I'm a Secret Spy.

Spionnen(school)

Ik word wakker door het bewegen van iemand. Ik mompel iets, niet verwachtend er antwoord op te krijgen. “Hanna, ben je wakker?” ik heb meteen mijn ogen wijd open en staar Cameron aan. Wat doe ik hier en waarom lig ik zo dicht tegen hem aan?! Ik zit direct recht, maar mijn hoofd wil niet mee. Even verschijnen zwarte vlekjes voor mijn gezicht, had ik dus niet moeten doen. “Hanna, over tien minuten moeten we op school zijn,” Wat?! “Kijk niet zo, het was niet ik die hier zo lang lag te slapen.”

“Had me dan wakker gemaakt hé!” hij kijkt geschrokken door mijn reactie. “Ik wou je niet onnodig wakker maken.” Zegt hij zacht, ik had niet zo brut mogen antwoorden. “Het spijt me, ik ben niet echt een ochtendprinsesje.” Hij lacht en staat recht. “Ik ben eigenlijk klaar, moet jij nog iets doen?” ik knik direct, tuurlijk moet ik nog iets doen.  “Ga je nog even mee naar mijn huis? En we gaan er niet op tijd geraken met de fiets!” zeg ik zuchtend, hij knikt en we gaan richting de deur. Hij pakt zijn boekentas onderweg van onder de kapstokken en we snelwandelen naar mijn huis. “Wacht hier even, ik ben zo terug.” Zeg ik als we in de living zijn, hij knikt en gaat in een zetel zitten. Ik ren zo wat de trap op en ga mijn kamer al hijgend binnen, zoveel trappen op rennen is lastig! Snel ga ik mijn badkamer in en borstel mijn haren, werk mijn mascara bij en doe wat lipgloss op. Ook doe ik nog vlug een trui boven mijn fijn T-shirtje. Als ik klaar ben begin ik weer te rennen naar beneden. Voor de deur om naar de living te gaan, adem ik diep, zodat ik niet als een hijgend paard binnen kom.

Ik heb de deur nog maar geopend of drie pratende stemmen dringen mijn oren binnen. Wat?! Ik doe de deur helemaal open en zie ook mijn ouders in de zetels zitten, pratend met Cameron. “Ah, Hanna daar ben je. Moeten jullie niet naar school?” mijn moeder valt direct met de deur in huis.

“Uh.. ja, maar…” hoe ga ik dit zeggen? Maar voor ik nog maar één woord kan zeggen grijpt Cameron in. “Mevrouw, het werd gisteren een beetje laat en daarom bleef ze bij ons. We hebben ons echter overslapen en zitten nu in tijdsnood.” Ik schrik van de bijna formele toon waarop hij spreekt, waar heeft hij dat geleerd? Mijn moeder zucht even diep en richt zich dan tot mij. “Hanna, Robert kan jullie wel eens voeren.” Ik kijk haar met grote ogen aan, Robert is een chauffeur die, hoe zeg je dat, robuust rijdt. “Maar mam, kan…” ik krijg geen tijd om mijn zin af te maken.

“Je gaat nu naar school en Robert voert jullie, hij rijdt veilig genoeg.” Ik zucht, ja veilig is hij. Maar hij rijdt snel en zijn bochten zijn zeer scherp.  Ik meen het, eenmaal je eens met hem mee bent geweest, wil je nooit meer mee. Maar mijn moeder lijkt dat niet al te erg te vinden. “Cameron kom je?” hij knikt en groet mijn ouders.

Robert is altijd bereikbaar en als we de deur uitgaan staat hij al met de zware zwarte bedrijfswagen klaar. Iedereen van het personeel bij het spionnebureau, heeft zo een.  “Cameron, ik zeg het je nu al. Robert rijdt niet zoals de normale mensen, doe zeker je gordel om.” Hij knikt en als we in de auto zitten start Robert direct. “En Hanna, hoe is het nog veel o…” ik kan hem nog net een gevaarlijke blik toe werpen voor hij het hele woord uitspreekt. Hij begrijpt het direct en in de plaats van opdrachten zegt hij “o…onverwachte lesbeurten op school?” ik lach als ik de perfecte verbetering hoor. Ik schud van ‘nee’, op school zijn lesbeurten meestal opgegeven. We zijn in nog geen vijf minuten bij school, wat me een beetje verontrustend, maar Cameron lijkt zich er niets van aan te trekken. Als we uitgestapt zijn zwaait Robert nog eens en zoeft de straat door. “Amai, Hanna dat was een speciale rit.” Yep, die reactie had ik verwacht. “Maar wel cool.” Ik kijk hem verbaasd aan, ok? In de verte horen we de eerste bel gaan en direct staan we stil. Dat was de eerste binnen tien vijf minuten gaat de eerste bel. “Shit!” zeggen we samen en beginnen te lopen, het gebouw op de eerste trappen op. Na nog een korte stop bij mijn kastje rennen we de twee trappen op. Overal is het bijna leeg, af en toe zie je een leerling de klas binnen gaan. We zijn eindelijk bij onze klas en ik denk er niet aan om te kloppen en doe de deur open, en dan gaat de tweede bel.