Het was donker, heel donker ik zag geen hand voor ogen. Mijn benen bewogen van achter naar voor heel snel achter elkaar, mijn hoofd draaide zich telkens om naar achter alsof er iets achter me aan zat. Mijn ogen waren waterig en al snel was mijn hele gezicht vochtig. Ik wist niet waar ik was ik werd omringt duisternis en ik kon maar niet stoppen met rennen. Al snel voelde ik mijn benen slap worden, ik ging steeds langzamer rennen en het voelde alsof ik elk moment door mijn benen kon zakken. Ik was gestopt met rennen en draaide rondjes om mijn eigen as, ik keek ver voor me uit maar zag niks. Ik slaakte een klein gilletje en viel met me knieën op de grond neer verborg mijn gezicht in mijn handen en viel in snikken uit. ‘Roxanne lieffie niet huilen’ hoorde ik opeens een zorgzame zachte liefdevolle stem zeggen in de verte. Zo snel als ik kon hief ik mijn hoofd op uit mijn handen en stond op, wild keek ik om mij heen opzoek naar die bekende persoon voor mij. Maar ik was nog steeds omring door duisternis waardoor ik niks zag. Weer begonnen ik wild alle kanten uit te rennen maar ik kwam er niet verder door. Tot ik het opeens door mijn betraande ogen heen zag, een klein licht puntje, er kwam een grote lach op mijn gezicht veegde mijn tranen weg en rende als een dolle naar het kleine lichtpuntje in de verte. Hoe meer ik dichterbij kwam hoe groter het lichtpuntje werd, maar hoe dichterbij ik kwam hoe meer het een vorm aan nam. Het was geen lichtpuntje, nee het leek op een gedaante. Een gedaante van een vrouw ik begon steeds sneller en sneller te rennen, mijn ogen werden groter en groter. En toen zag ik het, het was mijn moeder ze werd helemaal omringt door licht, alsof ze in de straal van de zon staat maar er was geen zon te bekennen het was helemaal donker en mijn moeder was het enigste licht. Ik verminderde mijn vaart en begon rustig naar haar toe te lopen, ik kon het niet geloven dat ze daar staat. Ik durfde niet te knipperen bang dat dit alles nep was en ik haar kwijt zal zijn. Na nog een paar meter van haar verwijderd te zijn bleef ik staan, opnieuw werden mijn ogen vochtig en stroomden dikke tranen over mijn wangen naar beneden ik wende mijn gezicht af van die van mijn moeder en keek naar mijn handen. ‘Roxanne kijk me aan’ zei weer diezelfde zorgzame stem en ik deed wat ze zei langzaam hief ik mijn hoofd en keek in de ogen van mijn moeder. ‘Roxanne, ging ze verder, ik wil dat je me beloofd dat je goed voor jezelf zult gaan zorgen, je vader heeft het zelf ook moeilijk en hij verwerkt het op zijn manier maar please Roxanne ga hem niet nadoen, en als je iets echt wilt vecht ervoor geef niet zomaar op wees sterk je kunt alles bereiken als je dat echt wilt. Wees wijs en zorg goed voor jezelf en spikey dan komt alles goed, ik zal namelijk altijd aan je zijde staan als je het nou moeilijk heb of niet ik zal nooit van jouw zijde wijken. Beloof me dit alsjeblieft.’ Dikkere tranen rolde over mijn wangen ik wilde mijn mond open doen en zeggen dat ik het haar beloof en haar bedanken voor wat ze allemaal voor mij heeft gedaan. Maar door die brok in mijn keel en die dikke tranen die over mijn wangen rolde kwam er geen geluid uit mijn keel, dus bewoog ik mijn hoofd langzaam op en neer als teken dat ik het haar beloof. Nadat ik mijn hoofd op en neer bewogen had was ze opeens verdwenen, alsof het duister haar had opgeslokt. Ik rende naar de plek waar ze net stond toe en ik kon het niet geloven, weer viel ik neer op de grond en verborg mijn gezicht weer in mijn handen. De dikke tranen rolde nog steeds uit mijn ogen over mijn wangen maar dik keer hoorde ik die zorgzame zachte lieve stem niet die me gerust stelde. Na een tijd vermande ik mezelf en stond moedig op al wist ik niet waar ik was en waar ik naartoe moest want ik was nog steeds omringt door het duister. Ik begon met moed ik mijn schoenen weer alle kanten uit te rennen maar na een tijdje was die moed al ver weg in mijn schoenen gezonken, de tranen kwamen weer in mijn ogen maar ik mocht niet opgeven ik had het haar beloofd ik. Moedig veegde ik de tranen van mijn gezicht en depte ik mijn vochtige ogen af waarna ik weer begon te rennen. Dit keer gaf ik niet zo snel op en bleef ik maar rennen en rennen ik praatte mezelf aan dat ik er bijna was en niet moest opgeven, opgeven is voor watjes en ik ben geen watje nee ik ben een vechter. ‘ik kan niet opgeven ik kan niet opgeven, nee ik kan niet opgeven, nee nee’ deze gedachten bleef maar door mijn hoofd spoken waardoor ik maar bleef rennen en rennen. Mijn gedachten dwaalde af en er kwamen negatieve gedachtes in mijn ‘ik geef het op ik ben geen vechter, ik kan het niet, ik kan het niet’ het bleef maar door mijn hoofd spoken en wat ik mezelf ook aanpraatte het lukte niet om die gedachten uit mijn hoofd te krijgen. De gedachtes en de stemmen in mijn hoofd werden luider, ik kon er niet meer door nadenken ik raakte in paniek en viel neer op de grond ik legde mijn hoofd op de grond neer en beschermden mijn oren met mijn handen. Ik begon te woelen met mijn hoofd en al snel rolde er weer dikke tranen over mijn wangen naar beneden……..
