Ölümün Çağrısı

Bölüm 2

Genç kız güzel bir şekilde güne uyandı, yatağını topladı ve elini yüzünü yıkamaya gitti. O sırada ise annesinin ona kahvaltıda ne hazırladığını düşünüyordu, üzerini giyindi ve odadan çıktı gördüğü şey yüzündeki gülüşün sönmesine neden olmuştu.

Korkuyla annesinin ölü bedenine yaklaştı ve ağlamaya başladı ve ardından hemen polisi aradı çünkü daha fazla bunu görmeye dayanamayacaktı. Polisler kapıyı çaldı ve genç kız kapıya doğru yöneldi, kapıyı açtı ve polislere annesinin yerde yatan ölü bedenini gösterdi. Ardından daha şiddetli bir şekilde ağlamaya başladı ve dizlerinin üzerine çöktü, o sırada da polisler olay yeri inceleme ekibini çağırmışlardı.

*1. Kişi ağzından.( Temný)*

Hala yere çökmüş ağlıyordum çünkü annem benim tek varlığımdı, en yakınımdı, arkadaşımdı. O olmadan ben bir hiçtim, dışarı çıkıyorsam onun için çıkıyordum üzülmesin ve beni mutlu görsün diye. Annem bu zamana kadar benim sinirime, kaprisime, ergenliğime, çocukluğuma, bebekliğime daha sayamadığım birçok şeyime katlandı. Ona bu borcumu asla ödeyemem.

Çok geçmeden arama ekibi geldi ve bende koltuğa oturdum ardından yanıma bir polis geldi ve konuşmaya başladı "Merhaba, adınız nedir hanımefendi?" dedi elindeki kâğıda bakarak bende soluk bir sesle "Temný, Temný Kadai."dedim.

"Dünya beni sevmedi, ben de onu sevmedim. Kafamın içi dünyadan daha güzeldi. Ben de onu seçtim."