Όσα θα μπορούσαμε να είμαστε

Γλυκιά μου αγαπη

☆☆☆♡☆☆☆

-γεια
-γεια
-είπαμε οτι θα βγούμε
-ναι σε 5 θα ειμαι ετοιμη
-με βρεγμενα μαλλιά δεν πας πουθενα
-καλα, ελα να με βοηθησεις

Γύρισα και κοιταξα προς το σαλόνι. Εκει ηταν ο πατέρας της και παρακολουθουσε τις ειδήσεις.
-γεια σας
-γεια σου

Ηταν ενα κυριακατικο απογευμα του Απρίλη.  Ο ήλιος πλεον αργει να δύσει, χαρίζοντας μας περισσότερο χρονο στην χαρα του.
Λατρευω καθε κομμάτι της. Τον αυθορμητισμό, την ειλικρινια, το παθος, τον δυναμισμό της. Και πανω απο ολα την αγαπη της.
Τα μαλλιά της ηταν το πρωτο πραγμα που παρατήρησα οταν καταλαβα οτι μου αρεσει. Συχνα της τονιζα τον θαυμασμό μου《Τι ωραια που καθονται τα μαλλια σου. Και εγω θα θελα να καθοντουσαν τοσο ωραια》
Μια ημερα που εκανε κρυο, είχαμε μείνει στην ταξη λιγα παιδια ,για να διαβασουμε ταχα. Καλο αστειο. Τρεχαμε μεσα στην ταξη και καναμε πλακα.
Οταν ειχαμε κουραστεί και χωριστει,σε μια στιγμη έλυσε την πολύ φορεμενη κοτσιδα της, άφηνοντας κατω τα ίσια μαλλια της. Ταυτόχρονα έβγαλε την φουτερ και την μασκα της. Ανοιχτα καστανα μαλλιά μεχρι το στήθος, το χαμογελο που έκρυβε καθημερινά η μασκα και ενα υπεροχο σωμα.  Ηταν ενα ονειρο και κανεις δεν μπορει να το μαθει.
Και σημερα ειναι μαζι μου. Δεν μπορω να το πιστέψω. Σαν να το δημιουργισε η φαντασια μου. Θα μπορουσε για πάντα να την χαζευω.
Εμπλεξα τα χερια μου μεσα στα μαλια της φυσοντας τα με το πιστολακι τονίζοντας της αλλη μια φορα《ποσο ομορφα ειναι τα μαλλιά σου》. Δεν ειπε τίποτα ,απλα χαμογελασε κοιτοντας με στα μάτια. Τοσο απλα. Τοσο ομορφα.

-πως ηρθες μεχρι εδω;
-με το ποδήλατο
-θα κρυώσεις οταν φυγεις
-θα είμαι καλα
-να σε γυρίσω εγω;
-και το ποδήλατο τι θα το κανω;
-θα ξανά έρθεις.
-δεν θέλω να σκέφτομαι ότι δυσκολευεσε για εμένα
-δεν θα το κανω

Ηταν ενα ομορφο ηλιολουστο δειλινο. Ο ηλιος ελαμπε και μας χαρίζε τις πιο ομορφες εικονες που θα μπορουσαμε να μοιραστούμε. Και ηταν μαζι μου. Εγω και αυτη, σε αυτη την μικρη πολη που μεγαλώσαμε και που σε λιγο θα αποχωριζομασταν.
Νύχτωσε πλεον για τα καλα. Ηταν ωρα να φυγω. Την οδηγησα στο σπιτι της.
-ειναι αργα
-θα προσέχω
-μπορεις να μείνεις;
-μακαρι να μπορουσα.
-μην πας, θα σε παω εγω
-οχι. Ευχαριστώ
Της χαμωγελσα και έπειτα της φιλισα το μέτωπο και εφυγα.

Την επομενη μερα είχαμε σχολειο. Δεν μιλούσαμε γιατι ηταν αμήχανο. Ετσι ειχαμε πει τουλάχιστον. Πιστεύω οτι πραγματατικα απλα φοβομουν μην μαθουν για την σχεση μας. Και στην προηγουμενη μου σχεση δεν μιλουσα στο σχολείο ετσι κι αλλιώς. Και ας ηταν "φυσιολογική".
Ειχα αργήσει να σηκωθω το πρωί και μπηκα τελευταία στην ταξη.
-μπορω να περασω;
-περνα
Καθομαι πιο μπροστα απο αυτη. Και χαμενο μεσα στην αναταραχή μου δεν την προσεξα. Τοτε ο διπλανος μου ειπε προς το μερος της.
-ωραια μαλλιά
Γυρισα και την κοιταξα. Τα μακρια ισια μαλλιά της δεν ηταν πλεον εκει. Τα ειχε αποχωριστεί και ανταλλάξει με ενα πολυ κοντο κουρεμα. Σοκαριστικα.
Ηταν ακομα ποιο υπέροχη τωρα. Αυτο το ατομο δεν μπορει να σταματήσει να με εκπλήσσει. Δεν ηθελα να φανει, αλλα ηθελα τοσο να την χαζευω, για ωρα. Επανήλθα στην πραγματικότητα. Μαθημα: Ιστορια.
Ένιωθα μεσα μου ενα κάψιμο. Καινούργιο. Πρεπει να της μιλήσω.
Στο διάλειμμα την πλησίασα. Ηταν παντα τριγυρισμενη απο κοσμο.
-γεια
-γεια
-τα μαλλιά σου ειναι υπέροχα
-ευχαριστώ
Ηθελα να της μιλήσω κανονικα. Τα σιχάθηκα ολα,τον φόβο, την αμηχανία, τον κομπο στο στομάχι κάθε φορά που την πλησιάζει κάποιος "ενδιαφερόμενος".

-μπορω να σου πω κατι για το θεμα της ομαδας;
Ήμασταν στην ιδια ομαδα μπάσκετ αλλα σε διαφορετικά γκρουπ. Το βρίσκαμε συχνα ως δικαιολογία για να μιλήσουμε ιδιετερος.
-φυσικα
-Τα μαλλιά σου. Ειναι πολυ κοντα.
-το ξερω. Τα βαρέθηκα
-μηπως φταίω εγω;
- γιατι να φτες;
-συνέχεια τα σχολίαζα
-καμια σχεση, εκτος και αν εχει σημασία για εσενα
-ελα ρε κουτο. Θα σε λάτρευα ακομα και αν αλλαζες πρόσωπο.
Κοκκινισαμε και οι δυο. Συχνά λεω γλυκαναλατες βλακειες αλλα τωρα ηταν διαφορετικά.
Την επιασα απο τα μαγουλα και ένωσα τα κουτελα μας. Κοιταξα γυρο μας.Δεν μας εβλεπε κανεις εδω. Της φιλισα πρωτα το μέτωπο και μετα κατευθυνθικα προς τα χείλη της. Με σταματησε.

-σε παρακαλω μεινε

-σε παρακαλώ γινει αληθηνη

Ενα ψεμα. Ενα ονειρο.
Ξυπνησα. Δεν υπήρξαν ποτε.
Πηγα σχολείο. Ηταν εκει, στην θεση της. Μονο που δεν ειμαστε κοντα. Εχει καλυτερα ατομα να δωσει τον χρονο της, την αγαπη της, τον αυθορμητισμό της. Και εγω εδω ,στην ψευδαίσθηση των οσων θα μπορουσαμε να ήμαστε.
Και ειμαι εδω γιατι ειμαι ενας δειλος.

Ειδα
Θαυμασα
Αλλα ποτε δεν άγγιξα.

☆☆☆♤☆☆☆