İçimdeki Ses

Lanetli Hediye

Başladın yürümeye, kendi ayakların üzerinde. Yavaş yavaş tanıdın insan oğlunu. Hayatına girenler oldu , çıkanlar oldu kimi zaman boşlukta oldun kimi zaman arkadaşlarınla çok mutlu... güvenmeye başladın insan oğluna sende herkes gibi oldun derken. En güvendigin bıçakladı arkandan oda yetmezmiş gibi uzaklaştın ailedende artık güvenemez oldun insan oğluna. Duvarlar ördün aranıza o ördügün duvarlar arkasında yaşadın bir süre boyunca ve anladın ki yalnızca sen yaşarsın bu hayatı. Haklısın insanları anlamak cok zordur. Bazen ne yapsan yaranamazsın. Bazen tüm saflığınla birine kapılırsın masum şeyler düşünürsün huzur veren bir çocugun gülüşü kadar masum şeyler. Birine bağlandığın zaman o seni üzsede onu kaybetmemek icin sessiz kalırsın. İnsanları anlamaya çalışırsın dedim ya insanları anlamak çok zor iş. Bazen bir kalp tarafından sahiplenmek istediklerini söylerler ve sende sahiplenir çok seversin ama o yine de çekip gider kaldıramaz sevgini ve insanlar en çokta giderken bencildir ardında bıraktıklarını umursamadan giderler. Bazılarının sessiz gidişi içinde kıyametlerin kopmasına sebep olur ve bunu sadece sen bilir dünaynın lanetli bir hediye oldugunu anlarsın... acaba gerçekten lanetlimi ? Yoksa sadece bizim gibi yaşayan insanlar mı lanetlendi ? Hayatına bir baksana yada hayır kendi hayatına değil onların hayatlarına baksana. Aileleriyle mutlular, yüzleri gülüyor , birisiyle ciddi birşey konuşamıyosun, hep mutluluk içindeler peki onlar öyleyken biz neden ? Belkide önyargılarımızla konuşuyor olabiliriz belkide onlarında büyük acıları vardır kim bilir belki dünya herkes icin lanetli hediyedir...