KIZIL EJDERHA

12

avcının bakış açısı

Arabaya yerleştik ve tesettürlülerin verdiği talimata göre bir yere sürmeye başladım.

Arada bir, neyin peşinde olduğunu görmek için ona baktım ama tek yaptığı başını aşağıda tutmak ve ağzını her zaman kapalı tutmaktı.

Çok geçmeden, bana söylediği yol tarifi bizi sokağın sonunda, kasabadan oldukça uzakta eski, küçük bir ahşap eve götürdü.

Hemen çevreyi taramak için arabayı durdurdum ve yönlere doğru giderken hata yapan ben miyim yoksa o gerçekten bu evde mi yaşıyor diye düşündüm.

Ne tarif edeceğimi bile bilmiyorum.

"Ah, bu o." Küçük işaret parmağını önümüzde bulunan şeyi işaret ederken birden konuştu.

"Benimle dalga geçiyor olmalısın, değil mi?" Kıkırdayarak ona sorgulayıcı bir bakış attım ve kaşları çatıldı.

"Hayır, değilim. Orası yaşadığım yer." diye bağırdı ve iri mavi gözleriyle yoğun bir şekilde bana baktı, açıkçası bana meydan okuyordu.

Lanet etmek!? Bu kız bir şey. kendi kendime düşündüm korkusuz tepkilerini görünce.

"Kiminle yaşıyorsun zaten?" Diye sordum.

"Annem ve Jameela, tabii ki."

"O zaman baban nerede?" Tekrar sordum ve bana bakmak için döndü.

"Bu seni ilgilendirmez." havladı. Ben cevap veremeden, arabadan çıkmadan önce yolcu koltuğunun kapısını çabucak açtı ve nihayet kapıyı değerli varlığıma çarptı.

"Ne sikim..." diye lanet ettim, arabanın etrafından dolanıp hemen eve doğru ilerlerken onu izledim.

KAHRETSİN!? Hem neden bu kadar sinirliydi ki? Ona yanlış bir şey yaptığımı hatırlamıyordum ya da belki yapmışımdır. Ona babası hakkında lanet bir soru soruyordum.

"Ah peki, ne umurumda? O benim için bir hiç." söyledim

tüm dürüstlüğümle kendim ve yola çıktım.

Sahara'nın Bakış Açısı

Bana bu soruları sorduğuna inanamıyorum. Her şeyden önce, boktan küçük evimi görünce şaşırmış görünüyordu ve sonra bana babamın nerede olduğunu sordu? Biraz fazla tepki verdiğimi biliyorum ama bu benim suçum değil. Tanıdığım biri hakkında tamamen yabancı birine konuşmaya alışık değilim. Şey, kelimenin tam anlamıyla beni birkaç sarhoş genç tarafından canlı canlı yenmekten kurtaran bir yabancı.

Kapıyı yavaşça itip açtım ve annemi bulmak için etrafa bakınarak evim dediğim küçük boşlukta ilerlemeye başladım. Ne yazık ki, hiçbir yerde bulunamadı.

"Anne?" Aradım."Anne? Evde misin?" Bir kez daha aradım ama bu sefer daha yüksek sesle ama yine de hiçbir şey yoktu.

Ondan sonra doğruca oturma odasına gittim ve sonunda onu bir eli başının yanına koymuş yemek masasında otururken gördüm.

Yaklaştım ve varlığımı görünce gülümsedi, "İyi misin anne?"

"İyiyim canım." başını salladı.

"Emin misin?" Tekrar sordum, içimdeki endişeleri bir kenara bırakıp biraz mücadele ettim.

"Bu sadece bir baş ağrısı. Zaten her zaman olur."

"Ah, merak etme. Senin için bir şeyler bulacağım." Dedim ve mutfağa, buzdolabına kayboldum. Kapıyı açtım ve gözlerim üst rafta biraz parasetamol bulana kadar etrafa bakmaya başladım.

"Bu yapacak." Dedim ve elimde bir bardak su ile ona döndüm.

"Anne?" Seslendim ve başını kaldırıp bana baktı.

"Bunu al, belki yardımı olur." Ona hapları verdim ve

bardağı masaya bıraktı.

Sandalyeyi çekip yanına çöktüm, "Bunun her zaman olduğunu söyledin, neden bana söylemedin?"

"Ah canım, benim için endişelenmeni istemem."

"Hayır anne. Senin için endişelenmek benim işim. Burada olmazsam sana kim bakacak o zaman?"

"Biliyorum. canım. Birazdan geçer okav? Söz veriyorum."

gülümsedi ve elinin tersiyle yanağımı okşadı, beni endişelerimden tamamen arındırdı.

"Peki." Gülümsemesine karşılık verdim ve alnını öpmek için eğildim.

'Annesiyle ilgili bir sorun görürse kimse nasıl endişelenmez? Onu böyle görünce tabii ki endişeleniyorum. Artık o yoksa, ihtiyacım olduğunda kim benim için orada olacak?'

O gece yatsı namazını kıldıktan sonra iki elimi de kaldırdım ve Allah'a dua etmeye başladım: "Allah'ım annem adına senden af ​​diliyorum. Anneme sağlık, uzun ömür ver ve beni koru. senin tarafından gönderilmeyen her şeyden anne. Amin."