Het leven van Jill ~ On Hold ~

maandag 2 januari

De politie! " Komen ze hier voor ons ", vraag ik aan Lisa. " Weet ik veel, laten we gewoon rustig verder lopen ", antwoord Lisa. " Verder lopen?, denk ik bij mezelf, dadelijk komen ze voor ons ", denk ik. De politie komt steeds dichterbij. Ze stoppen nu bij ons. " Hallo, mogen we jullie wat vragen? ", antwoord de politieman. " Tuurlijk ", antwoord Lisa en ik tegelijkertijd. " Herkennen jullie deze twee meiden? ", vraagt de politieman. ( laat foto zien )
Ik slik. Dat zijn Lisa en ik samen een keer op het strand. Ik kijk naar Lisa. Zij kijkt ook naar mij. We denken allebij het zelfde, denk ik. " We kennen ze niet ", antwoord ik dan. " Ja dat klopt ", vult Lisa mij aan. " Jullie lijken er wel op ", antwoord die politieman weer. " Willen jullie even meekomen? ", antwoord hij poeslief. " Iel, denk ik. Nooit van me hele leven ga ik met hem mee ", denk ik. Dan blijft er nog maar één optie over. Ik zet het op rennen. Ik duw alle mensen aan de kant. Tot dat ik voel dat ik veilig ben. Ik loop verder en verder. Voor mij gevoel liep ik kilometers. Eindelijk zag ik een bankje en ging even zitten. Ik voelde in mijn zakken. Ik vond mijn mobiel mijn sleutel en nog een portemonnee van mij. Ik ging staam en ging rondjes om het bankje lopen. Toen ging ik weer staan. En weer zitten, en weer staan. " Hou op met dat gezit en sta gedoe ", zeggen twee oude dames.
" Ja zal ik doen ", zeg ik tegen twee oude dames. Ik ging weer op het bankje zitten en pakte mijn mobiel. Ik checkte al mijn berichten en gemiste oproepjes als ik dat had. Ik had vijftig berichten en twintig oproepjes gemist. Ik keek wat voor oproepjes en berichten ik heb gemist. Heel veel van mama, papa en Lisa. Maar ook 3 onbekende nummers.
Zal ik die onbekende nummers terugbellen? Ik was nu in een keer zo nieuwsgierig. Of zal ik mama, papa of Lisa bellen dat ik veilig ben. Wacht, ik heb een idee! Ik kijk rond of ik die ouwe dames nog zie. Ja! Ik zie ze. Snel pak ik mijn mobiel en ga naar ze toe. Als ik bij hun aangekomen ben vraag ik wat ik wou vragen. " Waar ben ik ", vraag ik. " Je bent hier op het park de lommerbergen in Limburg ", antwoord een van de ouwe dames waarvan ik de naam niet weet. " Oké, bedankt voor jullie hulp! ", antwoord ik terug. Hoe kom ik in godsnaam in een vakantie park terecht?
Ik ga een beetje rondlopen en zie buiten een vijver waar je niet mag zwemmen. En een speeltuin. Er is ook een groot ronde bolle huis. Het ziet er heel erg grappig uit. Daar binnen in zie ik spelende kinderen, ouders die lekker aan het eten zijn. En verder kan ik niet zien.
Zal ik naar binnen gaan? De kans dat iemand me herkent is groot. Toch waag ik het erop en ga naar binnen. Me hart klopt in mijn keel. Ik ben al binnen voordat ik het door heb. " Goedenavond ", zegt een jongen voor mij. Als ik naar hem kijk schrik ik erg. Dit is Max. Snel ren ik weg. Ver weg. Weg van Max. Als ik ver genoeg ben weet ik niet waar ik ben. Ik loop een stukje verder. Op de grond ligt een tas die ik niet zie. En voor dat ik het weet struikel ik en kom met een klap op de grond terecht. En toen werd allea zwart.

Sorry ik weet het het is een kort stukje. Ik heb een tijdje niet meer geschreven. Maar sinds vandaag ben ik weer actief!