အက်စစ်လိုအချစ် (Season 1)

အပိုင်း၃

NB
အက်ဆစ်လိုအချစ်
အပိုင်း(၃)

" မစ္စဂူ ပါလိုက်လို့မရဘူးလား"
"ဒါပြည်ပသွားမှာလေ သွားမှာက ကိုယ်ပိုင်လေယာဉ်နဲ့ ဟိုဘက်ကို လာမည့်လူစာရင်းက ပို့ထားတာ လွယ်လွယ်ပြောင်းဖို့ မလွယ်ဘူးလေ"
သက်မင်းတစ်ယောက် ချေမိုးပြောဆိုနေတာကို Jason ရယ်ချင်မိသည်။သခင်ကသာ သက်မင်းလုပ်ပေးလိုက်ဆိုလျှင် Yes Boss နဲ့ ပြီးသွား မှာကို မသိတာကြလို့လုပ်ပြနေတဲ့ ပုံစံက
" ဒါဆို ကျွန်မလည်းမလိုက်တော့ဘူး"
"လိုက်သွားပါ မမလေးရယ်"
"မစ္စဂူ သတင်းအရင်ပို့လိုက်အုံးတော်ကြာ ဘာဖြစ်တယ်ညာဖြစ်တယ်က လာအုံးမှာ"
မစ္စဂူ ဖုန်းတလုံးနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတော့သည်။
" မမလေး ကျွန်မ မလိုက်တော့ဘူး ဂရုစိုက်သွားနော် မစ္စတာထန် မမလေးကို ဂရုစိုက်ပေးပါ"
"Ok ကဲ လေယာဉ်ပေါ်တက်ကြမယ်" ထာန်ရဲအစား သက်မင်းက ပြောဆိုပြီး လေယာဉ်ဆီသို့ ဦးဆောင်သွားသည်။ အမှန်တကယ်ဆို သက်မင်းလုပ်ပေးလို့ရသည်။Boss ကလည်း တုတ်တုတ်တောင်မလှုပ်တော့ သက်မင်းလည်း အေးဆေးပဲလေနော်။
လေယာဉ်ပေါ်ရောက်တော့ လဝန်းက ထာန်ရဲနဲ့အတူတူမထိုင်ပဲ သက်သက်ထိုင်သည်။
"ဟွန်း အစ်မလေးရေ ဒီဘက်မှာလာထိုင်လေ"
"လေယာဉ်က အကျယ်ကြီးဟာကို ဘယ်နေရာထိုင်ထိုင်ပေါ့" စပ်စပ်နိုင်သော သက်မင်းကို လဝန်း အမြင်ကတ်လာသည်။ သူတို့သူဌေးနားကပ်ထိုင်စရာလား။ မစ္စဂူက မှာထားသည်။ဒီသူဌေးကလည်း လူပျိုပေမယ့် ဇနဲ့ ဗလနဲ့တဲ့ ။သူနဲ့မပတ်သက်ဖူးတဲ့ သူဌေးသမီး ခပ်ရှားရှားဆိုပဲ။ မစ္စဂူ မလိုက်တော့လည်း တီဂါမိုနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့လို့ရသည်။ တီဂါမိုကို ညကတည်းက သတင်းပို့ထားသည်။ သူလည်းပျော်နေရှာသည်။
တိုကျိုကို ရောက်တော့ ညနေစောင်းမှောင်နေပြီဖြစ်သည်။
" Dinner ကျမှ တွေ့ကြမယ် စင် Jason လိုက်ပို့ပေးလိုက်"
လဝန်း ကို Jason က လိုက်ပို့ပေးသည်။ သက်မင်းကတော့ ထာန်ရဲ ကိစ္စတွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေသည်။
Dinner စားတော့ လဝန်း ရောက်မလာပေ။
"Jason ဟိုမမရော သွားပင့်လိုက်အုံး"
"အခန်းထဲမှာပဲ စားမယ်ဆိုပြီး မှာလို့ ပို့တောင် ပို့ပြီးလောက်ပေါ့"
"တော်တော်ကို ချေမိုးနေတာ ဟွန်း"
" သက်မင်း မနက်ဖြန် Schedule ပြော"
ထာန်ရဲ အသံကြောင့် သက်မင်းငြိမ်သွားသော်လည်း မဲ့ရွဲ့လို့ မပြီးသေးပေ။
