I'm a Secret Spy.

Cookie monster

De volgende ochtend sta ik laat op, mijn ouders zijn al lang weg naar hun werk en nog slaap dronken probeer ik de trap af te gaan. Waar ik vreselijk in faal en met een smak op de grond beneden beland. Ik kreun zachtjes en neem mijn enkel vast tussen mijn handen, die ziet er niet mooi uit. Voorzichtig hijs ik mezelf recht en hink naar de keuken waar een brik appelsiensap en een kom met havermoutvlokken staat. Mijn moeder heeft weer iets gekregen en nu moeten mijn pa en ik gezonder gaan eten. Wat eigenlijk onmogelijk is want we eten al super gezond. Ik hijs mezelf op mijn stoel en eet in stilte alles op. Het irriteert me dat de radio niet aanstaat, maar om hem aan te zetten moet ik van mijn stoel geraken, naar de radio lopen, op de knop duwen en dan weer terug keren. En dat alles is duidelijk veel te veel moeite, dus eet ik zonder muziek. Met mijn gsm chat ik met Melissa en Tessa, die dit weekend duidelijk naar het optreden van Heath geweest zijn. Bijna de hele chat zitten ze te praten over hem en achter een tijdje kan ik het niet meer aan. Ik voel me zo dom, waarom had ik gedacht dat het me zou lukken? Ik ben maar een spionne die sinds haar derde ongeveer les krijgt, maar dan nog. Er zijn volwassenen die het beter kunnen. Ik zeg kort dat ik weg ga en leg mijn gsm ver weg van me zodat ik hem niet weer pak.

De rest van de voormiddag zit ik voor de tv met een triestige film, waardoor ik om de minuut tranen laat rollen en in tegen het scherm dingen zeg zoals; 'Nee, niet doen.' Of 'Waarom?' waarna ik weer huil. Wat dus duidelijk toont dat ik Niet tegen huil films kan. Als opeens de bel gaat schrik ik op en zet snel de film op pauze. Ik veeg mijn tranen we en check mijn gezicht onderweg in de spiegel. Dan merk ik op dat ik nog in mijn onesie zit van het cookiemonster. Ik probeer te zien wie het is, maar faal weer en doe dus de deur heel voorzichtig open. Mijn ogen worden groot en ik verberg me ondertussen achter de deur.

'Hanna?' zegt Cameron met een grijns. 'Waarom heb je een kap met ogen op aan in de kleur van het cookiemonster?' ik weet niet hoe, maar hij had het sneller gezien en geraden dan ik dacht.

'Dat doet er niet toe, wat er wel toe doet is waarom jij hier nu al bent.' Ik kijk hem vragend aan en hij trekt zijn wenkbrauwen op.

'Ik denk dat je beter eens op je klok kijkt want het is al twee uur. Ik zei dat ik je zou komen halen en hier sta ik.' Mijn ogen worden nog groter dan mogelijk en ook de grijns op Camerons gezicht vergroot.

'Je hebt je overslapen zeker? Droomde je over mij? Want dan kan ik het wel verstaan.' Zegt hij als een echte idioot.

'Kom binnen, hoper.' Zeg ik vlug, als ik andere mensen vreemd zie kijken naar ons. Ik trek hem aan zijn trui naar binnen en sluit dan de deur vlug. Hij gaat al direct naar de living en ik probeer de moeite nog te doen, maar ik faal opnieuw en kom met een smak tegen de grond terecht. Ik zie de voeten van Cameron terug keren en dan voor me stil staan.

'Hanna? Waarom knuffel je de grond?' ik hoor aan zijn stem dat hij duidelijk de moeite moet doen om niet in de lach te schieten.

'Ik knuffel de grond niet, idioot. Ik ben net gevallen. Ga je me nog helpen of moet ik hier blijven liggen?' hij lacht nog even en besluit dan eindelijk om me overeind te helpen.

'Geen commentaar.' Zeg ik vlug voor hij zijn mond kan openen en iets zeggen. 'Die onesie is zeer ongemakkelijk om mee te wandelen en met mijn enkel die zo'n pijn doet verbeterd het ook niet echt.' Hij lacht nog even in zichzelf en gaat dan weer verder naar de living.

'Ik zie dat je naar een film aan het kijken was.' Zegt hij grijnzend, het begint me ondertussen al heel erg te ergeren. Ongewillig kleuren mijn wangen bloedrood en probeer ik vlug om de film te stoppen, maar daar is het ondertussen al te laat voor.

