YEŞİM

4.Bölüm- Benim Yüzümden!

Medya sırasıyla: Mine,Yeşim,Furkan,Buğra :)

Şimdi ne olacak?

  Sessizliği bozan dayım oldu,

"Evet ilk olarak Buğra Bey sizi tanıyalım ne dersiniz?" Buğra şaşkınlığını üzerinden atarak,

"Evet! Özay Holdingin varisiyim. Okuldan sonra şirketle ilgileniyorum. İkizim var Furkan Özay." Dayım,

"Bilkent Kolejinde okuyordunuz değilmi?"

"Evet Yeşim ile aynı sınıftayız."

"Ahh siz tanışıyorsunuz" dayım bunu bana bakarak söylemişti. Bende hafifçe kafamı sallayarak cevap verdim. Mine,

"Bölüyorum ama önce bu ortaklık kararının nereden çıktığını öğrenebilirmiyiz?" Mine aklımı okumuştu. Berna ile onu onayladık. Buğra,

"Çok başarılı bir şirketsiniz. Bunun için sizinle ortak olmak istiyorum." Dayım,

"Lütfen yapmayın! Sizinde şirketiniz çok başarılı."

Bu konuşmalardan sıkılmaya başlamıştım. Dayım Buğra'nın şirketini, Buğra da bizim şirketimizi övüp duruyordu. Söze girerek,

"Çok harika! İki şirkette gerçekten çok başarılı ama asıl konumuza dönecek olursak. Ortaklık teklifini bir süre düşünmeliyiz bence" Berna,

"Aynen! Yeşim'e katılıyorum." Mine,

"Evet bencede düşünmeliyiz." Buğra,

"Benim için fark etmez! Ama lütfen kararınızı çabuk verin." Sonra saatine bakarak,

"Benim bir toplantım vardı ona yetişmem lazım. Tekrar görüşmek dileğiyle." Diyerek odadan çıktı. Dayım,

"Yeşim! Siz ne yapıyorsunuz bu konuya siz karışmayın."

"Dayı! Sende bunu beklemezdim. Bu bir aile şirketi ve sen kalkmış hiç tanımadığımız,etmediğimiz insanlarla ortak olmaya çalışıyorsun."

"Ben Buğra Bey'e güveniyorum."

"Hayır olmaz! Bu şirket bize babamdan kaldı." Babam aklıma gelince yine gözlerim doldu. Dayım gözlerimin dolduğunu görünce birden sinirlenerek,

"Yeter! Bir daha o adamdan bahsetme Yeşim ben ne yaptığımı çok iyi biliyorum. Yarın Buğra Bey'i arayacağım ve kararımızı verdiğimizi söyleyeceğim. Bu konuda burada kapanmıştır."

"Senin o adam dediğin kişi benim babam!" Sinirlenmiştim ben çabuk sinirlenen biriydim. Zaten babam öldükten sonra birçok kez sinir krizi geçirmiştim. Hâlâ babamın ölümünden kendimi sorumlu tutuyordum.

"Babamda benim yüzümden öldü. Kavga ettiğimiz için öldü. Onunl kavga etmeseydim ona bir şey olmazdı."diye bağırdım. Evet dayıma bağırdım sinirlendiğimde söylediğim sözlere ve ses tonumun yüksekliğine dikkat etmezdim. Abim,

"Yeşim sana kaç kere dedim? Babamın ölümüyle senin hiç bir âlâkan yok. Artık kendini suçlamaktan vazgeç!" Masanın üstündeki kalemleri ve vazoyu yere fırlattım. Tamamen delirmiştim gözüm hiç bir şeyi görmüyordu. Bağırmaya başladım,

"Benim suçum! Hepsi benim suçum babamla saçma bir konu yüzünden kavga ettiğim için,onu üzdüğüm için öldü. Benim yüzümden. Babam benim yüzümden öldü. Diye bağırdım ve çantamı alarak çıktım. Kapıyı hızla çarptım ve arabama bindim.

  Hem ağlıyor hemde araba sürüyordum. O günü çok net hatırlıyordum. Babam şirkete çok önem verirdi. Bu yüzden bize vakit ayıramazdı bende bunun için babamla hep kavga ederdik. Yine o saçma kavglardan ettiğimiz bir gün babam daha fazla dayanamayarak kapıyı çekti ve çıktı. Akşama kadar gelmesini beklemiştik ama gelmemişti. Biraz zaman geçtikten sonra anneme telefon gelmişti annem hemen telefonu açmıştı. Telefonu kapatır kapatmaz ağlamaya başlamıştı. Sonra babmın trafik kazası geçirdiğini ve şuanda hastahanede olduğunu söylemişti. Bunu duyunca bende ağlamaya başlamıştım. Hemen hastahaneye gitmiştik saatlerce beklemiştik doktorlar hiç birşey söylemiyorlardı. Annem ve ben ağlıyorduk abimde belli etmeye çalışmasada o da ağlıyordu. Dayım da sırf bizim için gelmişti. Babamla anlaşamazlardı nedenini bilmiyordum birbirlerini hiç sevmezlerdi. Hala hastahanedeydik 3 gün olmuştu ama bana sanki 3 yıldır burdaymışım gibi geliyordu. Üçüncü günün sonunda doktor yanımıza geldiğinde hepimiz ona beklentiyle bakarken doktor başını önüne eğmiş öylece duruyordu. Sonra abim doktorun yakasına yapışınca 'üzgünüm' demişti bu tek kelime her şeyi açıklıyordu. Artık o yoktu ölmüştü benim yüzümden ölmüştü o gün onunla kavga etmeseydim o şuanda burada olurdu ve eminim ki o da benim gibi bu ortaklık işini kabul etmezdi.