" မနက် ၈နာရီကတည်းက ထွက်မယ် Luch ကို တာကာရှီ ကုမ္ပဏီက CEO နဲ့စားမယ် နေ့လည်ကို ကားကုမ္ပဏီ တစ်ခုနဲ့တွေ့မယ် ညနေ ၅နာရီ ဟိုတယ်ပြန်ရောက်မယ် ည ၇နာရီ Dinner ကို ဂျပန်ကုန်သည်ကြီးများ ဥက္ကဌနဲ့ Dinner စားမယ်"
"အဲ့ဒီ Schedule ကို လဝန်းစင်ကိုပေးလိုက် မလိုက်မနေရပါပြောလိုက် Jason "
"Yes, Lord "
Boss က တော့ လေသံတွေ ပစ်မနေပေ။ ချော့မရရင် အမိန့်ပဲလေ ဟွန်း
လဝန်း မနက်ဖြန်တွင် အပြင်ထွက်ဖို့ကြံထားတာ မအောင်မြင်တော့ပေ။ ရောက်လာသော Schedule ကို ကြည့်ကာ မျက်နှာလေး ရှုံ့မိသည်။ ရောက်ရောက်ချင်း ဆောက်နဲ့ထွင်းလို့ ပါးပါးကြီးဆီ သတင်းရောက်သွားလျှင် မလွယ်ပေ။ပြန်ခါနီးမှသာ အကြံအစည်တွေ အကောင်အထည်ဖော်နိုင်မှာဖြစ်သည်။
တနေ့လုံး အစည်းအဝေးတွေတက် နားထောင်လိုက် နဲ့ လဝန်းနားတွေ ညည်းနေပြီဖြစ်သည်။ တော်တော်အလုပ်လုပ်နိုင်တဲ့ ထာန်ရဲပါ။ ဒါကြောင့်မို့လို့လည်း ပါးပါးကြီးက အထင်ကြီးလေးစားသည်။ ကိုကိုကြီးက အကဲခတ်သည်။ ကိုကိုငယ်က လက်ခံနေကြတာဖြစ်သည်။
" ပင်ပန်းနေပြီလား"
လဝန်းရဲ့ နဖူးပေါ်ကျလာသော လက်ကို လဝန်း ဖယ်ထုတ်လိုက်သည်။ ဒီလူ ရဲတင်းလွန်းလှပါသည်။ လဝန်းက နိုင်ငံခြားမှာ ကြီးပြင်းခဲ့ သည်ဆိုသော်လည်း မြန်မာစိတ်ထားလေးတော့ ကိန်းအောင်းနေပါသည်။ကိုယ့်ချစ်သူမဟုတ်သူနဲ့ ဒီလို တရင်းတနှီး မနေနိုင်ပါ။ ကိုယ့်ချစ်သူနဲ့လည်းမနေရပါ။
Boss ကို ကဲကဲဆတ်ဖြစ်နေသော ထိုမိန်းမကို သက်မင်းကြည့်မရတော့ပေ။ ညည်းထက်လှတဲ့ ကိုရီးယား ပျိုဖြူတွေတောင် ငါ့သူဌေးက ခါထုတ်နေတာပါဟဲ့လို့ ပြောချင်နေတာ ပါးစပ်က ယားနေသည်။ သက်မင်း တစ်ယောက်တည်းမဟုတ် Jason ကလည်း ယောင်္ကျား စိတ်ပေါက်နေသော်လည်း မိန်းကလေး စိတ်ခံရှိသောကြောင့် ကြည့်မရသလိုဖြစ်လာသည်။ Jame တစ်ယောက်သာ သူ့အလုပ် သူ့သခင် အလုပ်သာ အာရုံစိုက်နေတော့သည်။စ
တိုကျိုမှာ ရောက်နေတာ ၃ရက်ရှိပြီ တီဂါမိုနဲ့ အဆက်အသွယ်ရတာ ဒီညနေမှ ဖြစ်၍ လဝန်း ညစာကို ထာန်ရဲ နဲ့ အတူ ဆင်းစားကာ အချိုသတ်လိုက်သည်။ ည၈နာရီလောက်ကျတော့ နားတော့မည်ဆိုကာ အခန်းထဲ ပြန်လာပြီး ယောင်္ကျားလေးလို ဝတ်စားကာ ဟိုတယ် နောက်ပေါက်မှ လစ်ထွက်လာခဲ့သည်။
" သခင် အစ်မလေး ထွက်သွားပြီ"
"မင်းရဲ့ လူတွေ ထည့်ထားတယ်မလား"
"ဟုတ်ကဲ့ မင်းပါလိုက်သွားစောင့်ကြည့်နေဘာမှမလုပ်နဲ့ လွန်လွန်ကျူးကျူးဖြစ်နိုင်တော့မယ်ဆိုရင် ပြန်ခေါ်လာခဲ့"
"ဟုတ်ကဲ့"
"ဟို နှစ်ယောက်မသိစေနဲ့"
