AŞKIN ELLERİNDEN ÖLÜM

"İNSAN KADERİN KUKLASIDIR"

"Bilemeyiz bu hayatta başımıza ne geleceğini. İnsan her şeye yön veremiyor bazen. Hayat bize diyor yaşa gitsin ama olmuyor sürüklenip gidiyorsun bir şekilde. Ne kadar çabalasan da bir gün yok olup gideceksin bu hayatta." diye aklından  geçirdi Güliz. Şuan böyle düşünmesi gayet normaldi. Kendini ölümün kollarına bırakmadan önceki son düşünceleriydi belki de bunlar. Tüm hayatı gözlerinin önünden film şeridi gibi geçip gidiyordu. Tüm hayatı derken daha 28 yaşında gençliğinin baharındaydı. Hayat ona sillesini en ağır şekilde vurmuştu. Bu genç yaşında ne acılar ne ihanetler yaşamıştı ama en ağırı da ölümünün aşkının ellerinden olmasıydı. İlk bakış ilk tebessüm ilk dokunuş aklındaydı. Daha 8 yaşındaydı tanıştıklarında yani çocukluk aşkıydı Güliz ve Çağan'ın aşkı. Kader ağlarını çoktan örmüştü bile sonun başlangıcı çok erken başlamıştı en azından Güliz için.

Kader Güliz'e en başından adil davranmamıştı zaten . Daha bebekken pembe bir battaniyeye sarılı şekilde yetimhanenin kapısına bırakılmıştı bir not birde kolye vardı bu hayatta ona ait olan tek şey. Notta "Yapamadım, sana sahip çıkamadım. Beni affet gül kızım Güliz'im." yazıyordu ve ucunda kanatlı melek olan bir kolye kağıdın arasına konulmuştu. O günden sonra ne arayan oldu ne soran oldu Güliz artık kimsesizdi bu hayatta. 

Güliz sapsarı saçları kahverengi gözleriyle ortada ışık saçardı bir güneş gibi parlardı. Her çocuk özeldi fakat Güliz de başka bir şey vardı daha bebekken fark ediliyordu bu. Bebekken o kadar uysaldı ki  bu zamana kadar kimseye of dedirttirmemişti. Daha 6 yaşındayken yetimhanenin bahçesinde arkadaşlarıyla oynuyordu. Ağacın altında sessiz sessiz ağlayan kız dikkatini çekmişti. Hemen yanına gidip ona neden ağladığını sordu fakat bir cevap alamadı. Yanına oturdu ve elini tuttu. O minicik kalbi o kadar kocamandı ki dünyalar sığardı içine anladı onunda kendisi gibi derdinin boyundan büyük olduğunu. Adını sordu cevap alamadı sessiz ağlamalar devam ediyordu biraz alışmış olacak ki Güliz'e adım Efsun diyebildi sadece. Güliz o gün tuttuğu eli bir daha asla bırakmayacaktı. Hayat bu iki kimsesiz çocuğa neler yapacaktı hangi sınavlara sürükleyecekti kim bilir.