T R U S T

CHAPTER 1.2 - THE FIRST TIME

(Florence’s POV)

Guy 1: “He’s really a beauty huh, no doubt ang daming naiinlove sa kanya, pati kapatid ko, damay... ang gay ata nung sinabi ko.” @.@

Guy 2: “Yeah right, but ang pinagtataka ko lang ni isa wala siyang nililigawan.”

Guy 3: “But he is always with George, nakakainggit." T.T

Guy 2: “Pero imposibleng maligawan niya iyon, she is Ms. Minchin, wew, sobrang ganda nga niya, pero napakasuplada.”

Guy 1: “Look who’s talking, you like her, dude!”

Guy 2: “Shut up.”

Nag-uusap sila, knowing na nasa likod ko lang sila, mga hindi mahiya.

Sina Luis, Carlos, Matthew, mga tsismoso.  

Araw-araw ko ng naririnig yan, iyong tipong haharapin ko na sila kasi sinasabihan nilang suplada si George, Ms. Minchin pa nga raw e, but in the end, napapaupo na lang ulit ako sa upuan ko kasi sisimulan na nilang purihin si George, at lalabas na may gusto pala sila sa dalaga.

Natatawa na lang ako, no one dares to talk to her, approach her, except me.

2 years din akong natakot na lapitan siya, pero since 1st year pa lang, crush ko na siya, nakakapanghinayang nga lang at never kaming nagkasama in a same class, but still medyo nagging stalker niya ako, medyo lang naman.

Pero last semester, dininig na siguro ng Diyos ang panalangin ko na bigyan Nya ako ng lakas ng loob na lapitan ang Ms. Minchin ng school ko, este ng MEC.

*Flashback *

Alam ko na mamaya pang 4:30 ang klase niya, and I know where can I find her, syempre sa..

library,

saan pa nga ba?

Pagpasok ko sa library, dumiretso ako sa spot kung saan siya laging nakaupo, it is just a small table, pero pwedeng upuan ng apat na tao, pero I never see her with a company, or a friend.

Nakatingin siya sa librarian na kasalukuyan namang may kausap na lalaki.

Kahit na makikita ang coldness sa mga matang iyon, nararamdaman ko na naiirita siya, marahil ay dahil sa ingay.

Hahanap na sana ako ng upuan, kaso, wala akong makita, kinakabahan ako, pero it is now or never, lumapit ako sa kanya…

“Excuse me?”, mukhang nagulat pa siya ng makita ako, pero balik na naman sa malamig na tingin.

@.@

“Yes?”, nakaramdam ako ng pag-aalanagan sa boses niya.

“Pwede bang makishare? Wala na kasing vacant e, I hope you don’t mind,” pabulong kong sinabi, grabe!

Ganito ba talaga ang pakiramdam na makaharap ang isang George Roxas?!

Nakakakilabot, feeling ko mauubusan ako ng hininga, I don’t intend to just whisper pero iyon lang nailabas kong boses.

She’s taking my breath away!

And now she’s looking around, chinecheck niya siguro kung totoo ang sinabi ko, and after a few seconds, tumango siya.

Napangiti ako and I say “Thank you”, umupo na rin ako baka magbago pa ang isip niya e.

Binalik na niya ang atensyon niya sa librong binabasa.