Jame က ထာန်ရဲ အမိန့်အတိုင်းဆောင်ရွက်ရန် ထွက်သွားသည်။
"စင် ဖြူစင်တဲ့ ကောင်မလေး ရယ် မင်းက ရည်းစားနဲ့လား အိမ်ကလည်းသဘောမတူ ငါကလည်း မင်းကို လိုချင်ဆိုတော့ မင်းရဲ့ ချစ်သူ ဂျပန်အတွက်တော့ စိတ်မကောင်းဘူးကွာ" ဟု ထာန်ရဲ ရေရွတ်နေမိသည်။
ထာန်ရဲ ဘယ်မိန်းမကိုမှ အပိုင်ယူဖို့ စိတ်မကူးထားတာ ဒီမိန်းကလေးကျမှ အတည်တကျ လက်ထပ်ပေါင်းဖက်ချင်နေမိသည်။
အိမ်ကလည်း သူ့ကို ဘာမှပြောမယ့်သူမရှိပါ။ ဂျပန်နဲ့ ကိုရီးယားက ရတနာဆိုင် တွေသည် သူ့အပိုင်ဝေစုတွေဖြစ်သည်။ ကျန် ထပ်ချဲ့ထားသော လုပ်ငန်းများသည် ထာန်ရဲ တစ်ယောက်တည်းသာပိုင်သည်။ မဟာခေါင်နဲ့ မာန်သ တို့ပါဝင်ခြင်းမရှိကြပေ။ ဒီလို ချမ်းသာချင်လို့လည်း ထာန်ရဲသည် သူ့စီးပွားရေးကို အညိုရောင် အသွင်ယူထားတာဖြစ်သည်။ တစ်ဘက်က ရတနာဆိုင် ၊ဟိုတယ် လုပ်ငန်းတို့ကသာ အဖြူရောင်ဖြစ်ပေမယ့် ကလပ်၊ကာရာအိုကေ၊ဘား၊ မာဆတ်တို့ကတော့ သူ့ဆိုင်ရာ ဆိုင်ရာ တွေက ပါဝင်ပြီးသား ဖြစ်သည်။ ဒါတွေကို ဦးဆောင်လုပ်ဖို့ မန်နေဂျာတွေကို အဆမတန်ပေးဌားထားပြီးသားဖြစ်သည်။ ထာန်ရဲ ပတ်သက်စရာမလိုပဲ သက်မင်း ကပဲ အစစအရာရာ ဦးဆောင်လုပ်ကိုင်သည်။ Jame က ဖြေရှင်းသည်။ အခုဆိုရင် ထာန်ရဲ စံအိမ်မှာ အလုပ်သမားတွေ ၁၀၀ နီးပါး ရှိလာပြီဖြစ်သည်။ လုံ့ခြုံရေး၊ စားသောက်ရေး၊ စံအိမ်တာဝန်၊စိုက်ခင်း၊မွေးမြူရေး စသည်ဖြင့် တာဝန်အသီးသီးကို ထာန်ရဲ က Chat ဆွဲပေးပြီး သက်မင်းက အသက်ဝင်အောင် အကောင်အထည်ဖော်ဆောင်ရွက်ပေးသည်။SDG ပါ ဝင်ရောက်လာလျှင် ထာန်ရဲ ၏ လုပ်ငန်း တွေ ပို တိုးတက်လာသလို ပိုလည်း အလုပ်ရှုပ်လာ၊ဖြေရှင်းလာရမည်ဖြစ်သည်။ SDG နဲ့ တွဲလုပ်မယ်ဆိုပေမယ့် လဝန်းစင် နဲ့ တွေ့တုန်းကတော့ ဒီလောက်မဟုတ်သေးပေ။လဝန်းစင်ကို တွေ့ပြီးမှ ခေါင်းညိတ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ လဝန်းစင် ဆိုတဲ့ မိန်းကလေးက ထာန်ရဲဆိုတဲ့ ကိုယ်နဲ့ပဲ လက်ထပ်ရမှာပေါ့ လဝန်းစင်လေးရယ်လို့ တွေးကာရယ်မောနေတော့သည်။ Jame ထံမှ Message ဝင်လာသည်။သူတို့ မုန့်စားပြီး လမ်းခွဲကာ ဟိုတယ်ပြန်ရောက်နေသည်တဲ့။
တိုကျိုမှာ ရောက်တာ တပတ်ပြည့်တော့မည်။ တီဂါမိုနဲ့တွေ့ရတာ ၂ကြိမ်ပဲရှိသည်။ မုန့်စားစကားပြောကာ ပြန်လာသည်။ ဒီနေ့တော့ သူနဲ့ သေချာ တွေ့ရန်ချိန်းဆိုထားသည်။မပြန်ပဲ မနက်ဖြန်ကို မြန်မာပြည်ပြေးကြမယ်။တီဂါမိုကလည်း မြန်မာပြည်ကိုရောက်ဖူးသည်တဲ့။ မြန်မာပြည်မှာ အခြေစိုက်သော NGO တစ်ခုတွင် တီဂါမိုက အလုပ်လုပ်မည်။ လဝန်းလည်းသင့်တော်သည့်နေရာတစ်ခု ရလျှင် အလုပ် လုပ်မည်။ မြန်မာပြည်ရဲ့နယ်မြို့လေးတွေကို လျှောက်သွားကြမည်ဟု နှစ်ယောက်သားအိပ်မက်တွေ ထားကြသည်။
