Üzerine binlerce kilit vurup, tozlu rafların en ücra köşelerine kaldırdım aşkımı.
Belki ömrüm boyu kimse atamaz kalbimden. Kitaplardan bile çok seviyordum. Ama SEVİYOR-DUM. Geçmiş zaman.
Tüm yaz; 3 ay , 91 gün. Onu hiç düşünmeden , görmeden.
Unuttum, eminim.
"Deniz, hadi kızım baban seni bekliyor." annemin odaya gelmesi aklımda ki düşünce karmaşasını dağıttı.
Uzandığım yataktan doğruldum. Bu yıl üniversite.
Hayallerimin şehri İstanbul da tek başıma üniversite, rüya gibi.
Merdivenleri ikişerli, üçerli atlayarak aşağıya indim.
Merdivenin hemen karşısında ki bej rengi koltuğa oturan babamla kısa sürede olsa göz göze geldik.
Hey, sorun ne ?
Umarım üniversiteyle ilgili bir sorun yoktur.
Ortamın bu kadar gergin olması beni de germişti.
Babamın solundaki koltuğa usulca oturdum.
"Sorun ne ?" sorduğum soruyla birlikte uzaklara dalıp giden annemde bana döndü.
"Aslında sorun senin hayallerin." babamın kurduğu bu cümle dikkatimi çekmişti. Benim hayallerim ve sorun, pek bağdaştıramadım.
"Ne demeye çalışıyorsun baba ?" oturduğu koltuktan kalktı.
Benim yanıma oturdu. Kucağımda ki ellerimi ellerinin arasına aldı.
"İlk doğduğun günü dün gibi hatırlıyorum, ilk gülümsemen, ilk adımların, ilk konuşman. Herşey burada." dedi kalbini işaret ederek.
"Fakat şimdi sen gidiyorsun. Üstelik burada ki birçok üniversiteye gitme şansın varken. Ne bileyim kızım çok özleyeceğim. Sen küçükken her gün işten döndüğümde ilk işim yanına gelip seni öpmek olurdu." derin bir nefes aldı, ağlamamaya çalışıyordu.
Kurduğu cümleler benim de gözlerimi doldurmuştu.
"Ve ben her seferinde sen arkana döndüğünde sırtına atlardım." diye devam ettim sonlara doğru çatallaşan sesimle. Minik bir tebessüm belirdi dudaklarında.
Sımsıkı sarıldım. Babam...
Bazı kızlar hiç anlaşamaz babalarıyla ben ise tam tersine babam olmadan yaşayamam.
"Kararlı mısın, eğer gerçekten istiyorsan sonuna kadar arkandayım, ama emin değilsen gitme yapamazsın orada biliyorum." derin bir nefes aldım.
"Evet eminim baba. Seni, sizi bırakmak istemiyorum ama bu benim hayalim ve sizden sadece saygı duymanızı istiyorum."
Oturduğum koltuktan yavaşca kalktım ayakkabılarımın zeminde bıraktığı tok ses, ortamda ki sessizliği bozuyordu.
Yukarı çıktığımda ılık bir duş alıp valizlerimi kontrol ettim. Son bir kez. Eksik yok. Yarın yepyeni bir hayata başlıyorum. Tek başıma.
Yepyeni insanlarla.
