ဒီေန႕ Apri13 ရက္ေန႕...သၾကၤန္အႀကိဳေန႕...
...တီတီ တီတီ...တီတီ တီတီ...တီတီ...
နာရီႏွိုးစက္က...ညဥ့္ဦးယံသန္းေခါင္ေက်ာ္မိုးလင္းနီးပါးတိတ္ဆိတ္မႈကို ၿဖိဳခြင္းလိုက္ေသာေၾကာင့္...ႏြေခန့္ေခ်ာ မနိုးခ်င္ပဲ နိုးလာရသည္။အိပ္ယာကအရင္မထခင္...ေဘးနားကနာရီႏွိုးစက္ကိုအရင္ပိတ္ရသည္။မဟုတ္ရင္ ႏွိုးစက္သံေၾကာင့္တစ္အိမ္လုံးနိုးလာေတာ့မွာ။
၃နာရီရွိေနၿပီျဖစ္တဲ့...နာရီႏွိုးစက္ေလးကိုပိတ္ၿပီး ထကာ...ပုဆိုးအနီကြက္ၾကားစိပ္ေလးထဲ...ရွပ္အကၤ်ီအျဖဴေရာင္ေလးထည့္ၿပီး...ပုဆိုးျပင္စီးကာ ျခင္ေထာင္ျဖဳတ္သိမ္းၿပီး...ေစာင္ေတြေခါက္ကာ ေခါင္းအုံးေပၚထပ္လိုက္တယ္။
သင္ျပဴးဖ်ာကေလးကိုပါ လိပ္သိမ္းကာ...အိမ္ပ်ဥ္ေထာင္ေဘးေလးမွာေထာင္လွ်က္သိမ္းၿပီး...ေခါင္းအုံးေတြေစာင္ေတြထပ္ထားတဲ့ေဘးနားကေန...လက္ႏွိပ္ေကာ္ဓာတ္မီးအရွည္ေလးကို...ယူၿပီးမီးထြန္းကာ အိမ္ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းလာခဲ့သည္။
ဓာတ္မီးကိုလက္နဲ႕အုပ္ထိုးလွ်က္ ေျခသံဖြဖြနင္းၿပီး...တံကားမႀကီးဆီ တျဖည္းျဖည္းကပ္လာခဲ့သည္။တံခါးဂ်ပ္ကိုဖြင့္ကာ...ဓာတ္မီးပိတ္ၿပီး တံခါးကိုအနည္းငယ္ဟလွ်က္...ဝိုင္းထဲကဝါးကပ္ၿခံစည္းရိုးတံခါးေလးကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။
"ေတာ္ပါေသးတယ္။ဒီႏွစ္ေတာ့ ငါေနာက္မက်ေသးဘူး"
တံခါးေလးကို လူတစ္ကိုယ္ထြက္စာေလာက္ဖြင့္ၿပီး...အျပင္ထြက္ကာ...အျပင္ကေနမွတံခါးကိုျပန္ပိတ္လွ်က္ ဝိုင္းထဲဆင္းလာခဲ့တယ္။
သၾကၤန္အႀကိဳေန႕ ညဥ့္ဦးယံမွာ ေကာင္းကင္ႀကီးကတိမ္ကင္းစင္ၿပီး...လမင္းႀကီးကထိန္ထိန္သာကာ ခုႏွစ္စင္ၾကယ္ဂြၽမ္းထိုးလွ်က္ ဓူဝံၾကယ္ကိုလဲ...ထင္ထင္ရွားရွားလွမ္းျမင္ေနရတယ္။
လသာေနလို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကို...ေကာင္းေကာင္းျမင္ရေသာေၾကာင့္...ႏြေခန့္ေခ်ာ ဓာတ္မီးမထိုးပဲေလွ်ာက္လာၿပီး...ဝိုင္းထဲကမန္းက်ည္းပင္ခပ္အုပ္အုပ္ေအာက္က ကြပ္ပ်စ္မွာထိုင္ၿပီး မန္းက်ည္းပင္ကိုအကာအကြယ္ယူကာ ပုန္းရင္း...ၿခံစည္းရိုးဝါးကပ္တံခါးေလးကို လွမ္းၾကည့္ေနလိုက္တယ္။