Nasayo Na Ang Lahat [KathNiel]

Chapter 1.

Kath’s POV.

Hello!!! I’m Kathryn Chandria Bernardo, Kath sa mga friends ko and Chacha naman sa family ko. 16 years old and isang working student. Yep! You heard it right. 1st year college na ako. Aral sa umaga, then trabaho after nun. I’m taking up business ad – and take note hindi puchu-puchu itong school ko ah. Nagtataka kayo siguro kung paano ako nakapasok dito, I graduated valedictorian kasi and part ng award ay itong scholarship ng school.

May allowance naman pero hindi talaga kaya para sa pang araw-araw. Kung mga magulang ko lang ang masusunod mas gugustuhin nilang mag-aral ako sa isang paaralan na pang masa. Pero ginusto ko to, kaya papanindigan ko na.

Tama na ang drama. Kakatapos ko lang sa last subject ko at papunta na ako ngayon sa pinagtatrabahuan ko. Hulaan niyo kung saan? Di loko lang. Dito ako nagwowork sa isang sikat na kapehan. Lol! Sa Starbucks (credits)!!! ^_____________________^

Late na naman ako ng 5 minutes sana wala ang boss namin. Ubod pa naman ng sungit yun.

“Late ka na naman, Ms. Bernardo.” Singhal niya sa akin. Kakalabas ko lang galing sa CR dahil nagbihis ako ng uniform namin.

“Sorry po mam. Kasi yung prof namin kung ano-ano pa ang sinasabi bago mag dismiss.” Sagot ko habang naka yuko. Takot akong makita ang kunot niyang NOO *wink*

“This will be your last warning pag na late ka pa ulit, then alam mo na ang mangyayari sayo. Magtrabaho ka na.”

Iba talaga nagagawa pag walang lovelife. Tatanda na sigurong dalaga itong si Mam. Sabi ko sa aking sarili.

Pumunta na ako sa counter, tapos itong si Miles tinawanan lang ako. Bestfriend ko yan. Loka-loka din.Una kasi siya ng 2 hours sa shift namin.

“Nasabon ka na naman girl.” Pang-aasar niya sa akin.

“Che!!! Nang-aasar ka pa diyan, napagalitan na nga ako. Bestfriend ba kita ha.”

“Oh, kalma lang. Chill! Ang puso mo.” Sabay tawa, pero bigla na lang itong tumigil. Loka-loka diba. “Bes, tignan mo yung lalaking papasok, bilis.”

“Bakit ba?” tanong ko sa kanya, pero hindi ako nakatingin doon sa may pinto kasi inaayos ko yung mga sugar kumakalat lang kasi.

“Bes mas gwapo siya sa personal.” Pinagsasabi nito? Inangat ko ang aking ulo, at nagulat sa aking nakita. Wala man lang warning, di ko tuloy nasalo ang puso ko. Corny. Hahahaha!

Jusko po Lord. Yung crush ko! Nagtataka siguro kayo kung paano siya nakilala ni Miles. Siyempre sa picture, kanya-kanyang diskarte sa buhay lang yan. Classmates kasi kami niyan, too bad di niya ako napapansin kahit nasa loob kami ng classroom. Pagkadating niyan kung wala pa ang prof naming, kung hindi cellphone ang kinukulikot, nakikinig lang yan ng music habang natutulog.

Sino ba naman ako diba, kumpara doon sa mga barkada niyang ubod ng yaman. Ang gaganda ng mga damit at ang gagara ng mga kotse. Sila na ang pinanganak na swerte. At ito pa, narinig ko lang sa mga kaklase ko na yung girlfriend niya daw ay yung may-ari ng school namin. Sobrang ganda nun. Pero siyempre palipad hair mas maganda ako sa sarili kong paningin. Buhutan na ng bangko ito. Lol! Pero hanggang tingin na lang yata ako -_____-

Bigla akong napatingin kay Miles.

“Ok ba buhok ko? Yung mukha ko may dumi ba? Yung suot ko?”

“Bes, naka uniform ka.” tumawa agad ito. Natigil na lang nung may narinig kaming nagsalita.. Lupa, please eat me. NOW NA! Ang gwapoooooo leche! LOL! ^_^

“Uhm – one coffee frappuccino and one strawberries and cream frappuccino.” Narinig kong sabi niya pero ewan ko muntanga, nakatitig lang ako sa kanya. “Uhm – may dumi ba ako sa mukha?” tanong niya. Nagulat na lang ako ng bigla niyang hinawakan ang kamay ko. Napalingon ako. Asan si Miles? Wala akong masasabunutan sa kilig eh. Bwahaha ^_^ Yung feeling na nakuryente ka ng high voltage. Hahaha.

