Τέλεια ατελείς

Κεφάλαιο 1ο

Ο ουρανός αστραφτε, η βροχή έπεφτε καταρρακτοδως πάνω στα αμάξια, στους δρόμους,στον κόσμο.Ο καιρός σήμερα ήταν καταθλιπτικός,κάτι που δεν ήταν συνηθισμένο για την μικρή πόλη της Μυτιλήνης. Έκλεισα την ομπρέλα καθώς έμπαινα στην είσοδο της σχολής. Η ώρα ήταν 4.20,άγησα.Περπατησα βιαστικά προς τις σκάλες και ανέβηκα στον όροφο που ήταν το τμήμα μου, φτάνοντας έξω από την αίθουσα άκουσα την εκνευριστικη φωνή της καθηγήτριας που παρέδιδε μάθημα. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα.

«Καλησπέρα,συγγνώμη για την καθυστέρηση,είχε τρομερή κίνηση και πουθενά χώρο για πάρκινγκ.»Είπα γρήγορα και έκατσα σε μια θέση δίπλα από την Ερατώ.

«Θα προτιμούσα να μην ξανά συμβεί κάτι τέτοιο δεσποινίς, έχουν περάσει ήδη 20 λεπτά από την έναρξη του μαθήματος»

«Μαλιστα» στριφογύρισα τα μάτια μου και γύρισα προς την πλευρά της Ερατώς.

«Τα ήθελες και τα άκουσες τώρα.Που είσαι τόση ώρα;» μου ψιθύρισε προσπαθώντας να μην μας καταλάβει η καθηγήτρια.

«Αστα θα σου πω μετά» της απάντησα και γυρίσαμε και οι δύο να παρακολουθήσουμε την συνέχεια της διάλεξης.

Η ώρα πέρασε γρήγορα μιας και η σημερινή διάλεξη ήταν ευχάριστη. Μόλις βγήκαμε από την αίθουσα περπατήσαμε με την Ερατώ προς την λέσχη. Ευτυχώς η βροχή είχε σταματήσει. Ο χρόνος μας έφτανε ίσα ίσα για να φάμε και να επιστρέψουμε στο αμφιθέατρο για το επόμενο μάθημα.

«Γη προς κρις; Με ακούς ρε;»

«Ελαααα,είχα χαζεψει. Τι έγινε;»

«Θα μου πεις τι έγινε και άργησες τόσο σήμερα;»Κοιταξα από μακρυά την ουρά συμφοιτητών που περίμεναν για να μπουν στην λέσχη και αγανάκτησα. Σήμερα βρήκαν και αυτοί.

«Δεν έγινε κάτι τραγικό. Απλά χτες ήταν μια παρέα στο μαγαζί που δεν έλεγαν να φύγουν με τίποτα. Καθόμασταν με τον Πέτρο και τους κοιτούσαμε μπας και καταλάβουν ,αλλά με τόσο ποτό που είχαν πιει ούτε τον εαυτό τους στον καθρέφτη δεν θα καταλάβαιναν. Ε μέχρι να φύγουν πάει 3 η ώρα , μέχρι να μαζέψουμε και να φύγουμε 5.30 , βάλε να φτάσω σπίτι και να κοιμηθώ κιόλας . Πάει η ώρα. Πώς να ξυπνούσα νωρίς για να έρθω στο μαθημα»

«Πωω ρε φίλε τι χαζοί. Έκαναν τουλάχιστον κανέναν λογαριασμό της προκοπής;»

«Κατι έκαναν . Για πες εσύ τώρα πως περάσατε με τον Γιώργο στην επέτειο σας;»

«Ε, να πήγα από το σπίτι...» μα ο χρόνος σταμάτησε να κυλάει και η γη σταμάτησε να κουνιέται όταν το βλέμμα μου ενώθηκε με το δικό της. Κάποιος μου κάνει πλάκα ,σκέφτηκα . Δεν είναι δυνατόν να την βλέπω εδώ, μπροστά μου , μετά από τόσο καιρό.