YEŞİM

3.Bölüm- Okul

  Sabah alarm çalar çalmaz kalktım.

Okula gitmek için hazırlıklarımı tamamladım ve üstüme kot pantolonumla, buz mavisi gömleğimi giydim. Saçlarımı açık bıraktım ve siyah botlarımı giydim.

Aşağı indiğimde kahvaltı hazırdı biraz yedikten sonra arabaya bindim. Sabah sabah bir şeyler yemek midemi bulandırırdı o yüzde az yemiştim.

Okula geldim ve park yeri aramaya başladım her yer doluydu. Off keşke daha erken gelseydim. Öğrenciler için ayrılan park yerinde dolaşıp duruyordum. 'Sonunda boş bir yer buldum' diyerek oraya doğru ilerledim ve park ettim.

Sınıfa çıktım ve Mine'nin yanına oturdum. Berna bizim önümzde oturuyordu. Arkasına dönerek;

"Günaydın"Mine ve ben;

"Günaydın" Mine;

"Bugün Yeşime özenerek saçlarımı düzleştirdim. Nasıl olmuş?" Berna;

"Düz saç en çok Yeşim'e yakışıyor!" Ben;

"Yooo benve çok güzel olmuş." Mine; "Ayyy gerçekten olmuşmu?" Ben;

"Evet, şahane olmuş" Berna,

"Ben kötü olmuş demedim ki! Sadece 'düz saç en çok Yeşim'e yakışıyor' dedim" Ve o sırada içeriye edebiyat öğretmenimiz Asım hoca girdi ardından da bir tane çocuk. Asım hoca,

"Çocuklar,arkadaşınız okulumuza yeni geldi."dedi ve çocuğa dönerek 'arkadaşlarına kendini tanıt' dedi çocuk;

"Ben, Buğra Özay" dedi ve arkadaki sıralardan birine oturdu. Bu dersde birinci dönemin konularını tekrar ettik ve ikinci dönem hangi konuları işleyeceğimize baktık. Zil çalınca kızlarla bereber kantine indik. Ben,

"Kızlar bugün çıkışta şirkete uğrayacağım. Abim çağırdı sizde benimle gelseniz?" Mine ve Berna,

"Olur" O sırada ileriden Buğra ile yanında başka bir çocuk bizim masamıza geldi ve yanımıza oturdular. Biz onlara anlamayan bakışlar gönderirken Buğra,

"Selam" dedi. Aslında Buğra sınıfa girdiğindez buz gibi soğuk bakışlarından pekte cana yakın biri olmadığını düşünmüştüm. Buğra'nın yanındaki çocuğa baktığımda yeni fark ettim Buğra'ya çok benziyordu 'acaba ikizlermi?' diye düşünürken Berna benim aklımı okuyarak,

"Siz ikizmisiniz?" diye sordu. Buğra,

"Ahh Evet, bu benim ikizim Furkan" diyerek yanındaki çocuğu tanıttı. Furkan,

"Merhaba ben Furkan tanıştığımıza memnun oldum." Buğra,

"Eee siz kendinizi tanıtmıyacakmısını. Aynı sınıftayız değilmi?" Ben,

"Evet, ben Yeşim" Mine,

"Ben, Mine" Berna,

"Bende, Berna" diyerek kendini tanıttı biraz daha sohbet ettikten sonra sınıfa çıktık.

Son dersde bitince kızlarla birlikte arabalarımıza doğru yürüdük. Tam arabaya binecekken Buğra bana seslendi,

"Yeşim?" 

"Efendim Buğra?"

"Telefon numaranı verebilirmisin?"

"Tabi, 05********* "

"Sağol, şey bir de eğer şimdi işin yoksa biraz daha birbirimizi tanımak için bir kafede bir şeyler içebiliriz"

"Aaaah çok isterdim ama şimdi olmaz başka zamana söz versem?"

