Adore You🤍

14

სალის POV
-კარგით რა, მას ისედაც უჭირს
-ეტყობა როგორც უჭირს-თქვა ელენემ
-ხო აბა მთელი დღე დაღვრემილი ხო არ იქნება, აქაც ძლივს წამოვიყვანეთ, ლოგინიდან არ დგებოდა-აუხსნა ანუკიმ
-თვითონ გაუკეთა ეს საკუთარ თავს-თქვა ანდრიამ და ამის შემდეგ ყველა გაჩუმდა.

სასტუმროში მალევე დავბრუნდით, გოგონამ დამიძახა, მეც გაკვირვებული წავედი მისკენ.

-ამ ბოდიშით რომ შეგაწუხეთ, უბრალოდ ერთმა გოგომ მითხრა თქვენთვის გადმომეცა რომ წავიდა
-მილენამ?
-დიახ მილენამ, თქვა რო თბილისში ბრუნდებოდა-გამიღიმა და თავისი ადგილისკენ წავიდა.

ბავშვებთან შეცბუნებული დავბრუნდი

-რა მოხდა?-მკითხა ნოამ
-არაფერი ისეთი-მაინც არ მინდოდა მეთქვა
-კარგი-აღარ ჩამძიებია არადა მიხვდა რაღაცას.

მალევე ზღვაზე გავედით თითქმის ყველა წყალში შევიდნენ თუმცა ნოა, ანუკი და საბა არ გავუშვი

-დაიცადეთ ცოტახანი, რაღაც უნდა გითხრათ
-ისევ წავიდა ხო?-თქვა ნოამ თავისქნევით
-ხოო, თბილისში ვბრუნდებიო დაუბარებია
-აი როგორც ისინი უყურებდნენ და ელაპარაკებოდნენ, ვინმე ეგრე რომ მომქცეოდა მეც წავიდოდი-თქვა ანუკიმ და წყენით გააქნია თავი
-მართალია, ყველაფრის და მიუხედავად ისინი საშინლად ექცევიან, ალბათ ახლა კარგად არ არის-თქვა საბამ და ანუკის ხელი გადახვია
-ლუკას ამბის გამო ისედაც ცუდად იყო, ახლა კი ყველაფერი მის თავს მოხდა-თქვა ანუკიმ და საბასთან ერთად წყალში შეცურა.
-ხომ არ წავიდეთ?-მითხრა ნოამ
-არა, სჯობს თუ მათ არ ეცოდინებათ, უბრალოდ არ მინდა კიდევ იფიქრონ რომ გაიქცა
-ხო მართლაც არ სჯობს, მილენა უბრალოდ ვერ უძლებს, გაქცევა კი ერთადერთი გამოსავალი ჰგონია

ნოა მართალი იყო, მილენა ის უბრალოდ განსხვავებული ადამიანია, ადამიანები კი პრობლემებს სხვადასსხვანაირად უმკლავდებიან.

წყალში შევედი, ნამდვილად არ მინდოდა გართობა თუმცა თავს ძალას ვატანდი და უბრალოდ ვიცინოდი.