თეთრი კედლები ყველაფერი თეთრი
ეს ადგილი გულის ამრევია ყოველთვის წამლების სუნით სავსე.
დილით თვალების გახელის თანავე ის არ ხედავს მომღიმარ დედას რომელიც კოცნით აღვიძებს ის ხედავს ექიმს რომელიც წამალს უკეთებს ამას მიეჩვია უკვე მაგრამ მისი ოცნება მაინც დედის ნახვა არის რომელიც დილით კოცნით გააღვიძებს.
***
დილით ჰარიმ თვალები როგორც კი გაახილა მისი საყვარელი ექიმი დაინახა
_გამარჯობა ჰარი , თავს როგორ გრძნობ?_
_კარგად ვარ..._
ლუიმ შენიშნა რომ მოწყენილი და ნაწყენი იყო მისი საყვარელი პაციენტი
_მოწყენილი ხარ?_
ჰარიმ ისევ თავი აარიდა ამჯერად ლუი მის საწოლზე დაჯდა ხელის გულებში მოიქცია მისი სახე და გაუღიმა
_ხომ იცი შეგიძლია ყველაფერი მითხრა?_
_ვიცი. გუშინ რატომ არ მოხვედი? ხომ დამპირდი მე შემოვალ შენი ძილის წინო?....მე გელოდებოდი_
-მაპატიე ჰარი... უბრალოდ გუშინ ცოტა შეუძლოდ ვიყავი, მოხდა რამე გუშინ ღამით?_
ჰარი უბრალოდ უყურებს და ხმას არ იღებს ლუი ხვდება რომ წუხანდელს იხსენებს ისიც იცის რომ მალე ავიწყდება ყველაფერი.
_კი ის შემოვიდა მან მიბრძანა მალე დამეძინა თორემ სხვა ხერხს მიმართავდა ....არ მინდა ლუ ის შემოდიოდეს და მემუქრებოდეს...._
_აჰ არაუშავს სიყვარულო მე მივხედავ ამას არ დავუშვებ რომ რამე გიქნას კარგი?ახლა კი გავალ შენ ტანსაცმელი ჩაიცვი და ეზოში გავიდეთ_
ჰარიმ თავი დაუქნია და საწოლიდან ადგა
ლუი ოთახიდან გავიდა კალიდორს ჩაუყვა და ექიმი ბლეიკის კარები შეაღო
_ოჰ ლუი შემოდი. როგორ ხარ? გუშინ შეუძლოდ იყავი არა?_
-გმადლობ ბლეიკ კარგად ვარ ახლა, გავიგე ჩემი პაციენტისთვის გიყვირია რატომ?_
YOU ARE READING
As it was
Fanfiction"ის ცუდი წარსული აღარასოდეს განმეორდება"- კულულები გადავუწიე "და ეს შენი დამსახურება არის ლუ"
