My Sweet Mistake (On-going)

CHAPTER 8

An update before April ends. Happy reading cuties!

~~~~

Lucas

“Good morning, Doc Schneider.” aniya ng nagbabantay kay Vinh. Tila kakagising lang nito, halata sa kung paano nito kusutin ang kaniyang mata.

Samantalang si Vinh naman ay tila hindi pa nakakabawi mula sa gulat. Ano multo ba ako o kaaway niya na gusto siyang patayin?

Lumapit na ako sa kaniya at doon palang siya nakabawi mula sa gulat.

“Good morning, Mr. McKenly. How are you feeling?” tanong ko habang chini-check ko iyong chart na hawak ko. May mga nakalista ritong progress simula noong ilabas siya sa operating room at ilipat sa kuwartong ito hanggang kaninang madaling araw. I did make sure that his condition is being monitored well, VIP pa naman ito at may parte sa akin na nag-aalala. I saw many scars from a healed wound, ’yong iba mula sa tama ng bala at iba tila daplis lang ng isang kutsilyo.

“I’m okay, Doc. Sumasakit lang iyong likod ko kapag gumagalaw” sagot niya ng makabawi na sa gulat. Parang hindi pa rin siya makapaniwala na ako ang Doctor niya at nag opera sa kaniya.

“Huwag ka munang gumalaw. Baka bumukas ang tahi sa likod mo, mediyo malalim pa naman at buti na lang walang natamaang importanteng parte sa iyong katawan.” sabi ko sa kaniya habang tinitingnan iyong dextrose niya at iba pang makinarya na nag mo-monitor sa kaniyang kalagayan. I still acted like I don’t know him, after all nasa ospital kami. I need to be a professional. May isa kaming professor noong nasa college pa ako, sabi niya huwag naming ipapakita sa tao na magkakilala kami o ’di kaya close kami maliban na lang kung ako at ang pasyente lang ang magka-usap baka raw may makakita sa aming iba, isiping unprofessional kami at binibigyan ng special treatment ang iba. Also, he said that we should treat everyone equally and fairly. Pero minsan hindi maiiwasan ang pagiging unfair lalo na’t ang problema ng karamihan ay pera. Na iyong may kaya lamang ang may roon, habang ang iba ay umaasa sa tulong ng gobyerno upang mapagamot ang kanilang sakit.

After I check is condition, a deafening silence is heard. I fake a cough.

“Uhm, to formally introduce myself. I’m Doctor Lucas Xzavier Schneider, the one who operate you and also, your attending physician.” nilabas ko ang aking kamay na nasa loob ng coat ko at inilahad ito sa kaniya.

“Pleased to meet you, Doc Schneider.” at may sinupil ito na ngiti habang tinatanggap ang pakikipagkamay ko.

“Doc, may I ask?” aniya niya habang nakahawak pa rin ang kaniyang kamay sa aking kamay.

“Yes? What is it?” sagot ko habang dahan dahang tinatanggal ang kamay niya na nakahawak sa kamay ko. I felt something, like electricity when his skin came contact to mine. What a weird feeling, i thought.

“Can i eat or at least drink some water? I woke up like around 5am then this guy here” sabay lahad ng kaniyang kamay sa lalaking nakaupo sa may couch “said that i can’t drink nor eat until your permission is given. So? Can I eat now or drink water? My throat is so dry that my own saliva can’t satisfy” mahabang salaysay niya. I chuckle a bit, cute.

“Yes, you can. But the hospital will give you food so just endure it a little. I think breakfast will be serve later on since you’re in the VIP section, don’t worry with the food. Hindi iyong gaya ng mga pagkain na sini-serve sa mga ward.”  I know how much rich people is picky with their foods, but not all of them, ’yong iba lang. But wait? Did I just called him earlier cute? What have gotten with you Lucas? At the Bar you find him handsome and now cute? Nakakatakot ka na. I just shrugged that thought off, baka guni guni ko lang.