Bizler X'in tüm üyeleri diğerlerinden daha farklı bir çocukluk dönemi geçirmiştik. Hiçbirimizin huzurlu, sıcak ya da sevgi dolu bir yuvası yoktu. Çoğu yetimhaneden çoğu ise sokaklardan gelir X'in tüm üyelerinin. Hiçbiri masumiyet kokmaz. Hepsi bir b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayat insanları birçok kez seçenekler arasında bırakır. Ancak çoğu zaman tüm bu seçeneklerin sadece birer yanılsama olduğunun kanaatine varamayız. Göz doldurmaktır tüm amaç ve bizler de bu amaç uğrunda soru yağmurlarına tutuluruz. Çoğu zaman ise seçeneklerin hepsi birer müphemiyettir. Kapalı kartların arkasına saklıdır.
Yalancılar, dolandırıcılar, katiller, hırsızlar...Hepsi birer suçlu. Fakat hepsi aynı yerde yaşıyor. Gün içerisinde aynı yerlerden geçiyor, aynı havayı soluyorlar. Ve kimse onların ne kadar kötü olduklarını bilmiyor.
Bir grup düşünün, "X" adında. Adı gibi bir grup, bilinmeyen. Kimsenin haberinin olmadığı bir grup. Ve bu grubun iki lideri var. İkisi de birbirinden daha güçlü. Fakat onlar sadece bir grup değil. Onlar düşmanlar. Birbirlerine ölesiye düşmanlar. Liderleri de öyle. Fakat bazen olmayacak denilen bazı şeyler olur, belki mecburen belki de isteyerek. Önemli olan kaderini yaşamak değil önemli olan kaderini yazabilmek. Ve onlar bu kaderi kanlı elleri ile yazdılar. Hiçbir kâğıda veya kaleme ihtiyaçları yoktu. Onlar bunu alınlarına kanlı bıçaklarla kazıdılar. Ve bıçaklardan damlayan kanların damla damla düştüğü yer onların evleri oldu.
Motorumu son hız malikaneye sürerken üzerime yansıyan güneş ışınlarını iliklerime kadar hissediyordum. Haziran ayının ilk günü olmasına rağmen güneş tam tepede yerini almış, ışınlarını dört bir yana saçıyordu.
Malikâneye yaklaşırken sol ayağımı motordan sarkıtıp bir elimle de kaskımın ön camını açtım. Güneş gözlerimi kamaştırırken malikânenin önünde durdum. Motorumu Levent'in ısrarla koymamı istemediği yere park ettim. O anlamasa da burası bebeğim için en güvenli yerdi.
Motordan inip kaskımı çıkardım ve motorun üzerine bıraktım. Dağılmış saçlarımı düzeltirken seri adımlarla kapıya ilerlerim. Ev oldukça sessizdi ve gruptan da kimse ortalarda görünmüyordu. Merdivenlerden yukarı çıktım. Genelde grup toplantıları yapılan odadan konuşma sesi geliyordu. Levent'ti bu ve muhtemelen telefonla konuşuyordu.
Kapıyı tıklayıp yavaşça araladım ve başımı içeriye doğru uzattım. Beni görünce gülümsedi ve telefonu kapatıp karşısındaki deri koltuğu işaret etti. Yanında birisi varken telefonla konuşmayı pek hazzetmezdi bu kişi ben bile olsam. Gösterdiği yere oturdum ve arkama yaslandım.
"Yeni göreve hazır mısın?" dedi arkasındaki masaya kalçasını yaslarken. "Ben her zaman hazırım," dedim gururla. "Bu görev diğerlerinden daha zor ve uzun sürecek bir görev." Yüzü aniden ciddileşti."Her görevde bunu demez misin zaten?" dedim bıkkın bir tavırla.
