No Vacancy | ❝johnlock❞

▪04 loss and gain▪

John ve Mary'ye yapılan saldırının ertesi günü Mycroft'un kulübündeydi. Akşamın erken saatleriydi ve Anthea ona birkaç akşam gazetesi ve bir yığın belgeyle birlikte ekşi bir viski ve Sherlock'un dönüşüyle ​​ilgili daha fazla çalışma getirmişti. Birisi Baker Street'i izliyor olmalı, çünkü Sherlock hakkında zaten bir söylenti vardı - hatta kendi Twitter hashtag'i bile vardı.

Mycroft, olaya karıştığından ve daireden ayrıldığında gazeteciler tarafından durdurulabileceğinden emin olmak için John'a bu konuda mesaj atmıştı. Ayrıca Sherlock'a halka açık bir açıklamanın önünü açana kadar içeride kalmasını söylemişti. Daireden ayrılmaya değeceğini düşündüğü bir şey olsaydı, Sherlock buna asla aldırmazdı. Mycroft içini çekti. Her zaman olduğu gibi, Sherlock'u yönetmek onun başlıca işlerinden biri gibi görünüyordu.

Telefonu çaldığında ilk kağıdı gözden geçirmeyi bitirmek üzereydi. Biraz sıkıntıyla aldı. "Evet?"

Anthea'nın sesi, "Sizi rahatsız ettiğim için özür dilerim efendim," diye geldi. "Ama bir sorunumuz var."

Daha dik oturdu. Hemen Sherlock'u düşündü. "Neden içeri gelmiyorsun?"

"Evet efendim. Evans burada. Açıklayabilir." Aramayı sonlandırdı. Evans mı? Bir anlığına düşündü. Ah evet. Güvenlikten sorumlu adam ,hastanede görevlendirilmişti.

Kibar bir vuruş oldu ve kapı açıldı ve Anthea ile hastane güvenliğinden sorumlu uzun boylu adam ortaya çıktı. Mycroft kağıtları ondan uzaklaştırdı ve arkasına yaslandı. Yaklaşmakta olan her türlü felaket için kendini hazırladı.

"Efendim," Evans dik durdu. "Yaklaşık yirmi dakika önce ekibimizden iki kisinin kayıp olduğu ortaya çıktı. Miles kapının yanına bilinçsiz olarak bulundu, muhtemelen bir yatıştırıcı kullanılmıs. Şimdilik müşahede altına aldılar. Onlardan bir iz bulamadık ama yangın merdivenini kullanmış olmalılar. Ekibim, hala orada olma ihtimalleri üzerine hastaneyi aramaya başladı. Vurulan adam hala iyileşiyordu ve pek iyi yürüyemezdi."

Mycroft tek bir kası bile kıpırdamadan hepsini aldı. Lanet olsun . "Dışarıdan yardım almış olmalılar," diye tahminde bulundu. "Hastaneyi arama zahmetine girme, çoktan gitmişler. Nasıl yaptıkları umurumda değil ama gözetim için Rogers ile iletişime geç. Büyük ölçekli bir aramaya izin vereceğim." Hemen telefonuna dokunmaya başlayan Anthea'ya başını salladı.

"Keskin nişancıdan hâlâ haber alınamadı. Hastanede göründüklerine dair herhangi bir işaret var mıydı?"

"Kimi aradığımızı bilmediğimiz için söylemesi zor efendim," diye yanıtladı Evans, hâlâ profesyonel ama bir parça tedirginlikle.

"Hmm. Görünüşe göre bu adamların önemini hafife almışım. Birinin onlara bir şey için açıkça ihtiyacı var, yoksa hala yaralıyken onları almaya zahmet etmezlerdi."

"Efendim," Anthea öne çıktı. "Rogers işin içinde."

"İyi. Hadi hastaneye gidelim, olur mu?"

St. Bart's'ta Mycroft ekiple görüştü ve durum hakkında bir fikir edindi. Saldırıya uğrayan adamlardan birinin bileği kırılmış ve omzu çıkıktı; Sherlock, John'u boğmasına pek sıcak bakmamıştı. Mycroft, tüm Irene Adler krizi boyunca birlikte çalıştığı CIA adamını hatırladı ve öğrenebildiği kadarıyla Sherlock'un ev sahibesini rehin tuttuktan sonra kelimenin tam anlamıyla Baker Caddesi'ndeki pencereden dışarı atılmıştı. Sherlock'un yakın arkadaşlarının onda uyandırabileceği aşırı duygulara bir kez daha hayret etti. Herkes onun soğuk veya ölçülü olduğunu düşünürdü ama o tam tersiydi.

Mycroft, daha gençken, Sherlock kasırgasının altında ezildiğini hissetmişti, çocuktaki kontrol edilemez duygu patlamaları, utangaç genç adamı şoke etmişti. O zamanlar onunla ne yapacağını bilmiyordu ve hala bilmiyordu, gerçekten değil. O bir doğa gücüydü ve birçok açıdan hâlâ biraz çocuktu. Bu yüzden biri sevdiği insanları yaralarsa veya tehdit ederse, onları intikam duygusuyla yırtıp atardı. Belki de John gibi insanların ona - çok büyüleyici görünebilecek romantik bir zihne - çekildiklerini hissettiren bu garip acımasızlıktı. Ancak Mycroft, bunun uçucu ve tehlikeli olduğunu düşünüyordu.