Verschrikt werd ik wakker en ik keek om mij heen me kamer was donker op 1 klein streepje licht van mijn raam na. Ik griste mijn mobiel van mijn nachtkastje af om te kijken hoe laat het was. Mijn mond viel van schrik open toen ik de tijd zag, KWART VOOR 12 gilde ik uit terwijl ik snel uit bed sprong. Harry zal hier al over een kwartier zijn ik rende naar de badkamer gooide mijn nachtkleren uit en sprong onder de douche. Ik liet het warme water over mijn lichaam glijden en dacht na over de droom die ik vannacht had, misschien was het geen droom maar het was ook geen slechte nachtmerrie want ik had mijn moeder wel even gezien. Nadat ik mezelf snel had ingezeept en af had gespoeld draaide ik de kraan uit en droogde me snel af. Met me handdoek om mij heen geslagen liep ik mijn kamer in en pakte snel een setje kleren uit mijn kast. Ik trok het snel aan en verdween weer de badkamer in om mijn make-up en mijn haar te doen. Gelukkig was ik net op tijd klaar met mijn haar toen de bel ging, ik vloog de trap af naar beneden en pakte snel de sleutel van de kast. Ik rende naar de voordeur en draaide het slot open ik deed de deur open en daar stond hij, Harry in een donkere spijkerbroek met een leuk bloesje erop. Ik bekeek hem ven top tot teen en toen ik weer in zijn ogen keek zag ik dat hij kleine blosjes op zijn wangen had gekregen, het zag er cute uit. Ik wees naar binnen en ging zelf een stapje achteruit Harry stapte binnen en nog voordat hij de woonkamer in liep was Spikey al tegen hem aangesprongen. Harry begroetten hem vriendelijk en aaide hem zachtjes over zijn kopje heen je zag gewoon dat Harry van Honden hield. Er kwam een lachje op mijn gezicht en ik liep langs Harry en Spikey de kamer in, ik liep door naar de keuken pakte een boord en een bolletje uit de la en deed er snel een plakje kaas op. Daarna liep ik naar de bar en schoof eraan, nadat Harry klaar was met Spikey te begroeten kwam hij ook naar de bar toegelopen en ging zitten op de barkruk naast die van mijn. Snel at ik mijn broodje op dronk mijn mok leeg zette het in de vaatwasser trok mijn schoenen aan en liep samen met Harry naar de voordeur. ‘sorry Spikey maar je kan niet mee ik ben zo snel mogelijk terug’ zei ik tegen Spikey terwijl ik hem een knuffel gaf en een kusje op zijn schattig hoofdje. Daarna liep ik samen met Harry de deur uit draaide hem achter me op slot en liep met Harry mee naar zijn auto. Ik wilde net mijn deur openen toen Harry ‘wacht!’ zei met een verheven vriendelijke stem, ik draaide me naar hem toe en hij kreeg een lachje op zijn gezicht en twinkelingen in zijn ogen. Hij liep naar de auto toe en maakte de deur open hij maakte met zijn arm een beweging naar de auto als teken dat ik in kon stappen. Ik stapte in met een lach op mijn gezicht en zei op een kakkerig stemmetje ‘dankjewel mijn heer’. Er kwam een lach op Harry’s gezicht en hij sloot de deur achter mij dicht daarna liep hij naar zijn kant en stapte ook in de motor startte en we reden weg. Onderweg was ik nieuwsgierig wat we gingen doen en dus zeurde ik de oren van Harry’s hoofd. Op een gegeven moment begon hij te lachen en zette de radio extra hard zodat we elkaar amper nog konden horen. Na denk een half uurtje gereden te hebben kwamen we aan op een parkeerterrein maar nog werd ik niks wijzer van wat we nou gingen doen. Harry stapte uit en liep weer naar mijn kant om de deur te openen maar ik was hem voor, ik stak mijn tong naar hem uit en we begonnen te lachen. We liepen samen over het parkeerterrein heen en hoe dichter we bij het gebouw kwamen hoe dichter Harry bij me kwam lopen. Opeens sloeg hij zijn handen voor mijn ogen zodat ik niks meer kon zien. Eerst durfde ik niet meer verder te lopen maar hij stelde me gerust door te zeggen dat hij me zal lijden en beloofde me dat we niet zouden vallen. Toen ik knikte iet hij zijn kin op mijn hoofd rusten en zo liepen we langzaam richting het gebouw, tenminste dat dacht ik want ik kon door zijn handen niet zien waar we heen liepen.
