The Moment I Knew

TMIK1

Hi, guys! Alam n'yo naman na unedited lahat ng updates ko. So please, feel free to correct me if you typo errors or grammatical errors. Thank you so much!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Mommy, pwede ba ako mag play outside? It's mainit na kasi here, my. Zoey is sweating na, mommy!"

I am washing the dishes when I heard my daughter speak.

I turned to her side and saw that she's trying to wipe her forehead but I can't see her sweats from there. I almost laughed because I know her so much. She just wants to go outside and play.

I finished washing the dishes and wiped my hands on the apron I am wearing. Nilapitan ko ito at ngayon ay nasa hips na nito ang dalawang braso. I raised my right eyebrow and looked at her properly.

"What did I tell you? Aayusin ang pananalita anak. Other people from here can't understand you especially kids from here."

Malumanay na sabi ko dito. Ngumuso ito sa akin.

"I can't help it, mommy. I'm used to talk in english dahil sa'yo".

Nasisi pa nga ako. Pero tama naman siya.

Kahit nasa malayong probinsya kami nakatira ngayon, hindi ko parin maiwasang gawin ang mga bagay na nagagawa ko noong kasama ko pa ang pamilya ko. Noong panahong wala pa akong alam kundi ang mag shopping nang mag shopping. Iyong wala akong iisipin kundi kung anong damit ang isusuot ko kinabukasan.

Napaka layo sa pamumuhay namin ngayon pero hinding hindi ko pinagsisihan ang pagtira namin dito sa Santa Catalina. Isang napaka layo at tagong probinsya sa norte.

I squatted in front of her and caressed her hair. Her face reminds me so much of that person from the past. Her father. Her gray eyes and natural dark brown curly hair, her cute nose and heart-shaped lips are from him. Ni walang nakuha ito sa akin sa pisikal na aspeto. Iyon nga lang, sa lahat ng mamana niya sa akin, ang ugali ko pa talaga.

"Payagan mo na ako, mommy. I want to play with jojo and tina sa labas, e. Please?" Nagpapa awang sabi nito.

"So you're telling me that that's the reason why you want to go outside and not because it's hot in here?"

Napangiwi ito. Gusto kong mangiti dahil napaka cute nito pero pinigilan ko ang sarili dahil naaliw ako sa anak ko.

Bawat reaksyon ng mukha nito ay nag papaalala sa akin sa taong gustong gusto ko nang kalimutan ngunit hindi ko magawa. Ikaw ba naman ang may alaala sa tao, magagawa mo kaya iyon? Ang sakin ay literal na alaala. Maliit na bersyon nito.

"Because....please, mommy? Let me maglaro sa outside, please?"

Natatawa akong napangiwi dahil sa paraan ng pagsasalita nito at sa paghahagilap nito ng irarason sa akin. Masakit sa ulo pakinggan ang pagka conyo ng anak ko. Pero kasalanan ko rin dahil noon pa man ay english na ang ginagamit kong lenggwahe sa pagkakausap dito. Nasanay lang din ako. Mahirap baguhin ang nakasanayan pero natuto ako dito sa Santa Catalina.

Tinanguan ko ang anak ko. "Okay, but huwag masyadong maglaro sa mainit, okay? And please, bring your tumbler with water."

"Yes, mommy. Got it!"

Bumuntong hininga ako bago ito tiningnan nang mabuti upang paalalahanan sa napaka importanteng bagay.

"You can't play too much, love. You know that, right?"

Malungkot itong tumango sa akin.

"Yes, mommy. I will not play too much. If I get tired, tatawagin ko ikaw, my."

"Yes...and if you feel something. If you feel like you have a hard time breathing--"

"Tatawagin ko rin po ikaw." Pagtatapos nito sa dapat na sasabihin ko pa.

I smiled at her.

"Very good, love. Let's take care of your health, okay?"

Tumango ito at niyakap ako bago lumabas dala dala ang tumbler na may tubig.

I sighed and watched her leave until I can't see her anymore. Sa bakuran lang naman sila maglalaro. Naririnig ko rin ang sigaw ng mga bata. Ibang iba sa pamumuhay sa syudad. Dito, umaga pa lang ay maririnig mo na ang nga tao. Malalaman mong umaga na hindi dahil sa alarm clock. Kundi dahil sa manok.

Nagliligpit ako ng mga gamit na nakakalat sa sala. Dalawa lang kami ng anak ko na nakatira sa bahay at wala kaming helper dahil hindi naman kailangan. Simula noong mapunta ako sa lugar na ito ay natuto ako ng maraming bagay.

I bet my mom would be shocked kapag nalaman niyang marunong na akong maglaba, magsampay, magluto at maglinis ng bahay.

Dati pa kasi nilang gusto iyon. Na kahit man lang marunong ako ng gawaing bahay. Na hindi ko rin binigyang pansin kasi ang iniisip ko, may mga katulong naman kami sa bahay so bakit ko pa kailangang matutunan iyon?

Isang alaala ang pumasok sa isipan ko habang naglilinis....

"Starting from now, you have to do dishes, you have to clean the house or your room and you have to cook for your own food. Teach yourself how to do those things."

"B-but--"

"No buts. You are going to be a mother. Nakakahiyang wala kang alam na gawin. Paano mo aasikasuhin ang bata? I-aasa mo rin sa katulong?

I nodded at what he said.

Ilang sugat ang natamo ko dahil sa pagluluto. Ilang paso sa kamay ang naipon, sakit sa katawan dahil sa paglilinis ngunit mali naman pati na sa pagva-vacuum. Lahat mali. Lahat hindi ko nagawa ng tama.

Ngumiti ako ng mapait.

Kahit ilang taon na ang lumipas...humahapdi pa rin ang puso ko sa tuwing naaalala ang mga pangyayari noon.

Ilang beses ko nang sinubukang kalimutan ang lahat...pero heto at bumabalik pa rin sa akin ang nakaraan.

Nagpaka layo layo ako sa lahat dahil hindi ako makahinga sa sakit. Sinubukan kong lumayo upang ayusin ang sarili ngunit napagdesisyonang hindi na bumalik.

So...five years after...I'm here...living with my daughter. Away from people who will hurt us. Away from the cruel world I was living in.

I don't have a safe place before. But I found one now.

And I owe it to my daughter to have one. And I want me to be her safest place. Nobody knows that I ran away. I decided on that one painful night when I realized everything.

I ran away from my family....

And from him...

I know he doesn't care.

In time...I know we will meet again..

But I just hope that when that happens, I am strong enough to face him....