Αλήθειες Που Δεν Ειπώθηκαν Ποτέ..

Κεφάλαιο Πρώτο: Εφηβικό Όνειρο (γνωριμία με τους χαρακτήρες)

Καθίστε αναπαυτικά. Πρόκειται να ξεκινήσω να σας διηγούμαι την ιστορία μιας παρέας, και μιας ζωής που έζησα τα οποία δεν θα πω ότι εύχομαι να μην είχα ζήσει. Εύχομαι όμως να μην είχαν τελειώσει έτσι. Σε κάθε κεφάλαιο θα ξετυλίγονται χαρακτηρες, διάλογοι σοκαριστικοί όπως και στιγμές ανεπανάληπτες. Καλά λένε τα εφηβικά τα χρόνια είναι δύσκολα.. αν και αυτά που θα δείτε παρακάτω, δεν είναι απλά τυπικά εφηβικά χρόνια και στιγμές. Είναι πολλά..

Όλα ξεκίνησαν από μια τρομακτική ζωή στο γυμνάσιο. Το μπουλινγκ, ο φόβος, η μοναξιά, ήταν τα μεγαλύτερα κερασάκια στην τούρτα μου τότε. Ένα παιδί μόνο και απροστάτευτο, που δεν έδενε πουθενά. Ένα παιδί παραμελημένο στην κοινωνική του ζωη. Ποτέ μου δεν δημιούργησα πρόβλημα, ποτε μου δεν σήκωσα χέρι, δεν έβλαψα κάποιον, ούτε σωματικά ούτε λεκτικά. Ήμουν πάντοτε στόχος και δεν έμαθα ποτέ το γιατί.

Στο λύκειο, ήμουν τυχερός αρκετά να γνωρίσω την μοναδική μου και καλύτερη κολλητή, την Ελένη. Δέσαμε γρήγορα γιατί είχαμε και δυο ψυχολογικά και ήμασταν σπασμένοι από τα προηγούμενα χρόνια. Σε αντίθεση με εμένα, η Ελένη ήταν πάντοτε περιτριγυρισμένη από κόσμο, ο φόβος και ο τρόμος του σχολείου, τα καγκουρια την προσκυνούσαν μιας και ήταν όμορφη, γάτα στο μυαλό, επικοινωνιακή και δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί της. Πάντοτε την θαύμαζα από μακριά. Είχε πυγμή και δεν ντρεπόταν ποτε για αυτά που έκανε και έλεγε ακόμα και όταν ήταν βλακείες. Μπορεί να την έλεγαν χίλια δυο και να ήταν κακόφημη σε πολλά στόματα, αλλά ποτε δεν το άφηνε έτσι και πάντοτε στεκόταν στο ύψος της και έριχνε και κανένα μπουκέτο όταν έβρισκε την ευκαιρία και κάποιος τα κότσια να της πει την γνώμη του στα μούτρα της. Η Ελένη ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που για πρώτη μου φορά ένιωσα ότι γεμίζουν οι μπαταρίες μου. Ότι έχω την ανάγκη να βγω, να περάσω καλά, να ανοιχτώ. Ήταν η πρώτη που μιλησα τόσο πολύ όσο σε κανέναν, οι αγκαλιές της και οι συμβουλές της πάντα με γέμιζαν κουράγιο, δυναμικότητα και αγάπη. Σύντομα στο λύκειο, εγώ και η Ελένη γίναμε αχτύπητο δίδυμο. Μας ήξεραν όλοι και αν και λίγοι ισως μας σχολίαζαν, ποτέ δεν βρήκαν τα κότσια να μας το πουν μπροστα. Η Ελένη είχε ξεμείνει μοναχή της εκείνη την περίοδο αφού οι περισσότεροι φίλοι της άλλαξαν σχολεία, είτε τους απομάκρυνε, είτε απομακρύνθηκαν αυτοί. Κανένας ποτέ δεν έμαθε λεπτομέρειες το τι συνέβη, ούτε και εγώ μπήκα στην διαδικασία να την ρωτήσω μιας και αφού μαζί της πέρναγα τελεια, μου αρκούσε. Σύντομα τα καγκουρια άρχισαν να γίνονται φίλοι μου, να με σηκώνουν στους ωμους τους και να με «κερνάνε» βολτες με μηχανάκια και τσιγάρα. Ο φόβος μου είχε πλέον εξαφανιστεί, αφού είχα καταφέρει να γίνω και εγώ «κουλ» και να έχω αυτοπεποίθηση.
Η Ελένη συμπλήρωνε εμένα και εγώ συμπλήρωνα την Ελένη. Αν και σε πολλά πράγματα είμασταν άσπρο μαύρο είχαμε αρκετά κοινά σαν χαρακτηρες. Οι ακόλουθοι μου άρχισαν να ανεβαίνουν και ο κυκλος μου να ευρύνεται όλο και πιο πολύ. Η παρέα μας άρχισε να γίνεται αισθητή και στο σχολείο, αφού καθώς καπνίζαμε με την Ελένη οι δυο μας, μας πλησίαζαν παιδιά και σιγά σιγά αρχίσαμε να φτιάχνουμε μια μεγάλη παρέα. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν μια παρέα ποιοτική καθώς υπήρχαν πολλά κενά και ερωτηματικά όμως δεν μας ένοιαζε αφού περνάγαμε καλά και μας έκαναν τα χατήρια.