လဝန်းစင်ဒီနေ့ မှာ Shopping ဆိုကာ ထာန်ရဲ နဲ့ ဘယ်မှ မလိုက်ပေ။ တနေ့လုံးပျောက်နေပြီး ညနေအထိပြန်ရောက်မလာပေ။
"Jame "
"သူတို့ မနက်ဖြန် ထွက်ပြေးကြမယ်သခင်"
"အခု လဝန်းစင်ကို ငါ လိုချင်တယ်"
"ဟုတ်ကဲ့"
Jame အပြင်ခဏထွက်သွားသည်။
" သခင်"
"ပြော"
"တိုကျိုမြို့ရဲ့ ဆေးရုံကြီးအရှေ့မှာ မမလေး ရှိနေပါတယ်"
"ကောင်းပြီ ကိစ္စတစ်ခုခုဆို အကြောင်းကြား ငါလည်းအခု ထွက်လာခဲ့မယ်"
ထာန်ရဲ မျက်နှာ နည်းနည်းတော့ ပျက်နေသည်။ သူလွှတ်ထားပေးတာက အတိုင်းအတာ တစ်ခုအထိပဲလေ။ တခြားသူနောက် လိုက်သွားမှာကို ခွင့်မပြုနိုင်ပါ။သက်မင်းနဲ့ Jason ကတော့ ထာန်ရဲ အခြေအနေကိုသာ ကြည့်နေကြသည်။
"Jason ကားပြင် သွားမယ် သက်မင်း မင်းကတော့ ဒီမှာပဲစောင့်နေလိုက်"
"Yes, Boss"
ထာန်ရဲ တို့ ဆေးရုံနားရောက်ကာနီးတွင် ရဲကားများ မီးသတ်ကားသံများဆူညံနေအောင်ကြားရပြီး လူတွေလည်း အုတ်အုတ်ကျွတ်ကျွတ် ပြေးလွှားနေကြသည်။
" တီ တီ"
" သက်မင်းပြော"
" ဝန်ကြီးချုပ် နဲ့ အရေးကြီးပုဂ္ဂိုလ်တွေ လုပ်ကြံခံရတယ် Boss အခြေအနေမကောင်းဘူး ဒီညချက်ချင်း ပြန်မှ ဖြစ်မယ် လဝန်းစင် က ကိုရီးယားနိုင်ငံသား ဖြစ်နေတယ် အခုထွက်မှ ဖြစ်မယ် ကျွန်တော်ဒီက အားလုံးသိမ်းဆည်းပြီး လေဆိပ်မှာ စောင့်နေမယ်"
"Ok .Jame မြန်မြန်မောင်းစမ်း လဝန်းကို မြန်မြန်ခေါ်ရမယ်"
လဝန်းကတော့ တီဂါမို ဆေးရုံကထွက်လာမှာကို ရင်ခုန်စွာစောင့်နေသည်။ ဒီညကို ဘန်ကောက်ရောက်အောင်သွားပြီး အောက်လမ်းက နေမြန်မာနိုင်ငံ ကရင်ပြည်နယ်ဘက်ကို ဝင်မည်ဟု တီဂါမိုနဲ့တိုင်ပင်ထားသည်။ အေးဆေးသော တီဂါမို အခုလို သတ္တိတွေရှိနေတာကို လဝန်းပျော်နေမိသည်။တီဂါမို သည် တကယ်ကို အေးဆေးပြီး လဝန်းကို တန်ဖိုးထားချစ်တတ်သူဖြစ်သည်။ရည်းစားဘဝမှာတောင် ပါးပြင်လေးသာ နမ်းဖူးသူဖြစ်သည်။တီဂါမို ဘဝမှာ ကျောင်းစာ၊အလုပ် နဲ့သာ အချိန်ကုန်နေသူဖြစ်သည်။ အခုလို အောင်မြင်နေချိန်မှာ သူချစ်တဲ့ ဂျပန်မြေကို စွန့်လွှတ်ထွက်ခွာမယ်ဆိုတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်က လဝန်းကိုချစ်လွန်းလို့သာ ဆုံးဖြတ်သည်ဟု သူကိုယ်တိုင်ဝန်ခံသည်။
