İntihaşk | gxg (Tamamlandı)

Unutulmayı bekleyen anılar

Herkese merhaba. Yaklaşık 1 yıl sonra yeniden yazmaya başladım. Hala eski okurlarım var mı bilmiyorum.  Şimdiden iyi okumalar ve kitap hüzünlü diye lütfen beni sövmeyin. Sizi seviyorum❤️‍🩹

Aden'den

On yeddi yaşımdayım daha. Hayatımın en güzel çağları. Aşık olmak, yeni insanlar keşfetmek, eğlenmem lazım dimi?

Şimdi bunlar bana o kadar uzak ki..
Dost kazığı yemişim. Sevdiğimden ayırmış hayat beni. Son vermek istemişim hayatıma. Olmamış. Onu bile becerememişim..

Ben Aden. Sadece Aden. Ben her şeyini kaybetmiş biriyim. İnsanlara ve aşka olan inancımı benden alıp paramparça ettiler. Bende kapattım kapılarımı herkese. Bu yüzden yalnızım. Ve yalnızlık ilk defa bu kadar güzel. Sessizliğin çığlıkları arasında geçiyor günlerim. Uzun uzun düşünme imkanım var artık. Kendimi dinlemek, karar verirken önceliğimin kendim olması. Büyüdüm sanırım. Her hayal kırıklığı, yaşadığım her acı beni biraz daha olgun biri yaptı.

Bugün okula gitmek zorundayım. Son senem olmasına rağmen beni salmıyorlar. Okul demek onu görmek demek. Ki bunu hiç bir şekilde istemiyorum. Hakkında öğrendiklerim her geçen gün biraz daha gömüyor ruhumu karanlığa. Artık bütün renkler siyah.

Uykusuz geçen gecenin ardından oturduğum yerden kalktım. Hazırlanıp çıkacaktım. Şoförüm çoktan gelmiştir.

İntihar olayından sonra ailem boş bıraktı beni. Korkmuş hepsi. Üzerime titriyorlar beni sıkmaktan da vazgeçtiler. Eskinin tam aksine.

Kollarımdaki izler daha geçmedi. Ama onlar kalbimdeki yaranın yanında bir hiç. Ki o öyle bir yara ki durmadan kanıyor.

Ben sevgisiz büyüyen biriyim. Bu yüzden her zaman insanları sevdim. Kendimden çalan, çaldıklarımı insanlara veren, karşılığında acıdan başka bir şey almayan ruhu ölü bedenlerin arasında olan bir kızım işte.

Duşumu aldıktan sonra, üzerimi giyindim. Çantamı aldığım gibi çıktım evden. Sonra bir sigara yaktım, dumanının ciğerlerimi mahvetmesine izin verdim.

••••

Okulda, çevrede sevilen biriydim. Hep güldürürdüm insanları. Ne olursa olsun kalkardım ayağa. Bu sefer hariç. Bu sefer kimsenin o kadar gücü yok burdan çekip almaya.

Okula girer girmez onun kokusu geldi burnuma. Tüm koridor boyu sanki az önce buradan geçmiş gibi.

Sınıfa girdiğimde karşıma çıkan insan en son görmek istediğim biriydi.

Aden "Ne işin var burada?"

Daha düne kadar bana söylemediğini bırakmayan, düşmanıymışım gibi davranan birinin şuan sıfımda olması garip.

Asena "Konuşmamız lazım."

Arka sıraya doğru yürüdüm. Çantamı bıraktım ve arkamı döndüm.

Aden "Bizim konuşacak bir şeyimiz yok. Çık dışarı lütfen. "

Asena "Benim var."

Nefesimi verdim. Sinirleniyordum.

Aden "Herkes çıksın dışarı."

Sözümü ikiletmeden hepsi çıktı. Bakışlarımı onun üzerine çevirdim.

Aden "Seni dinliyorum."

Asena "Özür dilerim."

Aden "Ne için?"

Asena "Her şey için."

Kinayeyle güldüm.

Aden "Bunu sen mi söylüyorsun? Hani hastanede olduğum zaman benimle ilgili sorulan sorulara gülerek "kendini öldürdü kesin" diye cevap veren?"

Asena "Be- "

Aden "Şşt bir şey söyleme. Özrün kabul edildi şimdi çık dışarı."

Sözü kalmamıştı ki konuşsun. Onu kendi içimde gerçekten affetmem gerekiyordu. Ya da affedecek kadar unutmam. Aksi taktirde bu acı devam eder. Yokluğu yakar beni. Böyle olmasını istemiyorum.
Onun yüzünden daha fazla acı çekmek istemiyorum.

Oy vermeyi unutmayın.