Boruto: Son Deneme

Sürüş Testi

Naruto POV

Kollarımda oğlumun sıcaklığı sönüyor ve bunun hakkında ağlamak dışında hiçbir şey yapamıyorum. Ben... daha güçlü olmalıydım. Babası olarak onu korumaktan acizdim. Güçsüz olmak böyle bir şeymiş demek ki... Kurama'dan sonra Otsutsuki'ler elimden öz oğlumu da aldı. Birçok takım ve shinobi de yanımda toplanmıştı. Hepsi de korku ve hüzünden ağzını açamıyordu. O sırada hırs ve sinirden avazım çıktığı kadar bağırarak konuşmaya başladım.
Naruto: HİÇBİRİNİ YAŞATMAYACAĞIM! SANA SÖZ VERİYORUM OĞLUM! HER ÖLDÜRDÜĞÜM OTSUTSUKİ'NİN SON ANLARINDA KULAKLARINA SENİN ADINI FISILDAYACAĞIM! ÖLÜMÜN BOŞA DEĞİLDİ!

3. Kişi POV

Bunları uzaktan dinlemiş olan ve hızlıca oraya gelmiş olan Takım 7 endişe ve merakla gürültünün geldiği yere yürüdü. Takım 7 geldiğinde bütün takımlar yavaşça yana doğru açıldı. Takım 7'nin karşısında acıyla ağlayan Nanadaime, ve onun kollarında da kimisinin Güneş'i, kimisinin kardeşi, kimisininse kendi kendine kabul edemese de ilk aşkı olan kişi vardı. Boruto.
Kalbine saplanmış bir kunai ile duran kişiyi görünce Mitsuki kala kalmıştı. Ne yapacağını bilemiyordu. Sanki hayatının anlamı solmuştu. Kawaki'yse ağlamamaya çalışsa da gözlerinden istemsizce yaşlar dökülmeye başladı. Çünkü içten içe sonucun böyle olacağını biliyordu ama o, bunu reddetmeyi seçmişti. Nanadaime'nin yanında her şeyin iyi olacağına inandırmıştı kendini, ama bu koca bir yalandan ibaretti. Dizlerinin üstüne çöktü kederli bir şekilde.

Sarada'ysa istemsizce Sharingan'ını aktifleştirmişti. Bütün bu anın büyük bir genjutsu olmasını diliyordu. Ama düşüncesinin gerçeği değiştirebilmekle alakası yoktu. Şu an baktığı Nanadaime'nin kollarındaki Boruto, ölüydü. Baktıkça gözlerinden kanlı yaşlar dökülüyordu. Ağlarken Sarada'da dizlerinin üstüne çöktü. Gözlerini kapatıp açtığında gözlerinin önünde beliren sarışına baktı. Önünde Boruto gülümseyerek ona bakıyor ve yaklaşıyordu. Sarada'nın ağzından tek kelime çıkmıştı. "Boruto..." Boruto'ysa gözleri yaşlı bir şekilde gülümseye gülümseye ona yaklaşıp onun önünde diz çöktü. Sonrasındaysa yaklaşan Boruto, Sarada'nın gözlerini iki eliyle kapattı. Bu birkaç saniye sürdü. Sarada gözlerini açtığında fark ettiği ilk şey gözlerinin önündeki Boruto'nun buruk bir gülümseyle yok oluşuydu. Boruto onun gözünün önünde sönüp giderken Sarada ona dokunmaya çalıştı. Dokunduğu anda Boruto tuzla buz olmuştu. Boruto'nun ona verdiği armağanı anlamıştı. Safkan bir Uchiha olmasa da artık Sharingan'ını artık istediği kadar açık bırakabilmesiydi. O sırada elini uzatmış dururken omuzlarında bir çift el hissetti. Arkasındaki dokunan elin sahini onun önüne geldi. Karşılaştığı görüş Sasuke'nindi. Kızına hemen sarıldı.

Sasuke: Üzgünüm Sarada. Biz... biz onu korumayı başaramadık...

Sarada'ysa birkaç saniye Sasuke'nin sarılmasının sıcaklığına odaklanmaya çalıştı ama nafileydi. Yüreğindeki acı böyle azalmıyordu. Sonrasında da kafasını Sasuke'nin omzuna gömüp bağırarak acıyla ağlamaya başladı. Mitsuki'yse Sarada'nın ağlayışını duyup dayanamadı ve kendince güçlü duruşunu bozdu ve ağlamaya başladı.

