Remember That Midnight

Chapter 05

"Uuwi na ba tayo?"

From looking down on the dusty floor, Leo's amber eyes snapped over to me. He flashed a smile as he shook his head in response. I just couldn't help but adore that smile.

"Gusto mo na bang umuwi?" he added.

"Hindi pa, nagtatanong lang."

Bumaba siya galing sa pagkakaupo sa lamesa at lumipat sa monobloc na nasa harap namin. Even when I'm sitting on the table in front of him, his eyes are still almost leveling mine. Well, with his above six foot frame, I won't be surprised anymore.

He leaned forward as he let his arms rest on his knees, claiming a little distance between us.

"Just tell me if you want to go home."

"Parang gusto ko na ngang tumira dito."

Tumawa siya at umiling. "At ano? Magiging friends kayo ng multo rito."

"Ewan ko sa'yo, Leondraus!" I rolled my eyes at him. Rinig ko ang tawa niya sa ginawa ko.

I never thought about actually having a moment like this with him. I used to think that this is way out of touch. I didn't even expect us to be this close. 'Yong tipong magkaharap kami, nagtatawanan, magbibiruan. At kanina, nang hinawakan ko ang kamay niya, hindi sumagi sa isip ko na mangyayari 'yon. It didn't last but I can still feel the gentleness of his hand on mine. Buong akala ko ay impossible lahat ng 'to.

I'm shocked to see how serious that casual admiration has become.

Oh wait. Naisip kong kailangan ko pa ring linawin kung anong meron sa kanila ni Celest. Hindi naman siya obligadong ipaalam sa akin iyon pero gusto ko pa ring malaman. Nabanggit niya na sa akin na close friend daw sila at hindi niya girlfriend si Celest. Pero what if mali pala ang dinig ko?

"Leo... may itatanong pala ako." I trailed off.

Umangat ang kilay niya at naghitay ng tanong ko. I took a deep breathe and decided to ask him straight.

"Don't you think Celest might get mad? I... I mean... kapag nalaman niyang magkasama tayo."

Kumunot ang noo niya, tila nalito sa tanong ko. Ilang segundo pa siyang tumitig sa akin bago sinagot ang tanong ko.

"Bakit siya magagalit? May gusto ba siya sa'yo?" he teased.

I glared at him. "Hindi 'yon. Siyempre magseselos siya kapag nalaman niyang magkasama tayo dahil... uh, boyfriend ka niya."

"Saan mo narinig 'yan?" he asked curiously, but I sensed a hint of mockery.

Is he indirectly confirming that they're not in a relationship? Oh...

"I don't have a girlfriend, Soraya. Celest is a close friend. I already told you. Hindi ko alam kung saan mo nakuha ang balitang 'yan. At kung girlfriend ko siya, hindi kita sasamahan dito ngayon."

Hindi ko alam kung matutuwa ba ako sa sinabi niya o maiinis dahil sa maling balitang narinig ko. Pero ang sabi ni Kaycee, sa pagkakaalala ko, ay kaibigan mismo ni Leo ang nagsabi sa kanya non kaya siguro naniwala siya agad... at gano'n din ako.

There was a long pause after that exchange. I tried to speak, but I was unable to do so because of how dry my throat seemed to be. I pretended to notice the books while I gazed around the room instead kahit pa halos makabisado ko na 'yon sa kakatingin.

Tumunog ang cellphone ko dahil sa text ni Nadia. Hindi ko na iyon pinagtuonan ng pansin dahil hindi naman pala importante ang mensahe niya. At isa pa, minsan lang ang ganitong moment kasama si Leo. Sasayangin ko pa ba?