" Moon"
"ကို" တီဂါမို လဝန်းရဲ့ပခုံးလေးကို ဖက်လိုက်သည်။
" ကဲ လေဆိပ်သွားမယ်ကွာ ကိုယ်တို့တွေ ဘဝကို စတင်မယ် အေးချမ်းစွာနေမယ်"
"အင်း"
"ဝေါ တီတီ ဝှောင်း ဝှောင်း"
မီးသတ်ကား ၊လူနာတင် ယာဉ် တို့ရဲ့ သြဥဆွဲသံတွေကြောင့် တီဂါမိုနဲ့လဝန်းတို့ လမ်းလျှောက်နေရာမှကြောင်အစွာ ရပ်ကြည့်နေမိသည်။
" ဆရာ တီဂါမို ဆရာတီဂါမို"
တီဂါမိုရဲ့ လက်ထောက် ဆရာဝန်လေး အမောတကော ပြေးလာသည်။
" ဝန်ကြီးချုပ်နဲ့ ရဲမှူးကြီးတို့ ဒဏ်ရာတွေ ရထားတယ် အရာရှိတွေလည်း လုပ်ကြံခံရတယ် အခု ဆေးရုံကို ဝန်ကြီးကို ခေါ်လာနေတာမို့ အရေးပေါ် ခွဲစိတ်မှုကို ဆရာတီဂါမို လုပ်ဖို့ အထက်က အမိန့်ချလိုက်သည်။
"ဟင် ကို "
"Moon"
"သွားရတော့ လေယာဉ် ချိန်နီးနေပြီ"
"ဆရာတီဂါမို လာပါ မြန် မြန်"
တီဂါမို Moon နဲ့ လက်ထောက်ဆရာဝန်ကြားမှာ မျက်စိကို စုံမှိတ်လိုက်သည်။
"ကိုယ်တို့ ခရီးစဉ် ဒီနေ့ဖျက်လိုက်ရအောင် Moon" လို့ပြောပြီး ဆုပ်ကိုင်ထားသော Moon ရဲ့ လက်ကိုဖြုတ်ချပြီး လက်ထောက်ဆရာဝန် နောက်သို့ခေါ်ဆောင်ရာသို့ လိုက်ပါသွားသည်။ လဝန်းမျက်ရည်တွေ ဝဲကာ အကြည့်တွေ ဝေဝါးစွာဖြင့် တီဂါမိုရဲ့ကျောပြင်ကို စိုက်ကြည့် နေမိသည်။ထိုစဉ်လဝန်းဘေးသို့ ကားတစ်စီး ထိုးဆိုက်လာသည်။
" လဝန်းစင် တက်စမ်း"
လဝန်းကို ကားပေါ်သို့ အကြမ်းပတမ်း ဆွဲတင်သွားကြသည်။
"ဟင် ရှင်တို့ ဒါဘယ်သွားမှာလဲ"
"မင်းပါးစပ်ခဏပိတ်ထား အခု တိုကျိုမှာ ဘာဖြစ်နေလဲသိလား"
ထာန်ရဲ ဒေါသတကြီး အော်ဟစ်မှုကြောင့် လဝန်း ဝမ်းနည်းစိတ်က ပိုသွားကာ မျက်ရည်တွေ ဝဲလာသည်။
"ဘယ်လိုလုပ်သိမှာလဲ သိမှာလဲ"
"မသိရင် မင်းပါးစပ်ပိတ်ထားလိုက်"
Jame က လေဆိပ်သို့ အမြန်မောင်းတော့သည်။ လေဆိပ်ရောက်တော့ သက်မင်းက အဆင်သင့် စောင့်နေသည်။
" ဒါက ဘယ်ကို လဲ ဘယ်ကိုလဲ"
" မင်း ကိုရီးယား စကားပြောနေတာကို ရပ်စမ်း ဗမာစကားပြော"
"ရှင်"
လဝန်းလည်း ဘာပြောရမှန်းမသိခင် Jason က သူမရဲ့ ပစ္စည်းတွေကို သယ်ယူသွားသည်။ထာန်ရဲက သူမ ပခုံးကိုဖက်ကာ လေယာဉ်ပေါ်ကို အတင်းဆွဲခေါ်လာသည်။
" ရှင်ဘာလုပ်တာလဲ ကျွန်မ မပြန်သေးဘူး ကိစ္စရှိသေးတယ်"
" အေး မင်းလင်နောက်လိုက်မယ့်ကိစ္စကနောက်မှလုပ် အဲ့ဒီကိစ္စမလုပ်သေးခင် နိုင်ငံတော် စစ်ဆေးမှုလုပ်မယ်ဆိုရင် မင်း ဒီနိုင်ငံရဲ့ စစ်ဆေးရေးစခန်းမှာ အချိန်အကန့်အသတ်မရှိနေရမှာ အရင်ဆိုတာသိထား"