Yukarıdansa bu olayları izleyen iki kişi vardı. Biriyse gözyaşları içinde gülümseyerek konuştu.
?: Gitmeden Sarada'ya bir hediye bırakmamı sağladığın için teşekkür ederim, Momoshiki-san.
Momoshiki'yse derin bir nefes verdi ve konuştu.
Momoshiki: Sen kazandın, Boruto.
Boruto: Evet, ikimizin hayatına mâl olsa da yapmak zorundaydım. Dünyamı yok etmene izin veremezdim. Seni de bu çukura sürüklediğim için üzgünüm Momoshiki-san.
Momoshiki: Bana neden "-san" eki takıyorsun? Bana saygı duymanın sebebi ne?
Boruto: Sen de bütün bunları eğlenmek için yapmıyordun, tek istediğin hayatta kalmaktı. Ölümün pençesinde hissettiğim anlarımda senin hep bu korkunç duyguyla yaşadığını anladım. Ayrıca ne kadar uzaydan gelmiş olsan da insanlığını gördüm. Hala bir zayıflığın vardı.
Momoshiki bunu duyduğunda şaşırmıştı. Boruto'ysa gülümseyerek konuşmaya devam etti.
Boruto: Ne kadar güçlenirsen güçlen duygularını yaşamaya devam ettin, babamlarla kapışmanda bile duygularını gösteriyordun. Demek ki bir amacın vardı. Bu amaçsa öldürmek değil, hayatta kalmaktı. Bütün Otsutsuki'ler senin gibi mi bilmem, belki zevk için yapanlar vardır, ama sen onlardan değildin. Bu yüzden sana saygı duyma şansına sahip olduğum için bile şanslıyım.
Boruto şen bir şekilde kıkırdadı. Momoshiki de birkaç saniye kendini tutabilse de dayanamadı ve gülümseyerek Boruto'nun karışık saçını biraz daha karıştırarak sevdi.
Momoshiki: Seni şımarık velet seni~
Momoshiki gülümseyerek devam etti. Boruto'nunsa nedenini anlamadığı bir şekilde bu çok hoşuna gitmişti, gülümsemesini alıkoyamıyordu.
Momoshiki: Onca zaman sonunda, biri beni yendi ve aynı zamanda bana saygı duydu. Bir kişinin sonuna "-san" eki koydun diye hayatın kurtuldu. Çok şanslı bir çocuksun, Boruto Uzumaki. Şimdi yapacağım şey acıtabilir.
Boruto şaşkınca ağzını açacağı anda Momoshiki'den göğsüne sert bir yumruk yedi. Gözlerini kapatıp açtığındaysa babasının kollarındaydı.
Herkes şaşkınca bakıyordu. Kunai yüreğinden yavaşça çıkmıştı. Boruto bunca gözyaşı dökülürken acıyla bağırdı ve derin bir nefes aldı. Boruto ağzını açmaya korkarken babası bir anda sıkıca sarıldı.
NARUTO: OĞLUM! CANIM OĞLUM!
Naruto oğlunun yüzünü ve sertçe okşayarak yaşadığına emin oluyordu.
Boruto: Buradayım, lütfen sakin ol...
O sırada Boruto'nun arkasından biri sarıldı. O kişi Kawaki'ydi.
Kawaki: Aptal! Gittiğini sandık.
Boruto: Gittim zate-
Peşinden hemen Sarada sarıldı.
Sarada: SALAĞIN TEKİSİN! SENSİZ KÖYE NE OLUR HABERİN VAR MI?!
Boruto: Bir shinobi eksiğiniz olur.
Sarada sarılırken bir yandan da mutlu bir şekilde gözlerini siliyordu. Mitsuki'ninse gözleri parlıyordu, arkadan onları izlerken dayanamayıp o da grup sarılmasına katıldı. Sasuke'yse ender görülen o içten gülümsemesiyle onları izliyordu. Boruto'ysa Sasuke'ye kafasını çevirdi, gülümseyen hocasına o da gülümsedi ve diğerlerine sarıldı.

