အခန္း ၇
"ဒီေန႔က သၾကၤန္ပဲ ေယး "
အိပ္ရာထဲကေန အလူးအလဲထကာ ခပ္တုိးတုိးေအာ္မိသည္။ ခုမွသတိတရျဖင့္ ေဘးကလူကုိ ၾကည့္မိေတာ့မွ ေဒါက္တာ။ ေနးရဲ႕ေဒါက္တာ။ ေမ့ေလ်ာ့စြာ ေဒါက္တာ မ႐ွိဘူးထင္၍ေအာ္ေနမိျခင္းသာ။ မေန႔ထဲက ေနးနဲ႔အတူတူအိမ္မွာလုိက္ေနခဲ့တာကုိ သတိရမိသည္။ ေဒါက္တာက သူ႔မိဘေတြဆီကေန ခြင့္ေတာင္းၿပီး ေနးနဲ့အတူတူလုိက္ေနေပးျခင္းသာ။
"အရမ္းမေအာ္ပါနဲ႔ တုိ႔အိပ္ခ်င္ေသးတယ္ ေန႔ခင္းက်ရင္လည္း ဂ်ဴတီ႐ွိေသးတယ္"
ေက်ာေပးအိပ္ေနရင္း စကားတစ္တြက္တြက္နဲ႔ ေျပာေနသည့္ ေဒါက္တာ႔ကုိ ခါးကေနဖက္ကာ လူပ္ႏုိးမိသည္။
"ထေတာ့ ထေတာ့ ထေတာ့"
''...''
ေနးႏူိးေနေသာ္လည္း ဆက္၍အိပ္ေနဆဲေဒါက္တာ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႐ုိက္ပစ္ခ်င္စရာေကာင္းလဲ။
"ေနးရဲ႕ ေဆးေက်ာင္းသူဆရာဝန္မေလးေရ ေနးရဲ႕ခ်စ္သူေလးေရ ေနးရဲ႕မိန္းမေလးေရ"
"အမေလး ဘယ္လုိေခၚေနတာလဲ မိန္း မိန္းမ"
ေနးေအာင္ျမင္သည္ေျပာရမယ္။ ေဒါက္တာက ႐ုတ္ျခည္းထထုိင္ေနၿပီေလ။
"ေနးရဲ႕ မိန္းမေလ မဟုတ္ဘူးလား။"
"႐ွင့္ ဘယ္သူကယူမယ္ေျပာဖူးလုိ႔တုန္း႐ွင္ရဲ႕"
ကုိယ္ေပၚမွာတင္ေနတဲ့ ေစာင္ႀကီးကုိ အတင္းဆြဲဖယ္ကာ ေျပာလာတဲ့ေဒါက္တာ။ ခ်စ္စရာ။
"မယူလည္းရတယ္ေလ ယူမယ့္သူက႐ွိၿပီးသားပဲကုိ"
''ဘာ"
အားကုန္ေအာ္လာတဲ့ ေဒါက္တာ့အသံေၾကာင့္ ကုိယ့္နားကုိယ္ျပန္ပိတ္တဲ့အထိပင္။
"တီးေတာင္ ~"
သူနဲ႔ေနးနဲ႔ ရန္ျဖစ္ေနတုန္းမွာပင္ အိမ္ေ႐ွ႕မွလူေခၚဘဲက ထျမည္လာသည္မုိ႔ ေဒါက္တာက ေနးကုိမ်က္ေစာင္းခဲကာ အခန္းထဲကထြက္ဖုိ႔ျပင္သည္။
"ေနးသြားဖြင့္မယ္"
ေဒါက္တာလက္ကုိဆြဲကာ တားရင္းကေန ေနးအျပင္ကုိထြက္လာခဲ့သည္။ ဒါေတာင္ေဒါက္တာ ပုိးမမွီသာတုိ႔က အေနာက္ကလုိက္လာတုန္းပင္။
YOU ARE READING
MY HEART DEAR
Fanfictionေႏြ.မင္းဟာကုိယ့္ရဲ႕ေႏြ အရာရာကုိစြန္႔ၿပီးျပန္လာေစခဲ့တာလည္းဒီေႏြပဲ။ ေႏြဦးမွာသစ္ရြက္ေတြ ေၾကြက်တယ္။ ေၾကြက်တဲ့သစ္ရြက္ေတြနဲ႔အတူတူ တုိ႔အခ်စ္ေတြလည္းေႂကြက်တယ္။ 🍂🍃 အမရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြကၾကယ္တာရာခြင္ႀကီးလုိဘဲ။ အမျပံဴးလုိက္တုိင္း ေနးတြက္ေတာ့ေကာင္းကင္က ႐ွိသမ်ွၾက...
