Nee mama ga niet weg blijf bij me alsjeblieft, smeekte ik met tranen in me ogen, nee mama niet gaan. Ze zakte steeds verder weg haar ogen gingen langzaam dicht, tot haar mond begon te bewegen 'Chiara je moet weten dat je een super dochter bent geweest en altijd zult blijven beloof me 1 ding doe geen domme dingen' ik beloof het mama. Haar ogen sloten nu helemaal en op haar hartslagradder was geen beweging meer te zien, ik kon het niet geloven ik was haar kwijt. Ik zakte in elkaar van verdriet, opeens dacht ik aan al die tijden die we samen hebben doorgemaakt. Tot ik opeens gestoord werd door een dokter, ik schrok op uit mijn gedachten en keek hem aan. 'maybe it's better if you leave' zei hij. langzaam stond ik op maar had het gevoel dat ik elk moment weer kon vallen. Toen ik de kamer uitliep stond me vader daar, hij kon het niet aan om bij me moeder te blijven, we omhelsden elkaar en barstte in snikken uit. Voor mijn gevoel hebben we zo wel 20 minuten gestaan tot een arts ons condoleerde met ons verlies, daarna overhandigden ze de bezittingen van me moeder.
In de auto was het erg stil, ik zat al snel diep in gedachten over mama en hoe we nu verder moesten. Mijn vader en me hond Spikey waren de enigste die ik nu nog had, want mijn opa en oma wonen in Frankrijk en die komen niet zo vaak op bezoek. 'kom je nog' zei me vader, en ik schrok op uit mijn gedachten. Ik kwam langzaam uit de auto en liep naar de deur waar me vader de sleutel in het sleutelgat probeerde te steken, maar zijn hand trilde zo erg dat het niet lukte. Ik nam de sleutel over en draaide de deur open. Spikey kwam meteen naar ons toe gerend en begroette ons vrolijk, maar toen hij uiteindelijk door had dat er iets aan de hand was stopte hij met springen en liep met me mee de kamer in. Ik plofte op de bank neer en barstte weer in snikken uit, 'we zijn d'r kwijt' was het enigste wat ik uit kon brengen. Spikey kwam op de bank naast me liggen en keek me met die grote ogen aan, toen ik me hoofd weg draaide kwam hij op mijn schoot liggen en legde zijn kop in me hand neer, het voelde net alsof hij wist wat ik doormaakte. We lagen zo wel een uur op de bank tot ik de deurbel hoorde gaan. Spikey sprong van de bank en rende naar de deur, ik volgde hem en deed de deur open. De buurvrouw stond met een grote mand vol spullen in haar armen. 'gecondoleerd meid' zei ze zo bezorgd mogelijk, toen ze zag dat ik weer tranen in me ogen kreeg zette ze de mand neer en gaf me een knuffel, 'het komt goed lieverd'.
Na een kwartier zaten we met zijn vieren op de bank; vader, de buurvrouw, Spikey en ik. De buurvrouw probeerde ons langzaam op te vrolijken, ze pakte de mand erbij die ze had meegebracht. Er zat van alles in; tijdschriften, snoepjes, chips, drank, luchtjes en een bot voor Spikey. 'Wil iemand wat drinken?' vroeg ik terwijl ik opstond van de bank, nou graag zei de buurvrouw doe mij maar een koffie, en mij maar een biertje zei me vader er achteraan. Ik keek hem raar aan want anders drinkt hij nooit bier, maar ik kon het wel begrijpen zijn vrouw is net overleden. In de keuken zette ik het koffie apparaat aan en pakte een Jillz voor mezelf. Toen ik weer terug de kamer in kwam lopen zat de buurvrouw met haar amen om me vader heen, hij was aan het huilen en had een foto van mama in zijn hand. Ik pakte de foto van hem af, deed een la open van de kast en legde de foto erin. 'we moeten erover heen pap' zei ik, de buurvrouw haalde der armen van hem af en hij knikte. 'wie wil er een spelletje doen' vroeg de buurvrouw enthousiast?' wij' riep ik, en trok papa mee naar de keuken tafel waar de buurvrouw al heen liep met het spel. Door de buurvrouw was ik even alle pijn vergeten die de dood van me moeder na liet, maar gelukkig hielp het niet alleen bij mij op het gezicht van me vader zag ik ook weer een lachje komen. Het komt allemaal goed dacht ik bij mezelf, ik kom er wel boven op met de steun van vader, de buurvrouw en natuurlijk Spikey.
'ik stap maar weer eens op' zei de buurvrouw laat in de avond, ik knikte en liep mee naar de deur waar ik een knuffel en een zoen van d'r kreeg. 'slaap lekker Chiara' riep ze nog voordat ik de deur dicht deed. Pap, ik ga ook maar naar bed zei ik toen ik de kamer weer inliep, waar ik me vader al slapend aantrof in de stoel. Ik begon zachtjes te lachen en liep met Spikey naar boven. Na alles gedaan te hebben lag ik eindelijk in bed en pakte ik me mobiel, ik keek naar de foto's die ik samen met me moeder had gemaakt en begon weer te huilen. 'Ik ben haar kwijt' kwam het weer in me op, met die gedachten viel ik eindelijk in slaap
