Acısız Leblebi

7.0

Zeynep AKKAYA....

"Ablaa!"

"ABLA!"

"ABLAAAA!!!"

"Ne var Gece?"

Gece, küçük kız kardeşim ama öz değil... Annelerimiz aynı babalarımız farklı neyse ki biz gerçekten birbirimizin kardeşi ve dostuyuz.

"Ecem Abla, o yine sarhoş mu?"

"Hastanede olması lazım."

"Kaçmış..."

Ecem'in hastanede kaldığı gecelerin sıradan bir sabahına hoş geldiniz.

Küçük kardeşim sınava hazırlanmak yerine eğlence peşinde olduğundan ben ve arkadaşlarımla gereğinden fazla ilgilenir. Ayrıca benim salak arkadaşım nedense her sarhoş oluşunda benim kardeşime yazar ve hep aynı tantana gerçekleşir.

Hatırlıyorum da biz liseye ilk geçtiğimizde Gece'de lise sınavına hazırlanıyordu ve Ecem ilk defa içki içmişti tabii bende...

Okulun ilk haftasıydı ve Ecem neredeyse tüm okulun önünde bir kızın numarasını ve instagram hesabını istemişti. Kıza da sürekli "Bizimkisi ilk görüşte aşk." diyip duruyordu. Çok fazla dikkat çeken zeki arkadaşım okulda haddi hesaba alınamayacak kadar çok linç yedi. Her teneffüs yanına bir kişi geliyor dalga geçiyor, sövüyor, kendini rahatlatır gidiyordu. Bazen çok ileri gidip tokat atan bile oluyordu hatta ben yanında olmadığımda daha fazlasını yapan bile...

Ecem de acı hissetmediğinden dayak yemeyi tercih ediyor sonra okul dönüşü bir eczaneye ya da sağlık ocağına görünüp eve dönüyordu. Bir hafta iki hafta derken ilk defa yorulduğunu söyleyerek okuldan kaçıp içki içmeye gitti ve bende peşinden gittim. Onu yalnız bırakamazdım çünkü kendini kaybedeceğini adım kadar emindim.

Sarhoş olmuştu ve şu an kullandığı bu hesabı açmıştı sonra rastgele birini seçip yazmaya başlamıştı. İlk yazdığı kişiler kendinden ya küçük ya da çok büyük çıkınca "Bari senin takip ettiklerinden birini seçeyim"  dedi.

Gözünü kapatıp bir hesabın üstüne tıkladığında kardeşimle mesajlaşmaya başlamıştı bile. Başta çok büyük bir tepki veren kardeşim o gece bana gelip ağlamıştı bile.

"Abla biri bana yazdı ve benim kızlardan hoşlandığımı söyledi ."

"Abla ben kızlardan mı hoşlanıyorum."

"Normal değil miyim ben?"

Evet, Gece çok küçük değildi ama çevresinde Ecem gibi insanlar yoktu olanlar da ben gibi saklanıyordu çünkü ben öyle istemiştim. Ben trans bir bireydim -bazı sebeplerden dolayı hâlâ kendi bedeninde hapis bir birey- ve bunu yakın arkadaşlarım dışında kimse bilmiyordu. Küçük kardeşime her şeyi anlattığımda bana bakan o gözlerini unutamıyordum. Bir şeylere anlam vermeye çalışan o gözleri...

Ailem homofobikti bu yüzden küçük kardeşimden kötü bir tepki beklemiştim ama bu beklediğim gibi olmamıştı hatta bana bir kızdan bahsetmişti. O an büyük bir şok yaşadım, Ecem gerçekten düz bir insana yazamıyordu.

Tüm gece kardeşimin ilk aşkını dinledim. Daha sonra bana sorular sormaya devam etti. Ona LGBTQ+ hakkında bazı şeyler anlattım ve ailemden sakladığım eylemlerde ki fotoğraflarımı gösterdim. Kendimi hissettiğim şekilde ilk defa bir aile üyeme gösteriyordum ve bunun bana hissettirdiği duyguyu kime nasıl anlatacağımı bilmiyordum.

Evet; hâlâ istediğim, ait olduğum vücutta değildim. Bu beden bana ait değildi ve çoğu zaman kendimi kaybetmeme neden oluyordu ama Gece o günden beri bana çok fazla destek oluyor ve bana en yakın zamanda istediğim bedene sahip olacağımı söylüyordu. Aslında kolay olmasa da onun bana olan desteği çok işe yarıyordu çünkü artık bir "kız" gibi giyinmek zorunda bırakılmıyordum ve bu bile benim için büyük bir rahatlıktı. Tabii ki kıyafetleri kız-erkek diye ayırmıyordum ama en azından ailemin onlar erkek kıyafeti diyip bana karıştığı kıyafetleri de giyemiyor değildim.

***
Ah benim Zeyno'm
Ballı Lokmam, Su Böreğim kıyamam kız ben sana🤧🤧