ฤ รอยสนธยา (Twilight in my Heart)

บทที่ 1

'อัยย์...'

พระสุรเสียงอันคุ้นเคยของกษัติย์ ตรัสดังก้องขึ้นภายในหัวของอสุรอัศวิน ที่กำลังร่ำน้ำทองแดงรสชาตแทบจะแผดผลาญบาดคอได้โดยมิต้องหันหาให้เห็นองค์ ทำให้ยักษ์หนุ่มเจ้าของนามถึงกับกัดฟันกรอด ๆ จากนั้นจึงนึกขึ้นมาได้ว่าเขาไม่ควรจะทำกริยาเช่นนี้เลย ให้ตาย!! เพราะมันทำให้รอยแผลเป็นที่ใบหน้าเกิดอาการปวดตุ๊บ ๆ ประท้วง และราวกับจะส่งสัญญาณเย้ยหยันเขาขึ้นมาในทันที

"อ้ายรอยแผลริยำ" เขาคำรามพรึมพรำกับตัวเอง ก่อนจะตอบรับพระบัญชา

"พะยะค่ะ ฝ่าบาท?"

"ป่านฉะนี้...เจ้ามัวเอาแต่นั่งกร่ำน้ำทองแดงอยู่นี่เพื่อการใด? ใยจึงมิคิดที่จะขยับตูดเน่า ๆ ของเจ้าเสียที ฮึ!! อัยย์?" พระสุระสุดท้ายเอ่ยลากยาวราวกับจะเย้ยเยาะ

"ขยับไปเพื่อการใดเล่า พะยะค่ะ?" ฤทธิ์น้ำทองแดงที่เขาสาดใส่คอลงไปคงมากโขอยู่ล่ะ จึงทำให้สมองเขาคิดอะไรค่อนข้างช้ากว่าปกติไปไม่น้อย

"เฮอะ!! ....เจ้ากำลังเอ่ยตลกลามกกระไร ให้ข้าฟัง?"
"หรือเจ้าลืมไปแล้ว...ว่าวันนี้ เป็นวันที่ประตูแห่งภพเปิดอยู่?"

"แล้วนั่นมันไม่ใช่ประตูที่เปิดอยู่ทุกวันหรอกหรือพะยะค่ะ"

โป๊ก!!
"โอ๊ย!! โธ่....พระองค์ เกล้ากระหม่อมเจ็บนะพะยะค่ะ"

เสียงประท้วงร้องลั่นทันทีหลังจากสิ้นเสียง 'โป๊ก' เพราะยักษ์หนุ่มรู้สึกราวกับมีก้อนของแข็งอะไรสักกะอย่าง ที่ถูกปามาจากที่ใกล้ ๆ แล้วมาโดนศรีษะเขาได้อย่างจังเบ้อเร่อ และคงไม่ต้องนั่งเดาให้ยุ่งยากไป เพราะจะเป็นใครไปไม่ได้หรอก นอกจากเจ้าจอมราชันนั่นแหล่ะ ที่คงอดพระทัยไว้ไม่ไหว จึงทรงประทาน 'มะเหงก' มาเป็นรางวัลให้กับเจ้ายักษ์จอมเกรียน

"ข้าอุตส่าห์สงเคราะห์เคาะกระโหลกหนา ๆ แต่เจ้าเล่ห์ของเจ้า เผื่อจะจำได้บ้างว่า...คืนนี้ ...เป็นคืน 'จันทรุปราคา เจ้าจำไม่ได้ หรือจะแกล้งทำเป็นไม่สนใจกันแน่....ฮึ?"