Serious business

8) Belofte

TW! In dit deel zit bloed / zelfverwonding. Als je hier niet tegen kan moet je dit deel maar even overslaan :).

Maud's POV:

Na wat Nova mij vertelde over Robbie was ik echt super blij voor haar, maar aan de andere kant voelde ik me wel gelijk een stuk minder speciaal. Ik dacht dat ik eindelijk iets bijzonders had meegemaakt, maar niets is minder waar. Ik kijk naar de klok. Het is 3:00 s'nachts en ik heb nog geen oog dicht gedaan. Naast me ligt Matthy. Nova en ik hebben besloten van bed te wisselen, waardoor ik nu dus met Matthy lig, en zij met Rob.

Ik loop naar de badkamer. Ik voel me zo kut. Misschien komt dat mede ook door de drank van vanavond, maar ook door dat hele gedoe met Nova. Of nouja, gedoe, ik weet eigenlijk niet wat het precies is. Ik denk terug aan de belofte die ik heb gemaakt met Matthy. Niet mezelf verwonden. Ik doe de mouwen van mijn hoodie omhoog, waardoor ik alle littekens en wondjes zie. Zo lelijk. Ik trek mijn broek naar beneden en ga op het toilet zitten.

Mijn blote armen rusten op mijn benen, en ik zie het grote verschil tussen beiden. Als ik klaar ben met plassen trek ik mijn broek volledig uit, waardoor ik nu alleen nog maar in mijn onderbroek sta. Weer denk ik aan de belofte. Fuck it. Ik heb wel vaker beloftes verbroken. Voor ik me bedenk pak ik het zakmesje uit mijn toilettas en zet hem op mijn nu nog zonder enige littekens bedekte rechter bovenbeen. Ik maak een snelle snijbeweging en het welbekende rode goedje stroomt uit de wond.

Ik kijk ernaar. Ergens geeft het me rust. Weer zet ik het mesje op mijn been. Weer maak ik een snelle snijbeweging. Weer stroomt er bloed uit. Het is verslavend. Heel erg verslavend. Ik kan niet stoppen en herhaal de routine. Er zitten nu drie dikke, diepe sneeën in mijn huid, recht onder elkaar. Ik ga weer op het toilet zitten. Ik vergelijk mijn benen met elkaar. De een prachtig mooi zonder enkel schrammetje, de ander met drie diepe sneeën waar het bloed nog altijd uitstroomt.

Ik twijfel. Het enige ledemaat dat nog niet beschadigd is, is mijn linkerbeen. Althans, los van het kleine litteken op mijn knie van toen ik nog een kleuter was. Het interesseert me niet meer. Ik doe hetzelfde bij mijn linkerbeen als ik net bij mijn rechter deed. Weer herhaal ik de routine drie keer. Mesje pakken, snijden, het bloed eruit laten stromen. Ik voel mezelf licht worden in mijn hoofd. Misschien heb ik te veel bloed verloren. Ik pak snel mijn broek en probeer hem aan te doen. Ik wankel en er komen vlekken voor mijn ogen. Het laatste wat ik zie is een schim voor me, en ik voel twee armen die me opvangen voor ik op de grond val. Dan is het zwart.

**

Matthy's POV:
(5 minuten eerder)

Ik open langzaam mijn ogen. Ik kijk op de wekker. 3:02. Ik draai me om om met Maud te knuffelen, ik voel me zo veilig bij haar. Maar ze ligt niet naast me. Waarschijnlijk naar het toilet ofzo, want ik hoor gerommel in de badkamer. Ik wil wachten tot ze terugkomt, maar eigenlijk voel ik een best wel drukkende pijn op mijn blaas. Ik wacht nog heel even en negeer het gevoel, maar stap dan toch uit mijn bed om te gaan plassen. Ik loop nog half slapend naar de badkamer, en zie Maud daar inderdaad. Ik wil haar groeten, maar zie dan haar ogen wegdraaien en ze valt bijna op de grond.

