Huzur.
Yaşam kokan huzur.
Aydınlığa ait olan huzur.
Benim olan,içim olan,ruhum olan huzur.Sessizliğimde beni yakalayıp saran huzur
Çoğunluğun ulaşamadığı,İnsanların yakalayamadığı neydi bu kavram? Sıkıntının düşmanı yada bitiricisi miydi bu, beni sessizliğimde yakalayan? Hayatın vazgeçilmezleri değil belki ama.. En azından benim vazgeçilmezlerim.
Kendimi uzun zamandır yıkılmış hissediyordum.Bir ülkenin savaş sonrası hali gibiydim.Üzgün,kırgın,bitkin. Sanırım birazda yorgun. Bunalıyordum amacım yoktu yaşama dair.Çevrem,söylentiler,iğrenç yakıştırmalar,iğrenç insanların hepsi ama hepsi umrumda değildi. Tüm şehre kulaklarımı tıkamıştım. Ruhumun istediği bi kaç şey vardı artık..
Ferahlık.. Ferahlık istiyordum ve birazda huzur. Söylentiler artık beni üzmemesi gerekiyordu. Ruhumu bedenimi daha fazla incitmeye güçüm yoktu artık. Ve artık görmek istediğim beni göremiyordum. Aynaya her baktığımda bitik , soluk bir ben görüyordum sürekli. Uzun zamandır böyle belki uzun geliyor ama öyle sanırım. Ruhum artık zedelenmek istemiyordu temiz kalmak istiyordu. Bunun farkındaydım. Her zaman karamsar bir kişiydim. Yani beni itmişlerdi karamsarlığa.. Ve çıkamıyordum. Aslında seviyordum bi yandan benim özüm olmuştu. Herşeyim. Ama artık bedenimin değil Ruhumun yorulduğunu hissediyordum. İyiliğin beni bulmasına inanmıştım. Bulacaktıda. Ve artık tüm kötülüklere kulaklarım kapalıydı. Söylentileri duymuyordum.Ve bu bana iyi gelemeye başlamıştı.Bu yüzden huzur sarmıştı içimi az az birazda olsa.. sessizliğimde. zamanla dahada güçlenicek olan...
