Bu aslında edebiyat hocamızın yarısını verip devamını bizim yazmanızı istediği bir hikâye bu bölüm hocanın verdiği yer olacak eğer diğer bölümde benim devam ettirdigim yer (tabi sığarsa)
Güneşli bir havada trene binip, hatta güneşten korunmak için trenin gölge tarafına oturup, on iki dakikalık yolculuktan sonra indiğimde kıyametin kopmakta olduğunu gördüm...
Bir yağmur ki, iplik iplik değil sicim sicim boşalıyor. Rüzgar, insanı sürükleyecek gibi. İnsanlar ellerinde şemsiye, yağmurun ve rüzgarın yavaşlamasını sessiz bekliyorlar. Gözler karşı caddede. Sinyal lambaları yanık arabalar kimse olmadığı ve olmayacağı halde yaya geçidini tedbirli, yavaş geçiyorlar.
Bu yağmura rağmen caddede su birikmiyor, sel meydana gelmiyor. Kısa aralıklarla yerleştirilmiş ızgaralı delikler suları selleşmeden alıyor. Seller yeraltı kanallarında. Birkaç kere ıslandıktan sonra,en güzel havalarda bile yanımda şemsiye bulundurmayı alışkanlık haline getirmiştim. Yine semsiyem yanımdaydı. Yağmur yavaşlayınca açtım, yürüdüm..
Gönül bu kayıverdi on üç, on dört yıl öncesine... (Yoruldum amk ne kadar zormuş lan açık söylemek gerekirse fotoğrafını çekecem benim yazdığım yerleri ise yazarım..)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BİTTİİİ VEEE COOOK YORULDUUUUĞM SJSJKDJDJDLEJDNSKDKKDK SANKİ COK YAZDIM HE!?
