"Hadi be! Giyinemedin mi?! Kuaföre geç kalacağız!"
Annemin sesiyle gözümü aynadan çektim ve aşağı indim.
"Şey. Benim spor ayakkabılarım nerede?"
"Ne spor ayakkabısı?! Senin için yüksek topuk ayakkabı aldılar!"
Ayakkabıları bana verdi.
Bunlar biraz yüksekti. Fakat daha yükseklerini de giymiştim. Babam sağolsun:(
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bana bak! Sakın yanlış bir şey yapma! Kendi isteğinle evlendin! Tamam mı?! Prova yapalım."
"T-tamam."
Kahretsin! Heyecanlandığımda, korktuğumda ya da telaş yaptığımda kekeliyordum. Küçüklüğümden beri böyleydim.
"Evet bakalımm. Kendi isteğinle evleniyorsun değil mi?"
Annem kendi rolüne baya alışmış sanırım. Biraz bakıştık. Annemin bakışları keskinleşirken hızla cevap verdim.
"E-evet."
"Biraz daha inandırıcı ol! Aşk kelimeleri söyle! Tekrar! Evet bakalım. Kendi isteğinle evleniyorsun değil mi?"
"E-evet... Birbirimizi çok seviyoruz."
Annem güldü.
"Daha fazlasını yaparsın ama şimdilik bu kadarı yeterli. Hadi koş!"
Ayakkabılarımı giydim. Hazırdım. Kuaföre gittiğimizde kadın saçıma pek bir şey yapmadı. Gerek olmadığını söyledi. Sadece fön çekti. Ve evet... O soru...
"Daha 17 yaşındasın. Çok mu sevdin evleneceğin oğlanı?" Gülümsedi.
Annemle göz göze geldim. Bana çatık kaşla bakıyordu. Tehditkardı bakışları.
"E-evet. Çok."
Annem bu yeterli değilmiş gibi baktı. Abartmamı istiyordu.
"Ç-çok seviyoruz birbirimizi. 3-4 yıldır ilişkimiz var zaten. B-bizde daha uzamasın dedik evlenmeye karar verdik. Ihıh öyle."
"Çok sevmişsin belli:) Saçın hazır. Hadi şimdiden tebrikler."
"Teşekkürler."
Kadın çok samimiydi. Çok sevmiştim. Tatlıydı.
Kuaförden çıkar çıkmaz annem kolumdan tuttu ve çekti. Bense o aralıklı taşlara takılıp yere düştüm.
"Dikkat etsene be!"
Hızla kalktım. Ahh neyse ki gelinliğim kirlenmemişti. Önümüzde bir araba durdu. İçinden inen Five'ı gördüm.
