Kadın o gün çok kötüydü bırakıp giden adama sitem etti."madem gitçektin madem bırakcaktın neden başladık neden beni Mağaradam çıkardın sevmeye inanmaya bu kadar meyilliyken Beni neden kandırdın.Hayatı fazlasıyla ögrenmişken,neden bide sen öğrettin bana.Tabi buna hayat denirse.Yıkılmış gidiyorum karşıma sen çıkıyosun sevdiğini söylüyosun.Tabi bende her zamanki gibi inanıyorum sen böyle diyince.Ben çıkıyorum o lanet olası Mağaradan,kurtuluyor dertlerden. Sonra,noluyo biliyo musun ? sen gidiyosun...
Ben kalmışım ortada alışkanlıklarımı unutmuşken seni hatırlamışım.Bi anda kalmışım öyle,nereye gideceğim,ne yapacağım hakkında hiç bi fikrim yok.Sonra yaşıyomus gibi gözükmeye çalışmak var işte.Binevi ölü ama hayatı devam eden insan.Umutlari yıkılmış,hayalleri suya düşmüş,kalbi paramparça bi insan.Güvenme duygusunu yitirmiş,her seferinde herseyi sorgulayan,inanmaya gücü kalmamış saf ve temiz yürekli kadın.daha sonrasında ise başka bir evre var.O kırılmış kadın dimdik ayakta herseyo atlatmış mutlu ve güçlü kadın,hayata yeniden dönmüş,paramparça olan kalbi yeniden tamir olmuş güvenme yetisini kaybedip yeniden kazanmış bir kadın olmuş.evet olmuş ama sözde ve görünüşte.sadece ve sadece siz öyle sanıyorsunuz.oysaki içindeki yangın devam eder kalbi onun için atmaya düşünceleri ve hayalleri onla olmaya niyetlidir.lakin kadının gözlerine bakmazsaniz bunların hiç birini anlamazsınız çünkü dil yalan söyler ama gözler yalan söylemez."diye yazdı defterine kadın.