"ဘာရှင့်"
"ဟုတ်တယ် ဝန်ကြီးချုပ်လုပ်ကြံခံရတော့ ပြည်ဝင်ခွင့်တွေ ပိတ်ပြီးစစ်ဆေးတော့မှာ မလဝန်းစင်က ကိုရီးယားနိုင်ငံသားဆိုတော့ သူတို့ စစ်ဆေးရေး စာရင်းထဲ ထည့်ကြမှာပဲ ဒါကြောင့်မို့ ဒီညတွင်းချင်း ပြန်တာ ကိုရီးယားကို ချက်ချင်းပြန်ရင် တခုခုထင်မှာစိုးလို့ ဘန်ကောက် ကို သွားမှာ"
လဝန်း ဘယ်လိုမှ ပြန်မပြောနိုင်တော့ပေ။ သူတို့ကိုတောင် ကျေးဇူးတင်ရမယ့်အခြေအနေပါ။
လဝန်းတို့ ညဉ့်နက်မှ ဘန်ကောက်ကို ရောက်တော့သည်။ ဟိုတယ် မဟုတ်ပဲ အိမ်ကြီးကြီးတစ်လုံးဆီသို့ သွားတည်းကြသည်။
"Boss တို့ တခုခုစားရပါလား "
" အင်း "
လဝန်းလည်း ဗိုက်ဆာသောကြောင့် ခေါင်းညိတ်လိုက်မိသည်။ ထာန်ရဲက ညလယ်စာ အနေနဲ့ အကင်တချို့နဲ့ ပေါင်မုန့်အနည်းငယ်သာ စားသည်။ လဝန်းလည်း ထိုနည်းအတိုင်းပဲ စားသောက်လိုက်သည်။ ထာန်ရဲက အရက်သောက်သည်။ လဝန်းကတော့ ဝိုင် ၂ခွက် လောက်တော့သောက်လိုက်သည်။လဝန်းအခန်းထဲ ပြန်ဝင်ရန်ပြင်တော့
" ထိုင်ပါအုံး ဘာလို့ လဲ"
"ကျွန်မ နားချင်ပြီ"
" မင်းရဲ့ ဘဲရော ဘာလို့ လိုက်မလာတာလဲ"
"အဲ့ဒါတွေ မပြောပါနဲ့လား"
"ပြောရမှာပေါ့ မင်းကအကြံအစည်နဲ့ ငါ့ကို ခုတုံးလုပ်ပြီး လင်နောက်လိုက်မှာလေ ငါက မင်းရဲ့ အဖေ အကို တွေနဲ့ရှင်းရမှာကောင်းလား"
ထာန်ရဲ တစ်ယောက် အရက်အဲ့ဒီလောက် မသောက်ပဲနဲ့ သွေးတွေဆူလွယ်နေသည်။
"လိုက်ချင်လို့လိုက်လာတာမဟုတ်ဘူး ဒီလိုလုပ်ချင်လို့လိုက်လာတာဘာဖြစ်လဲ"
လဝန်းလည်း ဘုတောပြန်တောတော့သည်။
"ဘာဖြစ်လဲ ဆိုတော့ ဒါဖြစ်တယ်ကွာ"
" အု အု ဖတ် ဖတ် ဖတ်"
ထာန်ရဲတစ်ယောက် လဝန်းငယ်ကို ဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းတစုံလုံးကို ငုံယူနမ်းစုပ်လိုက်သည်။လဝန်းငယ်မှာ ဘာသံမှ မထွက်နိုင်တော့ပဲ ထာန်ရဲ ကိုသာ ထုရိုက်နေတော့သည်။ထာန်ရဲကိုယ့်ကို ကိုယ်မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ပဲ လဝန်းကို ကောက်ချီကာ အခန်းထဲ ခေါ်လာ ခဲ့သည်။
" ရှင်နော်လွှတ် လွှတ် ဖယ်"
လဝန်းစင် ထာန်ရဲကို ရုန်းကန်နေသော်လည်း လူက အားမရှိသလို ဖြစ်နေသည်။ ထာန်ရဲ ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲမှာ ရုန်းကန်ရင်းနဲ့ ပိုတိုးဝင်မိနေ သလို ဖြစ်နေတော့သည်။ထာန်ရဲ ကတော့ ဘယ်လိုမှ မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ပဲ လဝန်းရဲ့ ခပ်ပွပွ ဘလောက်စ့် အင်္က ျီစိမ်းလေးကို ဆွဲဖြဲ လိုက်သည်။ပေါ်လာသော ရင်ညွန့် ဖြူဝါဝင်းလေးကို နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။ နမ်းရှိုက်နေရင်းနဲ့ပဲ လဝန်းရဲ့ ဒူးအောက်စကပ်လေးကို အပေါ်သို့ ဆွဲလှန်လိုက်ပြီး သွယ်တန်းသော ပေါင်တံလေးကို နူးညံ့စွာ ပွတ်သပ်နေလိုက်သည်။လဝန်းဘက်မှလည်း ရုန်းကန်မှုတွေ အားပျော့လာပြီး ထာန်ရဲ ကျောပြင်ကို ကုတ်ခြစ်နေတော့သည်။ ထိုကုတ်ခြစ်မှုတွေက ထာန်ရဲ ရဲ့ ထိန်းချုပ်မရ နိုင်တဲ့ စိတ်တွေကို ပိုဆွသလို ဖြစ်လာစေသည်။ အစွန်းထိသွားရောက်ရန် အတွက် ထာန်ရဲ အားရှိသွားပြီး သူရဲ့ အပေါ်တီရှပ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ညဝတ် ဘောင်းဘီပွသည်လည်း ကုတင်ခြေရင်းသို့ရောက်သွားသည်။အဝတ်မဲ့ သော ထာန်ရဲ ခန္ဓာကိုယ် သည် လဝန်းရဲ့ နွေးထွေး နေသော ကိုယ်လုံးလေးနဲ့ တစ်သားတည်းကျအောင် လဝန်းကို ဖက်ထားလိုက်သည်။ လဝန်းရဲ့ အလန့်တကြား ဆုပ်ကိုင်လာသော လက်ကလေးကို ထာန်ရဲ သူ့လက်ဖြင့် ဖိချုပ်လိုက်သည်။
" အား အင့်"
လဝန်းရဲ့ နာကျင်စွာ ညည်းညူသံလေးကိုဥပေက္ခာပြုသော ထာန်ရဲ ရဲ့ အသံရှုသံပြင်းပြင်း တို့သည်လည်း ထွက်ပေါ်လာသည်။ လဝန်းရဲ့ ညည်းညူအော်သံလေး ထာန်ရဲ ရဲ့ ချော့မြူသံ တို့နဲ့ ညကာလ ရှည်တစ်ခုလုံးကြားနေရတော့သည်။
" အား ကျွတ် ကျွတ် "
ထာန်ရဲ အိပ်ရာက ထလိုက်သည်။ခေါင်းတွေ ကိုက်ခဲနေတော့သည်။လူကလည်း ပျော့ခွေကာ အားမရှိသလိုဖြစ်နေသည်။ ရင်ခွင်ထဲ မှာ ဖက်ထားတာက သူချစ်ရတဲ့ လဝန်းစင်။ သူမ မျက်နှာလေးမှာလည်း နွမ်းလျကာ အိပ်မောကျနေတော့သည်။ အဝတ်မဲ့နေသာ သူမ ခန္ဓာကိုယ်လေးကို သူချွတ်ထားသော တီရှပ်ကောက်ဝတ်ပေးလိုက်သည်။ဒီကောင်မလေး အခြေအနေကောင်းရဲ့လားတွေးကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံယူစုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ထာန်ရဲ တွေ့သည့် ရေချိုး အင်္က ျီကောက်ဝတ်ကာ အခန်းထဲမှာ ထွက်လာခဲ့သည်။
" Boss ဒါလေး သောက်လိုက်ပါအုံး"
သက်မင်းပေးသော ရေနွေးကြမ်းလို အရည်ကို ယူသောက်လိုက်သည်။
" ဟေ့ကောင် သက်မင်း မင်းညကဘာတွေ ထည့်ထားလဲ ပြောစမ်း"
"သြော် တရုတ်နန်းသုံးအားဆေးလေး Boss ရဲ့ အဆင်ပြေတယ်မလား"
"ငါလခွီးတဲ့မှ မင်းဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ ငါတောင် တော်တော်ထိတာ သူဆို ဘယ်လိုနေမလဲကွ"
" သူ့လည်း နည်းနည်းထည့်တိုက်ထားပါတယ်"
"မင်းကွာ ငါ ငါ လုပ်လိုက်ရ"
