Mine Alone

Chapter Two

CHAPTER TWO

Naalimpungatan si Nick sa pagkakatulog. When he look at the clock in the bedside table it was already past 12 midnight. Ganun na pala siyang katagal na nakatulog.

Well it's been always like that for the past six months. He would always wake up at the middle of the night because of his nightmares. That episode of his life would always haunt him into his dreams and plays again and again in his mind. Kahit pilitin man niyang kalimutan at takbuhan it won't go away.

But tonight is something different. He just can't name it. Tumayo siya mula sa pagkakahiga sa kama. Napasin niyang nakabukas pala yung bintana sa kwarto. The cold night breeze from the sea is coming through the white curtain. Kaya pala medyo nilalamig siya nang magising but when he went to the door he heard a soft sad sound. It's coming from downstairs.

Hindi siya matatakuting tao but there's no one else in this house but him. Imposible namang si mang Kanor o nana Isang yung gumagamit. Sigurado siyang kanina pa ito nakauwi sa kabilang dulo nang isla kung saan sila nakatira. At natitiyak niya na hindi ito magnanakaw because it's their island. A secluded island to be sure at walang magnanakaw ang magtatangkang gumawa ng ingay.

Dahan dahang lumabas ng kwarto si Nick at maingat na tinungo ang hagdanan. Habang papalapit siya sa hagdan ay palakas nang palakas yung musikang nagmumula sa baba. Someone is playing the grand piano.

"God, what's happening in this house?" tanung ni Nick sa sarili.

Man don't tell me you're scared? His subconscious ask him.

"Of course I'm not scared. Why would I be scared?" Sagot din niya sa sarili.

When he already got at the top of the stair the music suddenly stops. Just to start another mournful piece. Maingat na bumaba si Nick nang hagdan habang papalakas nang papalakas ang musika. Papalakas nang papalakas rin ang tibok nang kanyang puso. He had never been this scared in his entire life.

Nang tuluyang nang nakababa si Nick nang hagdan ay agad niyang tinungo ang kinaroroonan nang grand piano.

Mas lalo pa siyang nangilabot sa kanyang nakikita. It's a woman ni white who's playing the grand piano. Di niya masyadong maaninag ang mukha nito sapagkat tanging liwanag lamang na nagmumula sa buwan ang nagsisilbing ilaw sa buong kabahayan.

"Man, this is crazy, you're just seeing things. It is not what you're thinking." Pakunswelo ni Nick sa sarili habang nakahawak sa dibdib ang kanang kamay. Ramdam niya ang malakas na tibok nang kanyang puso.

Pumikit siya nang ilang beses upang tiyaking isa lamang itong halusinasyon, sadyang gawa gawa lamang ng kanyang isipan. But when he open again his eyes it is still there. Masinsinan niyang pinagmasdan ang bulto sa kanyang harapan.

It is a woman dress in white sitting on the grand piano bench playing a mournful note to a miserable piece. A piece you always heard from those horror movies. That talks about broken vow, promises and dying. Nakapikit eto habang tumutugtog. Tila ramdam na ramdam ang musika at lirikong binibitiwan.

Sinubukan niyang bumalik na lamang sa kanyang kwarto at kalimutan lahat nang kanyang nakita. At baka panaginip lang ang lahat. Nang may napansin siya sa babaeng nakaupo sa piano. Kung tama nga ang kanyang hinihinala na isa itong "white lady" it should have a long black messy hair like in those movies, but the one his seeing right now has a pixie haircut.

Habang pinagtatalunan pa rin nang kanyang isip ang kanyang nakikita. Bigla nalang tumahimik ang buong kabahayan. Nakita niyang tumayo mula sa pagka kaupo ang babae at dahan dahang itong lumingon sa kanyang kinatatayuan.

"Ah!" Isang matinis na sigaw ang bumasag sa katahimikan nang boung bahay mula sa babaeng nakaputi hanggang sakong ang haba.

"Ah!" Napasigaw na rin si Nick sa sobrang gulat.

Kinukuha nang babae ang kahit anung bagay mahawakan nito at ipinagbabato kay Nick.

Ginagawa namang panangga Nick ang kanyang mga kamay upang di matamaan ang kanyang ulo. Hangang sa mahagilap nito ang porcelanang pasó at akmang ihahagis na sa direksyon niya nang makuha niyang magsalita.

"Wait, wait, just hold it for a second please." Wika ni Nick sa babaeng nakaputi.

"Sino ka? At anong ginagawa mo dito?" tanung nang babae kay Nick habang hawak hawak parin ang pasó.

"I should be the one who's asking you that question. This is my house." Pahayag ni Nick iritadong tinig.

"Eh . . . bakit ka ba sumigaw?" tanung naman ng babae.

"You shouted first and I thought you we're a white lady." Sagot naman ni Nick. "Who are you anyway?"

"A white lady?" The woman asked and started laughing erratically. Nakahawak pa ang mga kamay nito sa kanyang tiyan.

Never been in his entire life pinagtatawanan si Nick ng isang babae. Sa sobrang inis ni Nick ay iniwan niya ang babae upang buksan ang ilaw. Now he could clearly see the woman who is still laughing erratically.

"Beautiful." Bulong ni Nick sa sarili nang matitigan niyang mabuti ang babae. He'd never seen a girl with a haircut of a boy that still look that sensual. She has very expressive eyes and a prominent nose to match for. Her lips it seems so soft and he could kiss it like forever.

"Hey, nakikinig ka ba? Kanina pa ako salita nang salita dito, e." Di napansin ni Nick na nasa harapan na pala niya ang babae. Now could clearly see the perfect curves of the woman's body. Napakanipis lang nang suot nitong satin nightdress wala man lang etong sout na roba.

"Huh." Nick replied distractedly. Itinuon nalang ni Nick ang pansin sa mukha nito.

"Ang sabi ko, ako si Haven it is spelled as H. A. V. E. N. Nagkamali kasi nang pagsulat si Papa sa birth certificate ko kaya yun na ginamit ko dapat heaven yun as in langit kasi sabi ni Mama bigay daw ako nang langit." Nakangiti pang paliwanag nito.

"I'm not interested in your life history. What are you doing here?" Masungit na pahayag ni Nick.

"Naku pasensya kana kung naistorbo kta. Mukhang hindi pa nasasabi nang papa mo."

"Nasasabi ang anu?"

"Ako nga pala si Haven."

"You already told me that." Walang ganang pahayag ni Nick.

"I mean ganito kasi yun." Ani hi Haven at sinimulang magpaliwanag.