founder of this prestigious school.”

The huge double wooden door of the hall slowly open as my tear started falling down to my cheek

“Atty. Engr. Reina Adelaide Leal.”

I rome my eyes at the crowd of students and parents inside the hall. I walk with a heart filled by victory. I saw some students together with their moms. I envy kids like this. I wish I also experienced being awarded at the stage by my dear mother. Being accompanied by my mom whenever thereʼs a school program. Even though how much achievements I get. I couldn't still achieve their attentions.

Theyʼre all clapping and cheering on me. I can't explain what I feel.

Itʼs like Iʼm walking through an aisle.

Not to reach the precious hand of the man of my life.

But to the dream that I love and I worked hard.

I am already married with the success I have.

I couldn't ask for more.

“Sometimes being independent isnʼt that bad and sad. Like, look at this very stunning woman in front of us. She just proves that no matter how many people came to our lives, we only have ourselves at the end of the day.”

Anyone can trespass our inner peace but not everyone remains.

The hardest lost is losing ourselves.

Donʼt let yourself be defeated by your inner enemies.

Remember, the most painful defeat is not fighting at all.

Thereʼs no 'giving up' on a vocabulary of a man with dreams.

Yes, I work hard alone. I built myself alone. I succeeded alone. And I'm currently doing well alone. All alone, by myself.

But can I consider myself as an independent? I don't think so, it's probably between yes and no.

I am an independent that can't stand alone.

I am an independent that didn't depend on myself. I depend on my promises on myself. I depend on my words.

I can still remember what I said when I started dreaming. I can still remember what I told to myself that makes me be here, in front or you all. The words that I held on, and still holding up on until now. Words that made me think what will I be as time passes. Words that made me realize where I should be right now. Words that assured me that I need to be here. My words 15 years ago.