Boruto POV

Dönüşümün ardından birkaç saat geçmişti, eve gidip yatağımda uzanmaya başladım. Bu olayı annem ve Hima'da öğrenmişti. Benim için başta çok endişelenseler de iyi olduğumu görünce şansıma beni sadece birkaç sarılma ile bıraktılar. Köyde bayağı de dillere düşmüşüm anlaşılan. Ama bu bir şeyi anlamama sebep oldu. İtibarımı düzeltmeyi başarmışım. Kandırılıp hile yaptığım Chunin Sınavı'ndan sonra yine de birçok kişi cidden beni merak etmişti. Ziyaretime gidip gelenlerden dolayı mutluyum. Ayrıca o günden sonra Momoshiki-san ile konuşamadım. Gerçekten gitti galiba. Gerçekten saygı duyulası biri. Sasuke-san gibi saygı duyabileceğim ilk kişi. Konuya dönersek, Karma'ya hala sahibim, ama hala Momoshiki-san ile konuşamadım... umarım sadece içeride uzun bir uykuya dalmıştır. Ben yine bunları düşünürken sağ gözüme derin bir kunai saplanmışçasına bir acı hissettim. Momoshiki-san'sa yatağımın önünde belirdi. Gözümü tutarak konuşuyordum.
Boruto: Seni gördüğüme sevindim.
Momoshiki-san'sa ben daha cümlemi bitirmeden konuşmaya başladı.
Momoshiki: O kadar şeyi boşuna mı yaşadın velet?! Kıçını kaldır da Doujutsu'nu öğren. Yaşamaya izin vermemin nihai sebeplerinden biri o mavi gözlerinden sklerası siyah olan. Ayrıca yakında o göz kalıcı olacak. Bu gözünü açık tuttuğun sürece boyunca chakraya ihtiyacın olacak. Sadece uyuduğunda veya kapalı tuttuğunda gözün chakra tüketmeyecek. Daha önce Uzumaki genlerine sahip olup şimdiyse saf bir Otsutsuki'ye dönüştüğün için sıkıntı olamayacaktır. Ama-
Hemen söze girdim.
Boruto: Saf bir Otsutsuki mi?!? Ne demeye çalıştığını anlamıyorum!
Momoshiki: Artık benim gibi saf bir Otsutsuki'sin çocuk. Bundan dolayı chakra havuzun oldukça genişledi. Zaten genlerinde Uzumaki'lik de olduğu için bayağı genişti. Bir Kurama değil elbette, ama saf bir Otsutsuki'den daha çok chakraya sahipsin.
Boruto hala şaşkınca bakıyordu.
Momoshiki: Ha sen hala Otsutsuki olma kısmındasın. Senin vücudunu ele geçirirken benim için ayrılan ve benim genlerimden oluşturulan Karma vücudunun genlerini bana benzetmeye, benimkine yönlendirmeye programlanmıştı. Bu benim bile kontrolümde olmayan bir şey. Vücudunda Karma'nın daha ele geçiremediği bir yer olan kalbine kunai sapladığında ele geçirecek bir şeyi olmayan Karma hata verdi ve yayılımını durdurdu. Bense kendi datamı, kendi dnamı senin üstüne yazdım. Yani benim için ayrılan kalp hücreleri senin oldu. Artık Karma, benim yaşama dönüşüm değil, yaşama olan tutunuşumdan ibaret. Senin içinse saf bir silah olabilir, tabii benim de beklemediğim bir şey olmadığı müddetçe. O Amado aptalının verdiği ilaçları içmene de gerek yok ayrıca.
Buna nasıl tepki vereceğini bilemiyordum.
Boruto: T-teşekkür ederim!
Tam o anda yataktan fırlayıp Momoshiki-san'ın üstüne sarılmak için atladım. Momoshiki-san'sa kılını kıpırdatmıyordu.
Momoshiki-san'ın içinden geçip yere yüzüstü düştüm. Momoshiki-san ise kahkahayla gülüyordu.
Momoshiki: AHAHAAH!!? BU ANI GÖRMEK İÇİN BİLE SENİ CANLANDIRMAYA DEĞERDİ!
Momoshiki-san gülerken ben de dayanamadım ve birkaç saniye sonra onunla gülmeye başladım.

Bir süre böyle gülüştükten sonra Momoshiki bana gülümseyerek baktı ve yumruğunu uzattı.
Momoshiki: Birlikte Jougan'ınla yeteneklerini öğrenelim.
Bense hemen mutlulukla gaza geldim. Momoshiki-san'ın desteğiyle her şeyi yapabilirmiş gibi hissediyordum. Mutlu bir şekilde gülümseyerek Momoshiki-san'ım yumruğuyla yumruk tokuşturmaya çalıştım, ama yine içinden geçmiştim. Momoshiki-san ise yeniden kahkaha attı.
Momoshiki: AYNI HAREKETE YENİDEN KANDIĞINA İNANAMIYORUM AHAHAHAH!!? ÇOK SAFSIN BORUTO!
Bense yine gülümsedim.
Boruto: Bir Otsutsuki'nin küçük bir çocukla eğlenmesi kesinlikle diğer Otsutsuki'lerin gözünde seni artık pek tanrı gibi hissettirmez di mi?
Momoshiki: Fazla ukalalaşma, aşağılık varlık! Yürü! Gidip şu gözü bi' test sürüşüne sokalım!
Pencereden Momoshiki-san ile çıktım ve amtrenman sahasına doğru yola koyulduk. Tabii pencereden çıktığında Momoshiki-san kaybolmuştu.