SPOR AŞKIN GIDASIDIR

ANTREMANLAR

Garip olsada erken saatte uyanmayı başarmıştım bugün. Annemin bizim için hazırladığı kahvaltıyı yedikten sonra heyecanla salona gidecektik. En az benim kadar abimde meraklıydı. Bugün şirin salonumuza gidip Hüseyin abiyle beraber isim koyacaktık. Abimle beraber antreman yapmaya geldik. Hüseyin abi gene oradaydı. Biraz düşündükten sonra salonumuza Hüseyin abinin isteğiyle "MELEK" ismini koyduk. Ardından antremana başladık. İlk günümüzün olmasındanmı yoksa kararlı oluşumuzdanmı olsa gerek gayet zevkli gidiyordu. Bu arada sanki Hüseyin abinin bir derdi bir sıkıntısı var gibiydi. Hatta salonumuzun ismini koyarken çok duygusaldı. Abimle ilk fırsatta konuşma şansını bulup. Hemen sordum:
-Hüseyin abi neden bu kadar duygusal bugün? Bilmediğimiz bişeymi var acaba?
abim- bilmiyorum ama bence bişey yok
Dedi ama ikimizin de aklına takılmamış değildi. Acaba tüm bunlar Hüseyin abinin yaklaşık 4 yıl önce kaybettiği eşi ve çocuğu içinmiydi? Öyle böyle derken antremanımızı bitirmiştik. Kendimi hedeflerime bir adım daha yaklaşmış gibi hissediyordum. Güzel bir duyguydu. Hergün düzenli olarak antremanıza gidip geliyorduk. Ve her geçen gün de gelişmenin farkına varmamız bizi mutlu ediyordu. Bu sıralarda büyük babamı ADİL DÜNYAYA uğurlamıştık. Bana yaşattığı o koca ve güzel günlerin bir hediyesini vermeliydim. Büyükbabamın son cümlesi benim iyi yerlere gelmem için dua' ydı. Bu dönemde üzüntüden olsa gerek antremanlara motive gidemiyordum bu süreç 1 ay devam etmişti. Sonunda kendimi toparlaya bildim. Mülakat sınavım iyice yaklaşmıştı kendimi hazır hissedebiliyordum. Düzenli olarak antremanlara devam ediyor mülakat gününü bekliyordum...