• I see my reflection in your eyes
Kulağımda hissettiğim nefesi ürpermeme neden olurken tavrını korumuş arka fonda çalan şarkıya eşlik etmeye devam etmişti. Yanaklarımın kızarıklığının gecenin karanlığında görünmeyeceğini bilsemde hızla atan kalbim...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
────♤────
Leya beti benzi atmış yüzünü örten saçlarını geriye atarak dükkandan içeri girdiğinde duvarın dibinde en az onun kadar kötü bir halde oturan arkadaşını görmüş çaresizce ona bakmıştı.
Yapabileceği bir şey yoktu çünkü acımasızca cümlelerin açtığı yaralar güzel sözlerle kapanmazdı , bunu iyi biliyordu.
Hiç değilse yanında olduğunu göstermek adına elif'in yanına geçip oturduğunda " beni sevmemiş " demişti arkadaşı hüzün dolu sesiyle " herkesi sığdırdığı kalbine beni hiçbir zaman almamış aslında "
Etkisi altında olduğu duygu saatlerdir ruhunu emmişti kızın ruhu bedeninden artık oraya ait olmak istemediğinden çekilmişti acı her yerde hüküm sürmüştü.
" Ona hep olduğum gibi davranmıştım ben leya ben de olmayan bir şeye değil de bana tutulsun diye ona veremeyeceğim bir şeyi benden istemesin diye nasıl oldu da ona kazandırmadığım ünün peşine düştü "
Kafasını kemirmişti düşünceler her senaryonun ihtimalini kurmuştu ama yaşanamayacak şeylerin düşüncesi kalsa ne faydaydı ki?
Leya elini elif'in elinin üstüne koyup onu anladığını gösterdiğinde yutkunmuş acıyla " olmayınca olmuyor " deyip dudağını dişlemişti , daha fazlasını söyleyebilecek güçte değildi.
Onun kafasında hâlâ yağız ile sarıldıkları an dönüyordu. Ona fazlasıyla kızgın bir o kadar da kırgınken neden eksilen her seferinde sevgisinden değil de kendisinden oluyordu
Elif kendi acısını bir kenara bırakarak artık toparlanma zamanının geldiğini düşündüğünde leya'ya dönüp " yağız ile sen sizin durumunuz nasıl " diye sormuştu. Gelen mektubu ona göstermeden önce kızın ağzını yokluyor konuyu kendi üzeriden çekmek istiyordu.
Kendi acısını sadece kendi dindirebilirdi ve bunun için de zamana ihtiyacı vardı yaşadığı yıkım bir sohbetle düzelecek türden değildi.
" Birbirimize birkaç adım mesafelerdeyiz aslında ama aramızda kilometrelerce gurur var " diye elif'in sorusunu küçük bir alıntı ile özetleyen leya iç çektiğinde olaya yağız'ın bakış açısından bakmaya da çalışmıştı.
Fakat o ne olursa olsun güvenirdi ve bu gerçek onu empatiden uzaklaştırıyordu. Kimse ona empati yapmamıştı oda yapmamalıydı
Elif cebinden zarfı çıkartıp çekingen bir tavırla " sana " diye mektubu arkadaşına uzattığında leya'nın gördüğü soyad yüzünün düşmesine yetmişti. Kılınçlardan kurtulmak istedikçe sürekli kendini onların ağlarına çekilmiş bir şekilde buluyordu.
Sinirle mektubu açıp içinde yazanları okuduğunda ise alayla " utanmadan akşam yemeği davetinde bulunuyorlar " diye mırıldanmıştı.
Doğal olarak gözdağı vermek istediklerini düşünüyor onları kendi evlerinde alt edemeyeceğini ön görebiliyordu. Herkes kendi mekanında güçlüydü bu yüzden kılınçlar bir kere bile doğrudan leya'nın ayağına gelmemiş özgür'ü de zamanında oraya getirmişlerdi.
