Her yaz ailecek köyümüze gideriz arkadaşlar. Amcalar , Halalar , Kuzenler çoluk çocuk her yaz toplanırız köyümüzde. O yaz da (2008) yine okullar kapandıktan 3 hafta kadar sonra köye doğru yola çıktık. İçim kıpır kıpırdı , liseden yeni mezun olmuştum , köyümü özlemiştim. Akşam karanlığına doğru köye vardık. Köyün girişinde mezarlık her zaman ki gibi sessiz ve hafif sisliydi , normal mezarlıklardan daha korkunçtu bizimkisi. Mezarların mezar taşı yoktu , tamamen tahtadan derme çatma işlerdi ve mezarlığın tam ortasında devasa bir çınar ağacı vardı. Etrafı çitlerle çevriliydi , ürkünç bir yer olduğu için köyün çocukları ve yaşlıları tarafından türlü türlü hikayeler anlatılırdı orası hakkında. Küçük çocukların değil de, eskilerin dilinden dinleyince korkunç gelirdi cidden ama ben hiç bir zaman bu hikayelerin doğruluğuna inanmamıştım. 3 harfli diye bir şey olduğuna da inanmıyordum. Ta ki o yaza kadar. Hayatımın kabusa döndüğü o yaza...Köye girdik arabadan iner inmez içeri koştum. Dedem ve nenem her zamankinden yaşlı görünüyorlardı. Hayattan bezmişlikleri gözlerinden okunuyordu ama bizi görünce haliyle sevindiler. Selamlaşma kucaklaşma faslı bitince bize derhal yatak açtılar. Hemen apar topar yattık. Herkes çok yorgundu. Beni arkadaki odaya yatırdılar, yatağa uzanır uzanmaz pencereden dışarıyı seyretmeye başladım. Pencerenin camındaki çatlaklar bahçe görüntüsünü bloke ediyordu. Tam uykuya dalacakken bir tıkırtı duydum. Sesin nereden geldiğini anlamaya çalışırken bir tıkırtı daha geldi, ses yukarıdaki tahta çatıdan geliyordu. Ne olduğunu anlamaya çalışsam da hiçbirşeye benzetemedim. Hayır üst kat diye bir şey de yok köy evinde bildiğin tek katlı kerpiç. Huzurum kaçtı, bahçeye çıkıp bi sigara yakayım dedim ve bahçeye çıktım.
