To jest ciąg dalszy The Turning 2 , które było pisane na podstawie The Turning.
Jak już możecie wiedzieć lub nie , są dwie dodatkowe postacie; Nora i Linda (mama Nory). Norą piszę w pierwszej osobie
Książka jest podzielona na trzy rozdziały; począte...
Poszłam za mamą w głąb lasu i wtedy ujrzałam to... tą bramę ze snu.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Nagle obudziłam się w jakimś pokoju.
Nora: Ufff
Linda: O widzę , że już wstałaś , tak się martwiłam.- powiedziała i podała mi wodę.
Nora: OO już jesteśmy w nowym domu?- zapytałam rozglądając się po pokoju.
Nora: Zaraz , co? Czemu się martwiłaś?
Linda: Kiedy stanęliśmy przed tą dużą bramą to zemdlałaś i musiałam poprosić tych ludzi co tu mieszkają , o pomoc.- powiedziała zamartwiającym się głosem.
Nora: CO?! My jesteśmy w tym dużym domu ?!- wykrzyknęłam znieruchomiała , wypluwając wodę z ust. Po czym znów się napiłam.
Linda: Noo, tak. Ale na szczęście jakiś chłopak co tu mieszkał cię wziął.
Wtedy drzwi się uchyliły i wszedł ciemnoloki nastolatek ubrany w czerwony sweter. Okazało się , że to był „Miles".
Linda: O właśnie ten- pokazała wzrokiem na pięknego nastolatka o cudownych oczach i niezwykłych włosach.
Wtedy z szoku wyplułam wodę , którą piłam.
Nora: PRZEPRASZAM , CO?!
Miles usiadł na łóżku obok mnie.
Miles: Hej... jestem Miles- powiedział i podejrzanie się uśmiechną , jak by wiedział , że był w moim „śnie".
Nora: Mamo , nie zbliżaj się do schodów i nie trzymaj mojego chomika przy ustach!- powiedziałam do mamy , ostrzegając ją , na co chłopak się zaśmiał.
Linda: Jejku , no dobrze- powiedziała i zostawiła mnie samą z Miles'em.
Przez ten cały czas leżałam pod kołdrą i nie zmieniałam swojej pozycji. Nastolatek położył swoje ręce na moim obojczyku i umiejscowił brodę na swoich rękach.
Nic z tym nie zrobiłam bo byłam w wystarczająco dużym szoku , że niepokój mnie sparaliżował. Jedyne co mogłam zrobić to tylko odsunąć lekko głowę do tyłu. I to zrobiłam.
Miles: To ci się nie śniło - powiedział cicho z lekkim a za razem nie szczerym uśmiechem na twarzy.
Wtedy przeszedł po mnie dreszcz.
Nora: Co...
Miles powoli przybliżył swoją rękę do mojego polika i ostrożnie a za razem z skupieniem ,zaczął lekko trzeć. Wciąż miał na twarzy ten swój niepokojący uśmiech. Po chwili przestał. Lekko i bezwładnie opuścił dłoń.