“Sorry po sir. Ah ano nga po ulit order niyo?” nahihiyang tanong ko sa kanya.

“You know what you look so familiar? Have we met?”

Di ko alam kung ano isasagot ko. Sasabihin ko bang magkaklase kami? Ouch lang noh, sa araw-araw ko siyang pinagmamasdan, araw-araw naman niyang pinamumukha sa akin na hindi niya ako napapansin.

“Ang totoo niyan, we’re classmates.” Mahinang sagot ko. Ewan ko kung bakit napa smile siya. End of the world ko na ba? Totoo ba to? He’s smiling at me. Tangene!!!

 “Yeah, I know.” Nagulat ako sa sinabi niya. So kilala niya ako? Anak ng… naman oh… pero dahil kailangan ng witch sa isang fairytale kaya umeksena na naman ang lola mo. Lapad ng NOO! Laking harang.

“Ms. Bernardo, bakit ang tagal niyan. Ang dami pang naka pila oh.”

“Sorry po mam.” Nag smile lang ako sa kanya – siyempre plastic na smile lang. “Ah, ano nga pala ulit order mo?”

Pagkatapos kong ibigay ang sukli niya, umalis na siya at umupo sa may bandang likod. Ako naman busy sa kakakuha ng orders ng mga pumipila. Si Miles? Ayun, breaktime niya kasi, kaya ako ang naiwan.

After ajsdhasjldhasjdh years, natapos din. Sumandala ko sa counter and napatingin ako kung saan siya nakaupo. OUCH lang ha. Harap-harapan talaga? Durog na durog puso ko. Shet lang!

DJ’s POV.

Hi. I’m Daniel John Padilla. My friends and family call me DJ. 17 years old and taking up business-ad dito sa school na pagmamay-ari ng family ng girlfriend ko. I admit I have everything. Branded clothes, nice cars, perfect family, and a beautiful girlfriend – but why do I feel that I am still empty. May KULANG.

I’m here ngayon sa Starbucks, after one hour – yes! One hour! Dumating din siya. WHO? Si Julia, my girlfriend. She told me nasira daw kasi kotse niya kaya pinaayos pa niya. Ok sabi niya eh. She was hugging me but I can’t keep my eyes not looking to that girl. Yes, we’re classmates pero hindi yata namin alam ang name ng isa’t-isa. She looks so cute with her uniform and green apron. Her eyes, alam mong may depth, ang ganda and her smile. Innocent but deadly. K. Cut the last one. I’m just staring at her, while naka hug si Julia sa akin.

“Hon?” Julia tapped me.

“Oh sorry, you’re saying?...” anong nangyayari sa akin? This is the first time na nawala ang attention ko sa kanya.

“Are you ok? Parang wala ka yata sa sarili?” tapos tinignan niya yung direction kung saan ako tumitingin. Kumalas siya sa pagkakayakap sa akin.

“Do you know her? Kanina ko pa napapansin na you keep on looking at her.”

“What? I am not.” Pagdedeny ko. “And yes I knew her, she’s my classmate.” Sagot ko.

Tumawa naman siya. “Classmate? How can she afford the tuition in our school, eh hamak na taga timpla lamang siya ng kape.”

Nagulat ako sa sinabi ni Julia and napatingin ako sa kanya. “Julia, hindi ko gusto yang sinasabi mo ha. You don’t know her that mych para eh-judge siya.” Hindi ko alam kung bakit ganun na lang ang naging reaction ko sa sinabi ni Julia. But I don’t regret it.

“Bakit, mas kilala mo ba siya?”

“NO! But it is not right to judge her dahil lang sa nagtatrabaho siya dito.”

Nagulat ako ng bigla siyang tumayo. “So, mas kinakampihan mo siya kesa sa akin? Is that what you’re trying to do?” napalakas ang boses niya. Tinatry kong patahanin siya.

“No, im not taking sides. Pero alam mong mali yang ginawa mo.”

“Whatever.” Sagot niya sabay kuha ng bag niya sa table at umalis na. Napahawak na lang ako sa buhok ko. Everybody is looking at me, including her. Nagkatinginan kami, pero agad naman siyang umiwas.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Vote and Comment please :) Thank you ^_^