ölüme giden karanlık koridor

05'

omuzumda hissettiğim el irkilmeme sebep oldu. belki konuşmuyordu ama biliyordum, o hep benim yanımdaydı.
o benim en yakın arkadaşımdı, o benim canımdı.
dalga da geçerdi benimle, kırardı beni fakat hep özür de dilerdi. diğerlerinin aksine-
bazen ona bakmak, yanımda olduğu bilmek bile beni rahatlatıyordu.
"yara bandı mı? minik bir çizik için takmana gerek var mı?" derdi. "ben de nereme takayım, sen iyi bilirsin."
şakasına söylerdi ama alınırdım. burası için "gereksiz uygulama" derdi, onun için yazıyorum bu satırları.
sıkıcı olmama rağmen katlanırdı bana, "sensiz okulun tadı çıkmıyor," derdi. bir sürü garip fotoğraf çekmeme veya saçma sapan sözlerime rağmen severdi beni. hissettirirdi.
... iyi ki hayatımdasın, bu "saçma uygulamaya" seni yazdığım için özür dilerim ama hep benimlesin, bunun için minnettarım.
umarım hep benimle olursun.