Yalnız

Yalnızlığım

27 yaşındayım daha. Hayat beni sebepsiz yere yaşayabileceğim en kötü şeylerle cezalandırdı. Suçum neydi ki benim?
Ne yapmış olabilirdim daha bu yaşımda?
Şuan bunları düşünürken yanımda kimsenin olmayışı, bu düşüncelerime sebebiyet veren şeyin annemin, babamın ve abimin, hayata beni bağlayan kişilerin, sizlerin ölmüş olması...
Evet, herşey bu yüzden. Ağlamaktan bitâp düşmüş gözlerim...Neredeyse ben kadar yorgunlar...
Evet, artık yalnızım, kimsem yok yanımda.
Varlığımdan herkes bihaber. Gerçi ben de varlığımdan bihaberim.
Yaşıyor muyum ben? Sadece bedeniyle var olan, kırk elli sene sonra da bu dünyadan  silinip gidecek biri miyim yoksa?
Umarım o kadar sürmez buradaki nedensiz varlığım. Çabucak kavuşurum sevdiklerime, sizlere...
Çok yalnızım baba. Keşke yine kızsan bana, kavgalar etsek çok kez. Ama yine de varlığını yanımda hissetsem.
Anne, neden bırakıp gittin ki beni ? Hemde sana en çok ihtiyacım olan zamanda. Çok zor iyileşiyorum hasta olunca. Kimse bakmıyor bana sen gibi. Yetmeye çalışıyorum kendi kendime...Olmuyor.
Peki ya sen abi? Bu genç yaşında yaşında sana en yakışmayan şeyi niye yaptın? Artık kimin omzunda ağlayacağım, tüm o saçma aşk hikayelerimle kimin kafasını şişireceğim? Neden gittin, neden yalnız bıraktın beni?
Çok kızgınım size. İçimde sönmeyen bir ateş var ve bu gittikçe büyüyor sanki. O ateş büyüyor ve ben de bi o kadar küçülüyorum beraberinde...
Tutunacak dalı kalmayan, bir yaprağım sanki. Her rüzgar estiğinde bir o kadar güçsüzleşti köklerim.
Ve sizin gidişiniz...Bir fırtına gibi sarstı  beni en derinlerimden.
Artık dayanamıyorum bu hayata, soldum bir yaprak gibi bu genç yaşımda.
Hava sağanak yağmurlu, mis gibi toprak kokusu bürümüş heryeri.
Sahi toprak neden bu kadar güzel kokar?
Belki de siz varsınız diye...
Ben bu hayatta yaşamam gerektiğine dair tek birşey göremiyorum artık.
Siz derdiniz ya hani hep, sen çok güçlü bir kızsın, herşeyin üstesinden gelirsin.
Gelemiyorum...
Şimdi geleceğim tek yer sizin yanınız.
Bekleyin beni.

RABİA BEYZA GÜZELSOY