"Hımm!!! Tamam ama sözünü hatırlatırım" gülümseyerek,

"Ahaha tamam" diyerek arabama bindim Buğra hala gitmemişti beni bekliyordu arabayı çalıştırınca bana el salladı bende el salladım ve ilerledim. Buğra iyi birine benziyordu ilk başta onu ukala biri sanmıştım ama tanıdıkça öyle biri olmadığını anladım. Furkan'da iyi biriydi Buğra'ya göre daha komik daha eğlenceliydi. Bazen saçma espiriler yapıyordu bilmiyorum belki anlamadığım için saçma geliyordu çünkü ben ve Buğra hariç herkes gülüyordu. Abim ve dayımdan sonra yanında kendimi rahat ve mutlu hissettiğim ilk erkek Buğra olmuştu. Babam öldükten sonra sadece Mine,Berna,abim ve dayım ile mutlu oluyordum. Annemle bile aramız açılmıştı çünkü annemi görünce aklıma babam geliyordu o yüzden annemle hiç konuşmuyordum. Ama artık alışmıştım annem ile de aramı düzeltmiştim. Babam aklıma her geldiğinde canım acıyordu ve gözlerim doluyordu.

Yine gözlerim dolmuştu ve daha fazla tutamıyordum yaşlar yanağımdan süzülerek yavaşça akıyordu.

Şirkete geldiğimde hemen yaşlarımı sildim abimin ve dayımın beni ağlarken görmesini istemiyordum. Arabadan indim Mine ile Berna da indi ve şirkete girdik. Berna,

"Yeşim, sen ağladınmı kuzum?"

"Yooo ağlamadım" Mine,

"Ahh canım benim bak ağlamışsın işte noldu hadi anlat bize"

"Yaa şey babam..." daha fazla konuşamadım onlar anlamıştı anlarlardı tabiki kardeşimdi onlar benim, herşeyimdi.

Mert Abi, Ali Abi,Abim ve dayım beraber dayımın odasındalardı bizde girdik. İçeri girmeden önce ağladığımı anlamasınlar diye yüzüme kocaman bir gülümseme koydum ve derin bir nefes aldım. Abim;

"Hah işte kızlar da geldi" Ali abi,

"Evet şimdi söyleyelimmi ne dersiniz? Berna,

"Neyi söyleyeceksiniz abi?" Ben,

"Evet yaaa merak ettim ne diyeceksiniz?" Dayım yeni gördüğüm takım elbiseli bir adamı göstererek,

"Bu Kaan Özay, Şirketimizle ortak olmak için geldi." Kaan bey,

"Aslında şu anda şirketi oğlum Buğra'ya devrettim şirketi o yönetiyor şuanda burada şirketineze ortak olmak istiyor." Buğra mı dedi o? soy ismi Özay mı? Ahh inanamıyorum ciddi olamazlar daha hiç tanımadıkları birinin şirketiyle ortak olamazlar! Buğra benim arkadaşım olabilir ama daha ben bile tanımıyorum bu nasıl olabilir. Hemen söze atlayarak,

"Ahahaha gerçekten güzel bir süpriz oldu dayıcığım ama henüz karar vermediniz değilmi?" Abim,

"Hayır daha Buğra Bey ile konuşmadık sizi bekledik." Kapı açıldı ve Buğra içeriye girdi. Abim,

"İşte Buğra Bey de geldi" ahh hayır olamaz yanılmamışım bu Buğra. Ben,Mine ve Berna şaşkınlıkla Buğra'ya bakıyorduk ve Buğra da şaşırmış görünüyordu. Dayıma inanamıyorum onun bu kadar çabuk böyle bir şeyi kabul edeceğine inanmıyordum. Nasıl yapar bunu gerçekten olamaz. Şimdi ne olacak?

**************

Elimden geldiği kadar uzun yazmaya çalıştım umarım beğenirsiniz. Yorum ve votelerinizi bekliyorum :)))
Medya: Mine ve Yeşim