Sabah uyandığımda dün gece heyecandan uyuyamamanın verdiği göz altı morlukları yeterince sinirimi bozmuşken üstüne birde düzleştiricim bozuldu.
Birşeyler var üzerimde bugün.
Kabaran saçlarımı birkaç kez taradım. Rutin işlerimi tamamladıktan sonra hazırdım.
Saatler sonra Adnan Menderes Havalimanı'na doğru yola çıktık.
Adnan Menderes Havalimanı. İşte burdan kalkacaktı beni yeni hayatıma götüren o uçak.
Araba tam havalimanı'nın kapısında durdu. Babam, "Siz arabadan inin ben park edip geliyorum."
Biz annemle arabadan indikten sonra babamda inip bagajdan valizlerimi indirdi.
Ve tekrar arabaya binip uzaklaştı.
Hepsinin suratı asık bu ne böyle, Sonuçta sevinmeleri lazım kızları üniversiteyi kazançı, hayallerine kavuşuyor. Artık mutsuz olmayacak.
Büyük kapıdan içeriye girerken kapının üstünde ki büyük yazıya baktım 'İÇ HATLAR'
Babam da kısa sürede yanımıza geldi.
Sensörlü kapıdan içeriye girdiğimizde kocaman, ferah bir salona çıktık. Bir o kadar da kalabalık.
Gerekli kontrollerden geçtim ve nihayet gidiyorum.
Kalbim ciddi anlamda ağzımda atmaya başlamıştı.
Babam ve annemle vedalaştım
Tam 100 kere "inince beni ara" diyen anneme gülmeden edemedim.
Sonunda uçaktaydım, gidiyorum. Gerçekten yeni bir hayata başlıyorum ve ben... Mutluyum.
Kerem yok, ailem yok. Sadece ben ve hayallerim. Ha bu arada kerem hayatımı altüst eden o iğrenç şahıs.
Uçağa yeni binen insanlar telaş içinde yerlerini bulmaya çalışıyorlardı.
Önüme döndüm ve telefonumu uçak moduna aldım. Saate baktığımda uçağın kalkmasına 5 dakika kaldığını farkettim.
Beyaz kazağımın kollarını biraz geri çekip, uzun siyah saçlarımı sol omuzumda topladım.
Gözlerimi kapatıp arkama yaslandım.
Yoksa heyecandan bayılacağım.
Gerçekten!
Herkes yerini bulup oturdu. Uçağın içindeki o kargaşa yerini derin sessizliğe bırakmıştı.
Uzaktan adım sesleri geliyordu. Ardından bir parfüm kokusu.
Gözlerimi hızla açtım. Nerede olsa tanırım ben bu kokuyu, bu onun kokusu!
Yok artık Deniz. Saçmalama!
Sonuçta çoğu kişi bu parfümden kullanıyordur. Umarım.
Yanımda bir hareketlilik oldu ve parfüm kokusu yoğunlaştı.
Kalbim gözlerimi açmam için haykırsada beynime açma sinyalleri gönderiyordum.
Ve kalp kazanır.
Gözlerimi açıp usulca kafamı sağıma çevirdim. Onun olduğu tarafa. Bu o, Kerem!
Şakamı bu?
Siyah deri ceketi, siyah kazağı ile siyah bütünlüğünü bozan beyaz teni içimi kavurdu.
Karnımdaki sancılar yeniden baş göstermişti. Ama ben unutmuştum.
Unutmak mı?
Kokusu hala burnumda tütüyor neyden bahsediyorum.
3 ay, 91 gün sadece bir yalana inanmışım. Unuttum yalanına.
Kafasını benden tarafa çevirdi.
Kalbim onu sev derken beynim unut diyordu.
Ve yeniden kalp kazanır...