ထာန်ရဲ စိတ်ပူစွာနဲ့ အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ ကုတင်ပေါ်တွင် ငုတ်တုတ်ထိုင်ကာ ငိုနေသော လဝန်းစင် ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
"စင်"
"ဖြန်းးး လူယုတ်မာ ဖြန်း"
ထာန်ရဲ ပါးတွေ ပူထူသွားတော့သည်။
"ငါ ဘာမှ မရုတ်မာဘူး မင်းကို ချစ်လွန်းလို့ ပိုင်ဆိုင်နိုင်အောင်ကြိုးစားတာ"
"သေတောင်မရဘူး လူယုတ်မာရဲ့ ဖယ်"
လဝန်း ဒေါသတကြီးပြောပြီး ကုတင်ပေါ်က ဆင်းလိုက်ပေမယ့် အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးနာကျင်ပြီး လမ်းလျှောက်လို့ မရပဲ ခွေကျ သွားသည်။ လူကလည်း အားမရှိသလို မောပန်းနေသည်။
"စင် " ထာန်ရဲ စိုးရိမ်တကြီးဖြင့် ပွေ့ချီတော့သည်။ ညက သူတော်တော်လွန်သွားသည်ဖြစ်မည်။သူမလေးကို မျက်နှာပူအားနာနေ မိတော့သည်။ သက်မင်းတို့လည်း အကျင့်မကောင်းကြပေ။ ဆရာဝန်ရောက်လာသည်။ အမျိုးသမီးဆရာဝန် ဆိုတော့ စင့်အတွက် လိုအပ်တာတွေ ပြုလုပ်ပေး ဆေးထိုးပေးသွားပြီး ထာန်ရဲ့ကို စင်နဲ့ တပတ်တိတိဝေးဝေးနေရန် ပြောဆိုသွားတော့သည်။
သက်မင်းကို မျက်မှောင်ကြီးကြုတ်ကာထာန်ရဲ စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ သက်မင်းကတော့ သူဘာမှမလုပ်သလို့ပင်။ပူးပေါင်းကြံစည်သူက Jason ဖြစ်သည်။
" သက်မင်း မင်းတော့လားကွာ"
"Boss ကို ဒီကောင်မလေးက ခုတုံးလုပ်တာကို ကျွန်တော်တို့က ကြည့်နေရမှာလား ပြီးတော့ Boss က ဟိုကောင့်လက်ထဲ ထည့်ပေး လိုက်မှာလားပြောလေ အခုတောင် ဟိုကောင်က မလိုက်လာနိုင်လို့ ကံတရားက အခွင့်အရေးပေးတုန်းမှာ လက်လွတ်သွားမှာစိုးလို့ Boss ကို ကျွန်တော်တို့က ကြံစည်ပေးလိုက်တာပါနော်"
" ဒါပေမယ့်ကွာ သူရဲ့ ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံ က ဒီလိုဖြစ်သွားတာတော့ မကောင်းဘူးပေါ့ကွာ"
"ဒါတော့ ကျွန်တော်လည်း သူ့ကို အပျိုစင်ဆိုတာ သိမှာမသိတာကို Boss ရဲ့"
လဝန်းစင် နိုင်ငံခြားမှာ ကြီးပြင်းပေမယ့် တန်ဖိုးထားတတ်သော မိန်းကလေးဖြစ်သည်။ သူ့ဂျပန်ကောင်ကိုလည်း ကျေးဇူးတင်ရမည် ဖြစ်သည်။ အိပ်ရာခင်းမှာ စွန်းထင်းနေသော သွေးတချို့ကြောင့် သူမလေးကို ထာန်ရဲ အားနာနေမိသည်။
ရေချိုးသန့်စင်ထားသော မျက်လုံးမို့မို့ နဲ့ ကောင်မလေး ကို ထာန်ရဲ မြတ်နိုးစွာ ကြည့်ရင်းအခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့သည်။