The Moment I Knew

#TMIK7

"Thank you, Doctor!" my daughter smiled at the man who helped us with her wounds.

He also smiled gently at my daughter. "I am not a doctor. But you are welcome, pretty."

My daughter giggled. Tahimik lang akong nakikinig sa kanila bago ako tiningnan ng lalaki. 

"I'm Jeff." 

Tiningnan ko ang kamay niyang nakalahad bago iyon kinuha. 

"Zehra. And salamat sa tulong."

"Walang anuman iyon." 

Pinanood ko siyang magligpit ng mga gamit habang naka-kalong si Zoey sa akin na inaantok na.

"Bakit ka nga pala nandito sa lugar namin?"

I stopped because I just realized how rude I am. I mean, wala naman akong ibang ibig sabihin sa tanong ko. Baka lang ma offend.

Parang hindi naman siya na offend nang tingnan niya ako ulit. 

"I was trying to find a quiet place. It's different in Manila. It's chaotic there and I just want to find a peaceful place for my job."

Gusto ko sanang itanong kung ano bang trabaho niya buti nalang at napigilan ko ang sarili ko. Hindi nalang ako umimik.

"A-Ah...aalis na kami. Salamat sa binigay mong tulong at sa pag gamot sa anak ko." Nakatulog na kasi si Zoey sa bisig ko kaya napag pasyahan kong umuwi na. Nakakahiya na din sa lalaki.

"She's cute. She doesn't look much like you bit she has your other features." He said while looking at my daughter in my arms and then me.

Hindi rin naman ako na offend sa sinabi niya dahil tanggap ko naman nang ako ang nagbuntis sa kanya pero hindi ko siya ganoong kamukha. 

"Please don't get offended. I'm sorry if it's rude for you." nakapamulsa siyang nakatayo sa harapan ko.

"That's okay."

"Ihahatid ko na kayo." Nakita niya sigurong nabibigatan ako sa anak ko kaya siya nag offer.

"Hindi na. Nakakahiya at baka mas makaabala pa kami."

"Hindi naman. Wala naman akong gagawin pero kung ayaw mo, okay lang din sa akin. Susunduin ba kayo ng asawa mo?"

Nakatiim bagang akong. The question was harmless but something kicked in when I heard.

"Wala akong asawa. At kaya naming umuwi."

Kita ko ang taranta sa mga mata nito. "I'm sorry...I'm sorry. I don't mean anything. And it's okay to be a single mom. They are strong enough to raise their kids alone. Like a wonderwoman."

Napa buntong hininga ako. 

Masyadong OA ang reaction ko kaya't humingi din ako ng pasensya at pumayag na ihatid kami. Medyo hindi ko rin kayang  buhatin si Zoey hanggang sa pag uwi. 

Hindi naman ganoon kalayo ang sa amin kaya't ilang minuto lang ay nasa harap na kami ng aming bahay. 

Hindi ako makababa dahil kandong ko si Zoey at medyo mabigat siya pero nakita kong bumaba si Jeff at umikot sa side ko bago ako pinagbuksan ng pinto ng kotse niya.

"Do you need help in carrying her? I can do that."

Umiling ako. "No, thank you. I can manage. And thank you sa tulong mo."

Tumango ito bago ako tumalikod upang pumasok na. Maya maya ay rinig ko na ang kotse niyang papaalis. 

Gumalaw si Zoey at parang naalimpungatan nang ibaba ko siya sa kama. 

"Mommy..." mahinang tawag niya sa akin kahit nakapikit.

"I am here, baby. Mommy's here." tsaka ko tinapik tapik ang binti niya upang bumalik siya sa pagtulog.

"Mommy...where is my dad? Why don't I have a daddy, mommy?" she asked while hugging me.

Napahinto naman at napalunok.

Ni minsan ay hindi siya nagtanong tungkol dito. At hindi ko rin sinabi sa kanya kung bakit kasi bata pa siya at hindi maiintindihan ang mga bagay. It's not being selfish. I am trying to protect her emotions because she's still a child. Though she deserves to know the whole truth. 

Nang makitang malalim na ang tulog nito ay hinalikan ko ito sa mukha at kinumutan. Nawala ang antok ko dahil sa tanong ng anak ko kaya't pumunta akong kusina at nagtimpla ng gatas.

In times like this, I badly want to have someone who is there for me. Someone with whom I can share my feelings and pain.

But then I remembered that I was the one who went away.

Away from the people who love me. Just because someone I love can't love me back

But is it really wrong to save yourself from drowning?

I think not.

Pero kasalanan ko kung bakit may nadadamay sa ginawa ko gaya ni Zoey. 

Kung maayos ba ang pagbubuntis ko, hindi siya magkakasakit?

Kung hindi ba ako umalis, maalagaan siya ng mabuti?

Tatanggapin kaya siya ng tatay niya?

But I did not regret saving myself. 

Kasi alam kong kung nananatili parin ako doon, walang magandang dulot iyon sa kalagayan ko. 

Do I plan to tell my daughter about her dad?

I sure do.

I was just waiting for the perfect time to do it. And also trying to find courage.

I stared at nothingness when a painful memory once again resurfaced....

No matter what you do, I will not love you the way I love my wife.

I love her until the end or even after death. 

So don't hope for something that is impossible to happen, Zehra. 

Tandaan mo, Buntis ka lang sa anak ko pero hindi mo ako pag aari!

I smiled painfully at that memory.

I can even still remember how angry he was that time.But I think, I deserve it. I deserve what happened and what is happening to me. I was desperate for his love and attention. 

The famous model stooped that low. Begged someone for his love. Paniguradong pagtatawanan ako ng mga may galit sa akin sa modeling industry pag nalaman nila ang nangyari sa akin. Napabuntong hininga nalang ako at napagdesisyonang matulog na. 

Pagkatapos hugasan ang baso ay kaagad akong tumabi kay Zoey na kaagad ring yumakap sa akin. 

I think I am contented of what I have right now.

Even if it's just me and my daughter. Kahit wala ng lalaki sa buhay ko.Magkasama lang kami lagi ng anak ko ay kaya kong mabuhay ng kami lang. 

Ilang minuto ang nakaraan bago ako nakatulog ngunit hindi nagtagal ay nagising ako dahil sa isang bangungot.

Isang bangungot na pilit kong kinakalimutan.

Isang bangungot na hanggang ngayon ay pilit kong nilalabanan.

Isang bangungot na siyang rason kung bakit nagbago ang lahat.

May taong nawala dahil sa akin.

May taong nagdusa dahil sa akin.