Ik vang haar nog net op tijd op zodat ze niet met een harde klap op de grond valt. "Hey wat is er aan de ha-." Ik onderbreek mijn zin als ik haar benen zie, en de grote plas met bloed naast het toilet. "Kut." Roep ik. "Shit shit shit wat moet ik nou doen?" Ik praat tegen mezelf, iets wat ik alleen doe als ik in complete paniek ben. Net als nu dus. Ik trek snel mijn witte t-shirt uit en wikkel het om haar linkerbeen. Daar komt het meeste bloed uit.

Ik heb haar beloofd dat ik het niemand zou vertellen, dus nu Koen of iemand anders roepen voelt als verraad. Met gebrek aan een oplossing ga ik maar zitten tegen de muur, met Maud tegen mijn borst aangeleund, hopend met alles in me dat ze snel wakker wordt. Ik streel haar haren en geef haar kusjes op d'r hoofd. "Wordt wakker alstjeblieft." Fluister ik voor de nu denk ik wel zesde keer in haar oor. Ze wordt nog steeds niet wakker. Het shirt dat ik om haar been had gewikkeld is inmiddels volledig rood door het bloed. Rustig leg ik haar tegen de muur aan en wikkel het shirt van haar been. Gelukkig zijn de wonden gestopt met bloeden.

Ik bekijk de wonden nog eens goed. Het zijn echt diepe sneeën. Ze heeft het zelf gedaan, dat weet ik wel zeker. Ik denk terug aan de belofte die ze maakte. Om eerlijk te zijn had ik ook niet verwacht dat ze het vol ging houden, maar diep in mijn hart hoopte ik toch wel dat ze zich aan de belofte zou houden. De plas met bloed verraad dat ze echt veel bloed heeft verloren. Ik werp een blik op haar. Ze is helemaal wit weggetrokken. Heel even twijfel ik of ze nog leeft. Misschien had ik 112 moeten bellen. Ze heeft ook haar belofte verbroken, dus wat is de mijne dan nog waard? Op dat moment opent ze langzaam haar ogen.

**

Mauds POV:

Langzaam open ik mijn ogen. Het eerste wat ik voel is een stekende pijn in allebei mijn benen. Ik zit oncomfortabel tegen iets hards aan. Ik wil verzitten, maar ik heb er te weinig energie voor. Dan zie ik hem. Matthy. Hij snelt naar me toe en trekt me in zijn armen. "Hey.." Fluistert hij. "Gaat ie?" Ik weet het eigenlijk niet. Ik kan geen woord uitbrengen. Ik voel tranen opborrelen in mijn ogen. Matthy ziet het. "Laat maar gaan, het is oké." Ik huil alles eruit. Ik voel me zo leeg. Ik ben zo moe. Ik maak me los uit zijn armen en kijk hem aan. Hij huilt ook.

"Wat is er?" Vraag ik, nog altijd huilend. "Maud.. ik maak me zo'n zorgen om je.." Dit wil ik niet. Ik kan het prima alleen aan. "Hoeft niet." Zeg ik droog. Hij begint te snikken. Ik bedenk me dat ik los van mijn vader nog niet vaak een jongen heb zien huilen. "Maud.." Begint hij weer. "Kijk nou.." Hij wijst met zijn vinger richting de plas bloed naast het toilet. Het besef komt langzaam dat ik dit keer misschien iets te ver ben gegaan. Matthy staat op. "Kom, ga maar slapen, ik ruim dit wel op." Ik kijk hem dankbaar aan, en probeer op te staan, maar het gaat maar moeilijk met de stekende pijn in mijn benen. Matthy helpt me naar bed, en voordat ik überhaupt goed lig, val ik al in slaap.

~ 1148 woorden ~

Dat was m alweer.

Ik had opeens dit lugubere idee en toen liep het een beetje uit de hand waardoor ik nu meer dan 1000 woorden over zelfverwonding heb geschreven 💀.

Misschien het volgende hoofdstuk wel weer smut :)).

Of iets anders als iemand een idee heeft (ik denk t niet maar niet geschoten is altijd mis).

Echt super bedankt allemaal voor de 200 reads! Nooit gedacht dat ik ooit boven de 10 zou komen dus ben echt super dankbaar. Op naar de 300 ;).

Nou heb ik weer eens niets te melden dusss tot de volgenduh :)).

09 - 03 - 2022