Owned By Mr. Congressman (Sandro Marcos)

CHAPTER SIX

"And I remember, all those crazy things you said.
You let them running though my head."

Umupo ako sa kama at napasuklay sa buhok ko gamit ang daliri ko.

You're always there, you're everywhere but right now, I wish you were here..♫︎

Inilibot ko ang tingin sa paligid at wala ako sa kwarto ko dito sa Hotel, dito nga pala ako kay Sandro natulog. Tumayo ako sa kama para sana lumabas na dahil baka may makakita samin dito pero napansin kong may nakatayong tao sa balcony. Hinahangin ang kulay puting kurtina sa sliding door.

All those crazy things we did didn't think about it, just went with it.
You're always there, you're everywhere. But right now, I wish you were here..♫︎

Nag lakad ako papunta dun saka hinawi ang kurtina, nakita ko si Sandro na nakatayo sa balcony habang nakatanaw sa malayo.

Damn, damn, damn,
What I'd do to have you here, here, here
I wish you were here...♫︎

"Aga aga nag d-drama ka dyan." Tumabi ako sa kanya at lumanghap ng sariwang hangin. Walang araw dito sa pwesto namin dahil nasa kabilang bahagi yung tama ng araw, ang sarap tumambay dito at tumitig lang sa magandang view.

"I'm sorry about last night," he sincerely said nang hindi nakatingin sakin. He just stared at the sky. "I said it's okay as long as Satana achieves her dream," alam kong gusto niya pang dugtungan ang mga salitang 'yun pero di niya magawa. 'Yung mga mata palang niya, parang maiiyak na.

"I know it's hurts you, You don't need to hide your tears from me. I can keep them." Lumingon siya sakin kaya ngumiti ako ng malawak. Dahan dahan kong tinapik ang balikat niya saka muling humarap sa magandang tanawin, nag sasayawan 'yung mga puno sa gilid ng kalsada dahil sa lakas ng hangin. "You knows, Sands. Naranasan ko na rin yan, eh. I tried to hide my tears pero hindi ko talaga kaya."

"Why? Sino namang nanakit sayo?" Lumingon ako sa kanya saka umiling iling.

"Wala naman. 'Yung math professor kasi namin sa london, grabe mag bigay ng task. Hindi ko magawa gawa sa dami kaya umiiyak nalang ako." Unti unting naningkit ang mata niya dahil natawa siya sa sinabi ko. "I'm not joking, you can shed your tears whenever you want if that will make you feel better. I used to hide my tears too, pero ang bigat kasi sa pakiramdam kung kikimkimin ko lang." Dagdag ko pa.

Proud na proud na tuloy ako sa sarili ko ngayon. Akalain mo 'yun, si Shan na sobrang tigas ng ulo ay nag bibigay ng advice kay Sandro Marcos.

"In this world, when you see a man crying, maraming masasabi ang tao sayo." Napasinghap siya saka muling humarap sa view at humawak sa railing.

"Ano namang akala nila sa mga lalaki? Isang bato na hindi nakakaramdam ng sakit?" Kunot noo kong tanong pero ngumiti lang siya. "Even solid rock breaks when over -struck, kaya wala silang karapatan na sabihin 'yun." Inis kong dagdag pero narinig ko siyang humalakhak kaya nangunot ang noo ko. Ano namang nakakatawa sa sinabi ko?

"Why is your patience so short? Sa bagay, your height is small also." Aba, siraulo to ah.

"Hoy, porque mas matangkad ka sakin hindi kana maliit?" Namewang ako sa harap niya pero umiling iling lang siya saka pumasok sa loob. "Hoy! Bawiin mo 'yung sinabi mo! Ikaw kaya pinaka maliit na mga kapatid mo!" Hinarap niya ako kaya pinanlakihan ko siya ng mata.

"At least I'm not small like you." Nag igting ang panga ko at sinubukan siyang batukan pero agad niyang nahuli ang kamay ko. "Bad kitty. Why you trying to smack your master?" Nakangising wika niya saka inilapit ang muka sa muka ko.

"B-bitawan mo nga ako." Pakiramdam ko biglang nag init ang pisngi ko dahil sa lapit ng muka ni Sandro. Binitawan niya naman ang kamay ko kaya dali dali akong lumapit sa pinto niya at binuksan 'yun.