'Echt waar Hanna? Ik dacht dat je wanhopig was, maar dit is echt heel erg...' nog voor hij het zegt boks ik zacht tegen zijn arm en leg hem het zwijgen op.

'Ik had niets te doen okay?' geërgerd zet ik me in de zetel. Cameron komt naast me zitten.

'Gaan we nog naar het park kunnen met je enkel?' hij klinkt serieus en ik denk even na, het doet wel pijn, maar...

'Het zal wel lukken, ik ga onze geplande namiddag niet verpesten hoor.' Zeg ik en sta dan wankelend op. 'Ik ga me vlug omkleden, wacht hier beneden en durf het niet om mee te gaan naar boven.' Zeg ik dreigend en vertrek dan uit de living.

Zuchtend kijk ik naar de trap die meer een berg lijkt dan een gewone trap. Meer als een dier dan als een mens ga ik de trap op en zelfs bij de vijfde trede loopt het al mis. Ik verlies mijn grip en wankel een paar seconde, waarna ik naar achteren kantel en val. Net als ik me klaarmaak om pijnlijk te vallen op de grond voel ik twee sterke armen.

'Ik denk dat je wel hulp nodig hebt om boven te geraken.' Duidelijk de stem van Cameron. 'Je hebt geluk dat je een vriend ben.' Hij grijnst en steunend op hem gaan we de trap verder op.

Eenmaal boven zucht ik en hinkel naar mijn kamer op de voet gevolgd door Cameron. 'Hier stopt het voor jou.' Zeg ik voor mijn deur. 'En wat als je weer valt en niet meer recht kan?' zegt hij, wetend dat hij me hierdoor dwarsboomt. 'Dan nog, kom je niet binnen.' Zeg ik tenslotte en ga mijn kamer binnen. Vlug grijp ik een setje kleren en verstop me in de badkamer. Als ik de kleren bekijk zie ik dat het een crop top is met een donut op, the love of my life, en een zwarte legging. Ik zucht, dat word het dan zeker voor vandaag? Ik kleed me ongemakkelijk om terwijl ik op mijn ene voet spring. Als ik me heb omgekleed bekijk ik mijn gezicht. Ik vraag me af waarom Cameron niets zei vaan mijn opgezwollen ogen en mijn dikke rode lippen. Duidelijk een teken dat ik heb zitten huilen.

Vlug grijp ik naar een licht fond de teint en smeer die over mijn hele gezicht en overal over mijn wallen. Daarna doe ik wat mascara aan en een licht roze lipstick.

'Okay, ik ben klaar ik kom eraan.' Zeg ik terwijl ik nog vlug met mijn kam door mijn haren ga. Ik pak nog een paar dingen zoals de lipstick, de mascara en oorbellen. De oorbellen doe ik aan terwijl ik met mijn elleboog de deur openduw en me bijna doodschrik. Ik had het moeten weten dat Cameron nooit zou luisteren.

'Ben je helemaal gek geworden,' zeg ik als ik het slotje op mijn laatste oorbel steek en naar hem toe hinkel. 'Blijf van mijn spullen af.' Ik ben echt wel bang dat hij dingen ontdekt die ik liever niet wil dat hij ontdekt. Gelukkig is het enige dat hij vast heeft een potje met een slotje op.

'Zitten hier al je geheimen in?' zegt hij met een grijns. Ik schud zenuwachtig mijn hoofd. Niet al mijn geheimen zitten erin, maar als hij het open zou krijgen zou hij wel een geheim ontdekken die ik liever voor mezelf hou.

'Gaan we nog?' zeg ik, hopend dat hij snel uit mijn kamer gaat. Hij knikt uiteindelijk en opgelucht ga ik leunend op zijn schouder de trap af.

Ik steek mijn lipstick en mascara in een klein handtasje samen met nog een paar andere spullen die ik nodig heb. Als laatste pak ik mijn gsm en steek die erbij.

'Ben je bijna klaar?' hoor ik hem verveeld achter me zeggen. 'Ik heb alles.' Met dat gaan we samen de deur uit.

Heey,

Ik hoop dat jullie het een leuke update vinden er gebeurt niet veel, maar dat komt in het volgende deel.

Ik weet niet of het bij jullie hetzelfde was, maar ik heb net twee weken vakantie gehad en morgen is die vakantie jammer genoeg voorbij :(
Comment, vote en follow me
Lynn-Pie x