Σύντομα στην παρέα εμφανίστηκε και η Ιωάννα. Η Ιωάννα ήταν σαν και εμάς «περίπου» αφού την ήξερα από το δημοτικό σαν φιγούρα. Ήταν μια παχουλή και μεγαλοσωμη κοπέλα, «διαφορετική» και της άρεσε πολύ να παίζει με τα μαλλιά της και το στυλ της. Είχε μπούκλες και τις έβαφε σε όλο το δημοτικό και το γυμνάσιο με υπογραμμιστήρες και μαρκαδόρους, και έπειτα με κανονικές βαφές. Είχε πέσει στην αντίληψη μου ότι ήταν συχνά ο περίγελος όμως συνέχιζε να υποστηρίζει τα περιεργα και αλλοπρόσαλλα λουκς. Η Ιωάννα σύντομα στο λύκειο είχε πλέον μεταμορφωθεί σε μια δίκη της έκδοση γκοθ, αν και η ίδια δεν το παραδεχόταν, φορούσε συνεχώς μαύρα, σκισμένα, βαφόταν με σκούρα και έντονα χρώματα και είχε μια λατρεία για τα τατουάζ και τα σκουλαρίκια. Ήταν όπως λέμε "alternative". Την πήγαινα πολύ την Ιωάννα αφού ποτε δεν ντρεπόταν για αυτό που πίστευε και έκανε, αν και τοξική πεισματάρα, εγωίστρια, κακοπροαίρετη, ψυχρή σκυλα, της αναγνώριζα ότι ήταν ειλικρινής και την ένοιαζε και το καλό του άλλου «μερικές φορές». Ήταν καλή ακροατής και πάντα με άκουγε και με συμβούλευε. Με έκανε πολλές φορές να γελάω με τις βλακείες της και κάναμε πολλές αταξίες. Ήταν πολύ επιθετική όμως και αν της εβγαζες πολλές αντιρρήσεις θα έκανε τα πάνω κάτω και θα έφευγε. Δεν ήταν τόσο αναίσθητη όσο το έπαιζε, ήταν στην πραγματικότητα η πιο ευαίσθητη από όλους μας αλλά είχε υιοθετήσει μια «περσονα» προκειμένου να προστατευτεί από εξωτερικές απειλές.

Η Ελένη και η Ιωάννα τα πήγαιναν σχετικά καλά μεταξύ τους, αν και είχαν πολλές διαφωνίες και συχνά η μια μου εξέφραζε παράπονα για την άλλη, όταν βγαίναμε περνούσαμε καλά... στις αρχές. Διότι μετέπειτα, η παρέα έβγαινε για να βγει. Δεν είχαμε και πολλά να πούμε, αν και κάτι μας έδενε που ακόμα δεν μπορώ να εξηγήσω τι, είμασταν ακόμα μια τριάδα που έβγαινε συχνά και έκανε βλακείες και πέρναγε καλά. Η Ιωάννα σπάνια έμπλεκε ερωτικά, σε αντίθεση με εμένα και την Ελένη που είμασταν γεμάτοι από ιστορίες με κακό τέλος και άσχημες εμπειρίες.
Λόγω του ότι είμασταν και οι τρεις ισχυρογνώμονες συχνά ερχόμασταν σε ρήξεις, ιδίως με την Ιωάννα διότι με την Ελένη δεν τσακωνόμουνα ποτέ. Πολλές φορές η Ελένη και η Ιωάννα τσακωνοντουσαν και εγώ προσπαθούσα να κρατάω ισορροπίες όσο μπορούσα για να είναι όλοι ευχαριστημένοι και να μην μένει κανένας παραπονεμένος.

Δεν θα ξεχάσω ποτε εκείνη την φορά, στην δευτέρα λυκείου. Εγώ η Ιωάννα και η Ελένη είχαμε κανονίσει να βγούμε έξω (όπως και κάναμε κάθε Παρασκευή και Σάββατο).
Εκείνο το βράδυ ήταν το πιο άγριο από όλα..

(συνέχεια στο κεφάλαιο δεύτερο)